Moon Safari was een sensatie in 1998. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel voorzagen met hun gelikte sfeermuziek vol nostalgische verwijzingen in een behoefte, en vormden de start van een hausse in de Franse pop en dance, met artiesten als Daft Punk, Cassius en Alex Gopher.
De vorige CD van Air, het afwisselend/wisselvallige 10.000Hz Legend, werd aanvankelijk als `te anders` neergesabeld in de pers en bouwde de legende slechts langzaam op bij de liefhebbers. Talkie Walkie, genoemd naar een track uit de LP Confidentiel van Serge Gainsbourg uit 1963, is een opvallend hecht klinkende revanche van een volwassen band die de sound van beide eerdere CD`s combineert.
Nieuw is dat de heren zelf zingen, zonder door vervorming onherkenbaar gemaakt te zijn. Op zeven van de tien nummers tenminste, de rest is instrumentaal. De vlakke fluisterstemmen doen soms denken aan onze eigen Bauer (nee niet Frans nee, maar wel met onmiskenbaar Franse tongval). Zang die uitstekend past in de intieme huiskamersymfoniesfeer van de plaat. De kosmische dromerigheid vol rondtollende, subtiel hypnotiserende patroontjes die ze nog steeds totaal niet weten te vertalen naar het podium: Air wil als liveband maar niet overtuigen. In de studio des te meer.
Talkie Walkie biedt tien klassiekers in de dop, stuk voor stuk ijzersterke melodieen, subtiel gearrangeerd met een grote varieteit aan instrumenten. Veel oud klinkende elektronica nog steeds, waaronder een theremin, en verder onder meer piano, fluit, allerhande percussie, gitaren en een banjo. Michael Colombier, ooit de rechterhand van Gainsbourg, zorgt voor mooie strijkers. Meer dan eerdere werken vormt de CD een consistente eenheid, waarbij de invloed van Radiohead-producer Nigel Goldrich zich doet gelden.
Een paar nummers waren vooruitgesneld, zodat er bij eerste beluistering al wat herkenningspunten zijn. Cherry Blossom Girl was vorig jaar een single, en na de complete soundtrack van de debuutfilm Virgin Suicides leverde Air ook een bijdrage aan de fantastische opvolger Lost in Translation van Sophia Coppola met Alone in Kyoto, het slotnummer van de CD. Het even melige als aanstekelijke gefloten wijsje Alpha Beta Gaga meen ik in een reclamespotje gehoord te hebben. De rest van de CD, waarin we weer regelmatig de ruimte in reizen, doet totaal niet onder voor deze nummers.
Talkie Walkie is een erg mooie plaat die zich op verschillende niveaus laat beluisteren: een lekker kitscherig postmodern behangetje, een meeslepende popplaat of voer voor aandachtige studie, een speurtocht naar de oneindige aantallen briljante details en rare geluidsgrapjes. Overbodig te melden dat alles klinkt als een klok: heerlijk voer voor mooie installaties.
Aanvullende informatie:
10 tracks, 43:27
Label: Source/Virgin
Distributie: EMI
Website Air: www.intairnet.org
