Ondanks het stellige voornemen voorlopig geen losse digitaal/analoog converters te recenseren ben ik toch 180 graden gedraaid. Domweg om dat het niet eerlijk zou zijn u als lezer een verslag te onthouden van een Musical Fidelity telg die in de loop der weken meer en meer indruk maakt op mij.
Binnen de X-Range van MF is al eens de CD speler en een versterker aan de orde geweest. Met de positieve uitkomst van die recensies in gedachten is de d/a converter aangevraagd. Hij kwam en veroverde een vaste plaats. MF bewijst eens te meer dat het woord "Musical" zeker thuishoort in de naam van de firma.
Versie drie van een losse d/a converter van Musical Fidelity staat voor mijn neus. Een bescheiden kastje van 18x9x21 cm met vier kleine blauwe LED’s aan de voorkant. De LED’s geven de aanwezigheid van netspanning aan, welke ingang actief is en of de converter lockt op het digitale signaal. De achterzijde is evenmin spannend. Een Toslink ingang, een S/PDIF (coax) ingang, een S/PDIF uitgang om het digitale signaal onveranderd door te zetten, een DIN plug voor de externe voeding en tenslotte cinch bussen voor het linker en rechter analoge signaal. De ingangen zijn auto sensing en de ingang die het eerste een signaal ontvangt is de winnaar. Er is geen schakelaar aanwezig wat ik als een gemis ervaar met twee digitale bronnen. Meegeleverd wordt een losse stekkertransformator die te upgraden is naar een veel zwaardere X-PSU voeding. Mondeling meegeleverd wordt de waarschuwing de coax ingang niet af te koppelen als de dac onder spanning staat omdat dan de ingangschip zou kunnen beschadigen. 
De interne Burr Brown converter is een 24 bit Delta-Sigma (Bitstream) Dual differential type die werkt met 8x oversampling. De uitgangimpedantie van de dac is 50 Ohm zodat geen enkele versterker problemen zal hebben. Het frequentiebereik loopt van 10 Hz tot 20 kHz binnen +0/-0,2 dB. De uitgangsspanning is 2,2 Volt vast. Totale jitter zou minder zijn dan 135 pS. Het lijkt heel interessant om te weten dat de dac gebruik maakt van Burr Brown DSD1792 converters en SRC4192/3 chipset, maar minstens zo belangrijk zijn de interne analoge circuits. En wat te denken van het upsample proces dat gestuurd wordt door software. De X-DAC V3 maakt van elk binnenkomend signaal een intern signaal van 24 bit/192 kHz voor de conversie start. Daarmee wordt een signaal/ruis verhouding bereikt van 120 dB en een resolutie tot -97 dB. Tot -96 dB is de converter linear op 0.1 dB nauwkeurig. De binnenkant ziet er netjes uit. Condensatoren om de IC’s te bufferen, digitale trafo’s aan ingang en uitgang, wat jitter sterk vermindert en een uitgebreide voedingssectie zijn wat voorbeelden. Zoals altijd het geval is geweest met de X-Series bestaat de behuizing uit aluminium spuitgietwerk met een voor en achterplaat. Handig, goedkoop en degelijk.
Set up
Hoewel de X-DAC V3 mee heeft gespeeld in de hoofdinstallatie, waar hij als externe dac fungeerde voor zowel een Teac VRDS-T1 loopwerk als een Marantz SA8400 SA-CD speler, deed hij zijn werk voornamelijk in een kleinere setup bestaande uit een Marantz CD63SE speler (als loopwerk) opgevoerd met een Trichord Clock 2 modificatie. Een Van Medevoort MA240 versterker en Impulse IMP luidsprekers op Alphason stands. Interlinks afwisselend aan de analoge kant Linn Analogue of Chord Chameleon. Digitaal een Canare Digiflex. Luidsprekerkabels en stroomvoorziening in de vorm van Supra 2 x 4 mm2 Classic, Supra LoRad netsnoeren en een Supra MD-06 stekkerblok. Ik zal in de tekst kort ingaan op de eigenschappen van de MF ten opzichte van de SA8400 en mijn eigen Apogee Mini-DAC maar niet die gehele hoofdset beschrijven zoals die er staat. Voldoende is op te merken dat er Marsh Sound Design versterkers staan met Focal JMlab Electra 927 Be luidsprekers. 
Tegen de normale gang van zaken in begin ik eens een keer met klassiek werk. Het "Clarinet Quintet" van Weber uitgevoerd door niemand minder dan Musical Fidelity baas Antony Michaelson op klarinet. Het wordt een levendige, kamervullende klarinet. Veel kracht ligt er in het spel en er gaat heel wat lucht door het instrument tegen een sfeervolle achtergrond van vier strijkers. Het geheel lijkt veel meer te zijn dan slechts vijf musici. De opname is subliem met heel veel nadruk op de klarinet. De gebruikte monitor speakers verdwijnen uit beeld. De weergave is naar alle kanten uitgerekt in de ruimte waarbij het solo instrument voor de strijkers staat. Zelfs als ik de muziek zacht zet blijft er voldoende zeggingskracht al gaat het imposante verloren. Op momenten dat er zacht gespeeld is blijft de dac goed presteren en blijft de muziek verheven boven de doodstille achtergrond die slechts podiumgeluid laat horen als stoorzender. Van klarinet naar de blokfluit van Telemann. Zeer herkenbaar klinkt de intimiteit van een kamerorkest. De basis van de barokke muziek gedragen door fluit en viool waarvoor een hoofdrol is weggelegd. Accenten van klavecimbel klinken helder en schoon. Solo instrumenten springen in beeld en komen echt naar de voorgrond. De natuurlijke klank van de dac geeft een illusie van een live optreden, met klassiek bloeit de dac op en zet een voortreffelijk plaatje neer.
