Canyon - Empty Rooms

Onze contactpersoon bij de Konkurrent, Aldo, stuurt zo af en toe ook wel eens een CD waar we niet om gevraagd hebben. Zo van luister hier ook eens naar. Dat is heel prettig, want de keuze uit een lijst releases wordt vaak bepaald door conservatieve criteria als een bekende naam, een verspreide faam. Op die manier raakte een promo op CD-R zonder enige informatie in mijn CD-speler.

Al een paar weken klinkt nu de prettige, melodieuze, mid-tempo mild-psychedelische country rock van Canyon door de kamer. Niet hemelbestormend of vernieuwend, maar in al hun eenvoud, want virtuozen zijn het niet, heel sympathiek. Een aantal liedjes nestelt zich snel in het hoofd, en er is sprake van emotie zonder in op de loer liggende pathetiek te vervallen. De sombere teksten over verlies en vervreemding zijn lekker vaag, zodat de muziek het werk kan doen. De hoog geknepen stem van voorman Brandon Butler is apart maar ook enigszins beperkt. Eentonigheid wordt echter effectief bestreden met variatie in sfeer en instrumentatie. Accordeon, piano en orgel wisselen elkaar af, de slide gitaar is vrijwel continu dominant aanwezig. Met tien nummers in 43 minuten houden ze het ook lekker overzichtelijk.

Wat speuren op het internet leert dat dit de tweede plaat is van het bandje uit Washington DC. Hoewel sommigen ze in Kansas lokaliseren. De band inspireert blijkbaar tot het opsommen van namen van anderen. Dat komt omdat het geluid zeer vertrouwd is, maar tegelijk is het lastig te bepalen waar Canyon nou echt precies op lijkt. Neil Young en Bruce Springsteen worden veel genoemd, maar in de stukjes die ik las vond ik een enorme varieteit aan andere associaties die ik eerlijk gezegd niet allemaal herken of deel. Pink Floyd, R.E.M., Low, Slowdive, Jeff Buckley en zelfs Townes van Zandt en Kris Kristofferson. Oor voegt daar nog Tom Petty, Lenny Kravitz, The Jayhawks, Booker-T en Rain Parade aan toe. Natuurlijk wil ik nog wel een duit in het zakje deponeren. De stem deed me denken aan Counting Crows, een band die ik helemaal niet leuk vindt. Brandon Butler doet dan ook niet aan de pretentie en overdreven maniertjes van Adam Duritz. In sfeer en intentie doet de band me ook denken aan het al even sympathieke en emotionele My Morning Jacket.

Kortom, Canyon kan dan wel niet zo opvallen, eenvoudig te plaatsen zijn ze evenmin. Een heel fijn plaatje, al met al. Bedankt Aldo, zo horen we ze graag!

Over de CD
10 tracks, 43:00
label : Wichita / Clearspot (718752198424)
Distributie: De Konkurrent http://www.konkurrent.nl
Website band: http://www.canyonrock.com