REVIEW

Mike Silver

Jan de Jeu | 10 februari 2004

Solid Silver

Mike Silver - Solid SilverWie nu dit album hoort kan zich nauwelijks voorstellen dat deze Britse bard – tegenwoordig wonend in Launceston, Cornwall – in het begin van de zeventiger jaren onder contract stond bij het Rocket label van Elton John. Wanneer ik er een label op moet plakken – en in Nederland is men nu eenmaal dol op die activiteit – dan is folk nog het meest in aanmerking komend. Al voeg ik daar dan direct aan toe dat ook country, blues en ja, zelfs rock hun invloed hebben doen gelden.

Zijn inmiddels vijftiende schijf heeft Mike, nadat hij al eerder met producer / opnameleider G?nter Pauler samengewerkt had, ondergebracht bij diens Duitse Stockfisch label. Zowel zijn gitaarspel – hij bespeelt hier Lowden en Robinson gitaren - als zijn warme, heldere, zachte stem – in enkele refreins ondersteund door de etherische zang van Christina Lux - komen in de audiofiele opname fraai tot hun recht. In de begeleiding wordt een belangrijke rol gespeeld door de Amerikaan Chris Jones die hier Manzanita en Lowden gitaren gebruikt. Waarbij gezegd moet worden dat ook de overige – veelal Duitse – muzikanten op hoog niveau musiceren. Tot het gebruikte instrumentarium behoren sopraan saxofoon, accordeon, electric- en fretless bass, maar ook sitar, sarod, kantele, steel drum, thin whistle, hollow neck dobro, pedal steel en een instrument dat ik nog niet eerder tegengekomen ben; de ped-a-bro.

Vrijwel alle twaalf nummers zijn geschreven en op muziek gezet door Mike zelf. In het uitgebreide booklet staan alle songteksten en voorafgaand aan elk nummer geeft Mike wat achtergrondinformatie omtrent het ontstaan van de song. Maar dat is nog niet alles; onder elke song wordt aangegeven hoe de gitaar van Silver gestemd is, of er een capo gebruikt is en op welke fret deze geplaatst is. In het eerste nummer ‘Reaching Out for Love’ doet het Cor Anglais me bijna geloven dat ik in een oud Anglicaans kerkje ben. ‘Not a Matter of Pride’ is in Engeland veelvuldig op de radio te horen is geweest en daarmee het Mike Silver nummer dat nog het dichtst in de buurt geweest is van de hit status. Veel van Mike’s songs gaan over verlangen, liefde en verlies. Sentimenten die ook doorklinken in ‘Old Fashioned Saturday Night’. ‘Love’s Another Colour’ is geschreven en op muziek gezet door Christien Eterman; een Nederlandse zangeres waarmee Mike - ook nadat hun huwelijk eindigde - bevriend bleef tot zij in 1994 overleed.

In ‘Leaving Song’ gebruikt hij een uitspraak van James Taylor – I’ll be fine when I get myself nailed down again – wanneer hij met humor beschrijft hoe huisgenoten geen hand uitsteken om hem te helpen wanneer hij gaat verhuizen. ‘Sepia Sunset’ is een schrijnend verhaal over de moeder die in een verpleeghuis wacht op ‘the end of each day’; children and all, they pay for the phone, out in the hall, they pay but they don’t ever call. ‘Army and Navy’ gaat over geliefden die ‘nooit’ bij elkaar zijn. ‘Southern Hemisphere’ beschrijft de heimwee die Mike voelt wanneer hij voor het eerst in Nieuw-Zeeland is; you can’t get any further from England than New Zealand, if you go further you’re on your way back! In ‘Angel in Deep Shadow’ verlaat de man de vrouw terwijl de vrouw nog steeds van hem houdt. ‘Elaina’ is voor mij het sterkste nummer van het album. De vrouw probeert Mike te bereiken maar dit lukt niet waarna het drama zich voltrekt. ‘Let it be So’ is geschreven voor iemand die zijn kinderen na een echtscheiding moet missen. De sitar overheerst hier. ‘Nothing to do with Me’ beschrijft Mike’s dochtertje dat bang is in het donker. De kracht van de teksten - die Silver doen overkomen als een opmerkelijk sensitieve man - ligt vooral in de grote herkenbaarheid.  Die doorvoelde herkenbaarheid, in combinatie met de stem, de fraaie begeleiding en de dito opnamekwaliteit maakt dit album aantrekkelijk voor de luisteraar die een goede singer / songwriter kan waarderen.

Aanvullende informatie
CD: SFR 357.6026.2
Label:  Stockfisch Records

 


EDITORS' CHOICE