REVIEW

Allan Taylor - Hotels & Dreamers

Jan de Jeu | 15 april 2004

Misschien moet je wel een leeftijdgenoot zijn om de kwaliteiten van deze vijftiger ten volle te kunnen waarderen en er van te kunnen genieten. Tenslotte behandelt hij onderwerpen die niet besteed zijn aan de gemiddelde tiener, twen of dertiger. Wie van deze jeugdigen weet waar Allan het over heeft als hij in het eerste nummer verhaalt over ‘The Beat Hotel’?

Allan TaylorThe Beat Generation is een begrip waar ze hooguit van gehoord hebben. Maar of het ook echt bij hen leeft? Allan Ginsberg, Jack Kerouac, William Burroughs; het zijn hoogstens namen die thuishoren op hun boekenlijstje van de middelbare school. Jongeren met hun eigen idealen kijken nu eenmaal anders aan tegen een song over idealen; als ze zich er tenminste al tijd voor gunnen om die te beluisteren. Melancholie; het is dit begrip dat centraal staat op deze zilveren schijf. En ik vind het heerlijk. Een prachtige stem, schitterend gitaarspel en teksten die geschreven zijn vanuit een diep doorvoeld en beleefd (mede)leven. Bijvoorbeeld over vriendschap zoals in het tweede nummer ‘The Stranger’. Of over oude geliefden die elkaar in ‘Frenchtown’ opnieuw beminnen. Een bitterzoet verhaal met gevoelens uit het heden en het verleden die om de voorrang strijden. Taylor weet heel genuanceerd de ingewikkelde opbouw van gevoelens te ontrafelen en benoemen. In ‘Les Compañeros’ kan ik me uitstekend verplaatsen in de persoon van Manuel die nog gevochten heeft met Che en Fidel en nu zijn mooie eiland ziet verloederen onder de invloed van de alles overheersende Amerikaanse dollar waarmee de buitenlanders al het mooie kunnen kopen dat zijn eiland te bieden heeft. ‘For Those We Knew’ is opgedragen aan de troubadours die Allan Taylor en zijn collega’s voorgingen. ‘The Mission Hotel’ gaat over een serveerster die wacht op de man die haar uit haar grauwe bestaan zal redden. Tot dat moment komt zoekt ze vergetelheid in de armen van ‘some sweet talking romeo’. ‘For What It’s Worth’ beschrijft een situatie die, wanneer ze zich daar voor open kunnen stellen, door velen herkend zal worden. Een man die zich schaamt voor de manier waarop hij een meisje behandeld heeft; you were gentle and I was rough, I should have done something that was tender to show that I cared. Allan Taylor‘Pearls And Wine’ verhaalt over het leven van een echtpaar van middelbare leeftijd; met alle ups en downs die daar bij horen.
Persoonlijk vind ik deze schijf nog beter dan de eerder door mij gerecenseerde ‘Colour To The Moon’. Taylor is hier afwisselender, nog sensitiever en de melancholie is sterker. Ik weet het; dit zijn geen kenmerken die het grote publiek aanspreken of over de streep trekken om dit album aan te schaffen. Het blijft een CD voor liefhebbers, of beter nog; fijnproevers. Misschien maar beter ook. Tenslotte is aan dit type luisteraar / muziekliefhebber ook het best de hier gehanteerde zorgvuldige opnametechniek besteed. Waardoor niet alleen de stem van Allan, maar ook de gitaren van Taylor en de opnieuw aanwezige Amerikaanse virtuoos Chris Jones prachtig direct en helder weergegeven worden. En dan heb ik het nog niet eens over de pedal steel van Nils Tuxen of de heerlijke stemmen van de dames Christine Maringer-Tries en Christiane Eiben die voor de harmony vocals tekenen. Moet ik nog zeggen dat het booklet op hetzelfde – eenzaam – hoge niveau staat als de opname en uitvoering? 


Aanvullende informatie:
Format: CD: SFR 357.6028.2
Label:  Stockfisch Records 
www.stockfisch-records.de


EDITORS' CHOICE