Herron Audio is een kleine fabrikant in de USA met een beperkte reeks producten. Dat maakt Herron in de USA niet minder bekend. Daarbuiten wel. Wie geen Amerikaanse bladen leest als Stereophile zal de naam mogelijk nooit tegen gekomen zijn. Herron Audio heeft de reputatie op shows vaak uitgekozen te worden tot "best sound of the show".
Daarvoor gebruikt Keith Herron zijn eigen voor/eindversterkers, zijn prototype luidsprekers, zijn eigen phono versterkers, eigen interconnects, een VPI draaitafel en DiMarzio luidspreker kabels. Omdat de eindversterkers nog niet beschikbaar waren en de phonotrap tijdelijk een ander onderdak vond, besteed ik aandacht aan de VTSP-2, een buizen voorversterker die gerekend mag worden tot de wereldtop.
Zodra je de VTSP-2 aanzet verschijnt een compleet lichtorgel op de frontplaat. Alle Led’s, en dat zijn er 10, gaan kortstondig branden. De centrale display toont wat letters en daarna start het aftellen van 60 naar 0 seconden voordat de Herron geluid gaat geven. Op 0 seconden telt het volume op naar 10, de mute schakelt af en we hebben geluid. Het voorpaneel is trouwens zeer overzichtelijk. Van links naar rechts bronkeuze: Phono (lijnniveau), Aux, CD, tuner, video. Dan een balansregelaar, de display en volume regeling. Daarna weer vijf druktoetsen voor: mute, mono, invert (het omkeren van de absolute fase), tape en tenslotte display.
Als de toets display is gekozen branden de Led’s en het display nog maar op halve sterkte. Op de achterzijde van de VTSP-2 treffen we de corresponderende ingangen aan. Met een tape out en twee maal lijn uit. Verder een Euro connector voor de netspanning, de aan/uit schakelaar en een schakelaar om de fase van de netspanning om te keren. Dat de netschakelaar op de achterzijde zit vind ik een nadeel, want het is niet de bedoeling dat de VTSP-2 permanent aanstaat. Meegeleverd is een kleine handige afstandbediening. Die u overigens horizontaal moet houden want als u hem 90 graden kantelt en dan op de Herron richt, heeft u kans dat er niets anders gebeurt dan dat een rode Led teken van leven geeft. Die Led licht ook op als u een willekeurige afstandbediening op de Herron richt, waar verder geen reactie op volgt. De VTSP-2 is goed afgewerkt, oogt netjes, is stevig zonder te veranderen in een tank en werkt perfect. Oh ja, als u de video toets langer ingedrukt houdt verschijnen er in het display de letters "PAS". In die stand kunt u met een surround processor een eindversterker voor de front kanalen aansturen zonder dat de VTSP-2 in de weg zit. Ideaal voor wie stereo en surround combineert. 
Keith Herron ziet kans op zijn website niets te zetten over de schakeling in de VTSP-2 en mij ontbreekt de kennis om dat toch te onthullen. Daarom beperk ik mij tot enige technische specificaties en een enkele veronderstelling. Als actieve elementen treffen we een zestal 6922 dual triodes aan. Mogelijk staan die parallel, wat de uitzonderlijk lage uitgangimpedantie van 100 Ohm kan verklaren. Het is niet de bedoeling dat men zelf gaat experimenteren met buizen, dat doet Herron liever in eigen huis. De buizen zijn netjes gepaard. Het frequentiebereik van de VTSP-2 is groot en loopt van 1 Hz tot ruim 100.000 kHz, van 20 tot 20 kHz binnen +/- 0,1 dB. De ingangimpedantie is prettig hoog met 100 kOhm. De versterkingsfactor is een goed gekozen 14dB. Een 100-stappen volumeregelaar heeft een 0-punt op 40 dB, daarboven versterkt de VTSP-2, daaronder verzwakt hij slechts. Het wordt tijd om de versterker aan te sluiten als er meer niet te vertellen is.
Aansluiten 
De Herron Audio VTSP-2 vervangt tijdelijk een Marsh P2000b. Dat betekent dat ik zowel de CD speler (diverse) als de eindversterker (Marsh Sound Design A200s) niet langer gebalanceerd kan aansluiten maar nu met cinch moet werken. Iets dat geen enkel probleem lijkt te geven qua geluid. Hoe dan ook, ik heb geen keuze. Bronnen zijn een Lindemann 820 Super Audio CD-speler en/of een Teac/Monarchy/Assemblage/Apogee combinatie voor CD. Analoog wordt een platenspeler aangesloten (Garrard/Pro-ject/Benz Micro) via een Van Medevoort PHM3 phono versterker en een Magnum Dynalab tuner. Kabels zonder uitzondering Crystal Cable Interconnect of Piccolo. Netsnoeren waar mogelijk Crystal Cable Power Reference, anders Läpp, Kemp of Taf. Luidsprekerkabel is Speak Reference van Crystal Cable. De luidsprekers zelf zijn Focal-JMlab Electra 927 Be systemen, met toevoeging van een Electra SW900 actieve subwoofer. Aan de netspanning is veel gedaan. Kemp Balanced Isolator Source, Kemp Powersource, AHP zekeringen en gescheiden audiogroep. De eindversterkers en de luidsprekers zijn eigenlijk een maatje te klein voor de Herron (6200 euro) en de Lindemann (9900 euro) maar wie het eindresultaat hoort zal zich verbazen wat de Marsh met Focal kan.
Nog fraaier moet kunnen door kostbaarder luidsprekers toe te passen of een nog betere eindversterker. Alles heeft zo zijn beperkingen.
Countdown
Na de zelftest en countdown van de Herron klinkt er muziek. Ik heb de mazzel dat ik tegelijk met de Herron een Lindemann 820 SA-CD speler in huis heb, anders was de beoordeling van de Herron niet geplaatst in de juiste context. Wat namelijk al snel blijkt is dat de Herron ontzettend transparant is en niets, maar dan ook niets in de weg staat om een speler op die manier te koppelen aan een eindversterker. Ik hoef maar heel even in gedachten te halen wat de Marsh P2000b eerder op dezelfde plek fout deed om van verbazing uit de stoel te rollen. De Lindemann heeft als unieke eigenschap buitengewoon natuurlijk te klinken, stress vrij, met veel detail en vooral muzikaal.
De Herron vult dat exact aan. Hoe? Door aan het karakter niets toe te voegen, aan de detaillering niets af te doen, geen stress factor in te brengen en vooral muziek door te laten. Of ik hard speel of zacht, nooit valt er een onvertogen noot te beluisteren. Niet met slechte CD’s, niet met goede SA-CD’s en niet met LP’s op de momenten dat de draaitafel weer eens aan bod komt. Ga ik na de Lindemann terug naar mijn eigen CD-speler dan laat die horen wat hij kan, alleen ligt het kwaliteitsniveau ruim onder dat van de Lindemann. Dus is het veel eerlijker de Herron te beschrijven in de beste combinatie die ik kon vinden. Als hij daarin presteert als een groot acteur, dan zal hij dat in elke mindere situatie ook doen. Het heeft weinig zin de aantekeningen die gemaakt zijn voor de Lindemann recensie, die grotendeels parallel loopt met deze tekst, in andere bewoordingen neer te pennen. Ik grijp daarom naar mijn eigen epistel.
