The Thermals - More Parts per Million
Met de hifi gaat het goed, dat kunt u overal op deze site lezen. Alsmaar mooier worden geluid en het beeld ook al. Maar hoe gaat het met de lo-fi, zo vraagt u zich wellicht helemaal niet af? Begin jaren 90 was het vooral onder Amerikaanse alternatieve gitaarbandjes erg in om liedjes zo slecht mogelijk op te nemen. Direct vastleggen van de emotie als het moment daar is, dat was het idee. Niet in een studio, maar des noods op straat, daar waar het komt, met een draagbaar apparaatje of zo. Een beetje vergelijkbaar met de Dogma kuisheidsregels van Lars van Trier in speelfilms (handcamera`s, geen kunstlicht, geen muziek, geen kostuums, geen decors etc.). Het idee dat de ware emotie gevangen wordt als de techniek overboord gegooid wordt steekt eens in de zoveel tijd opnieuw de kop op. Er was punk, en eind vorige eeuw dus lo-fi. Guided by Voices, Lou Barlow (Sebadoh, Folk Explosion), Daniel Johnson, de helden van weleer, allemaal raakten ze uiteindelijk in de studio, want slecht geluid was geen doel op zich. Je raakt er op uitgeluisterd. En Dogma reikt inmiddels ook geen certificaten meer uit.
En nu zijn daar ineens The Thermals, trio uit Portland, Oregon. Dertien nummers worden er op hun eerste CD in nog geen achtentwintig minuten doorheen gejaagd. Alles werd thuis opgenomen op een viersporenrecordertje. De lampjes moeten continu zwaar rokend in het rood gestaan hebben, want alles klinkt ongelofelijk vervormd. Een scherp, dichtgeslibd hoog, en een totaal ontbreken van midden en lage frequenties kenmerken het op zijn zachtst gezegd opmerkelijke geluidsbeeld. Daar zit u dan met uw dure hifi installatie. Op de goedkoopste transistor klinkt deze CD net zo beroerd!
Opvallen doet het natuurlijk wel, al is de truc als gezegd al vaak vertoond. De Europese muziekpers viel massaal voor de razendsnelle, aanstekelijke punkliedjes van The Thermals, die hun opnametechniek zelf benoemen als `no-fi`. Steevast worden ze vergeleken met Guided By Voices en The Strokes. De eerste vanwege het geluid en de stem van Hutch Harris. Waar Robert Pollard van Guided By Voices grossiert in cryptische teksten en sixties invloeden (The Kinks), lijken The Thermals veel meer door punkbands geïnspireerd, en zijn hun teksten helder, no-nonsense en anti-ironisch. No Culture Icons, is niet voor niets de titel van hun single, waarin Harris bij wijze van motto uitschreeuwt: "No new deafness. No self-reference. No getting psyched on. No culture icons". De vergelijking met The Strokes is vooral gebaseerd op de aanstekelijke kracht van de melodielijnen: ieder liedje pakt meteen en voor je het weet stuiter je de huiskamer door.
Wel is het erg vermoeiend luisteren naar het plaatje. Alle nummers hebben hetzelfde snelle tempo, variatie ontbreekt geheel. Ik heb hem een paar keer op de diskman in de trein gedraaid, en dan hebben je oren het na een half uurtje echt wel gehad. Als achtergrondmuziekje levert het ding uitsluitend irritatie. Maar om eens even helemaal uit dak dan wel bol te gaan, perfect!
Over de CD:
13 tracks, 27:46
Website band: www.thethermals.com
Label: Sub Pop www.subpop.com
Distributie: De Konkurrent www.konkurrent.nl
