Malia – Yellow Daffodils

Malia is 25 jaar geleden geboren in het Afrikaanse Malawi als dochter van een Engelse vader en een Malawise moeder. Het was voor de jonge Malia geen pretje. De opvoeding was streng en het enige wat Malia als verzetje had was de radio. Daarmee luisterde ze naar traditionele Afrikaanse muziek en Engelse popmuziek. De politieke situatie in Malawi noodzaakte het gezin om in de jaren ’80 naar Londen te verhuizen. En het is Londen waar Malia de muziek van de grote Amerikaanse jazz zangeressen ontdekt. Billy Holiday, Sarah Vaughan en Shirley Horn.

Zo zingen wil Malia ook. Na de middelbare school zingt ze in koortjes en werkt in de horeca. Zo komt ze ook in New York terecht. In een café hoort ze op een avond een liedje waar ze helemaal door geboeid raakt. Ze vraagt de barkeeper welke plaat hij draait. Het blijkt de Franse zangeres Liane Foly te zijn. En dit moment en deze naam zijn een keerpunt in Malia’s leven.

Liane Foly is een zangeres uit Lyon die na een leven – vanaf haar tiende staat ze op het podium – van jazz haar toekomstige man André Manoukian ontmoet. Met hem wordt een nieuwe stijl van moderne jazz-pop ontwikkeld. En het is deze stijl die Malia zo pakte in New York.

Malia belt Manoukian op en regelt voor haarzelf een ontmoeting. Het resultaat is de CD ‘Yellow Daffodils’, een samenwerking tussen Manoukian die de melodieen schrijft en Malia die de teksten voor haar rekening neemt. Manoukian is helemaal in de wolken van deze zangeres. “ Ze kan alles zingen. Jazz, soul, gospel. Ze heeft iets breekbaars in haar stem en iets onschuldigs.”

De CD opent met het titelstuk, ‘Yellow daffodils’. Een ijl trompetje a la Miles en dan een soort lounge beat. Daaroverheen een krachtige wat achtergehouden warme stem: Malia. Haar stem heeft hier een hees randje. Denk een beetje aan Sade na een avond aan de whiskey. Opvallend is een niet helemaal thuis te brengen achtergrond instrument dat als een soort ratelslang klinkt. Malia blijft in de kleuren. Het tweede stuk is ‘Purple shoes’. Een heel erg pakkende melodie, lekkere blazers als een big band en de lounge beat. Het blijkt dat Malia haar Paul Smith schoenen hartje winter heerlijk vindt zitten in Parijs. Daar kun je iets bij voorstellen.

We blijven bij het big band geluid in ‘I believed in roses’. Let op het lekkere piano loopje en de Tom Jones referentie in de blazerssectie. Ok, dit swingt hier. En zeker met de B3 klank, ook al is het geen echte. Dit moet live een feest zijn. Maar met de volume knop een tandje hoger, gaat het ook. Lets dance!

Jazz is altijd al bedoeld als dansmuziek en wat het duo Malia/Manoukian hier voorschotelen is modern klassieke jazz gekoppeld aan hedendaagse dansmuziek. Nummer drie, ‘I’m not jealous’, is ook weer zo’n lekker uptempo stuk. Pakkende melodie, mooie stem en een combinatie van jazz en soul; gospel dus.

De ode aan de Franse traditie is ‘India song’ van Marguerite Duras. Violen, omfloerste stem en een vleugel. Heerlijk.

De focus gaat nu naar Afrika. ‘Twinkling little star’. Twee spaanse gitaren en de wat gebroken stem van Malia beginnen en na enige tijd komt er een viool bij. Het ritme opent en de nachtegaal stem van Pap Abdou Sek volgt die het nummer een wat Malinese invloed geeft. Helaas wordt het kort daarop weggedraaid. Laat een nummer nu eens gewoon eindigen!

Gelukkig is ‘Lifting you high’ weer een aanwinst. Om de een of andere reden krijg je van dit nummer dorst. Vraag niet waarom. Drums en bas met prima accenten leiden naar een B3-geluid en maken van dit eigenlijke niemandalletje gewoon een swingend nummer. Niets meer en niets minder. Het volgende ‘Angel hiss’ is het minste nummer van de CD. Een beetje overgeproduceerd met erg ingeblikte violen en jaren ’70 Rhodes en gitaar. Gauw door naar het klassieke ‘Solitude’. Deze Duke Ellington compositie laat horen hoe Malia haar stem beheerst. Ze komt heel dicht bij Billy Holiday zelf. De in de track opgenomen sample van Billy laat dit goed horen.

Zuid Amerikaanse invloeden in ‘Big brown eyes’. Een lekkere samba waar weinig aan toe te voegen is. Spannender is ‘Let it happen’ ondanks de drummer uit de doos. De gitaar van Manu Codja maakt het wel goed. Het is trouwens iets wat wel vaker opvalt bij Franse producties. Ze zijn daar kennelijk gek op drumcomputers. En ook al wordt de techniek steeds beter, ze klinken zo dood als wat.  Gelukkig is er weer vlees en bloed aan het werk in ‘Moons glows’ . Een balad waar gelijk ‘Somewhere over the rainbow’ als asociatie bij opkomt.

Hierna volgen vijf toegiften in de vorm van remixes. ‘Yellow daffodils’, ‘Purple shoes’, ‘Twinkling little star’, ‘India song’ en ‘Lifting you high’ krijgen van een aantal DJs een zo populaire make over. De leukste is die James MacMillan en General Antranick aan ‘Purple shoes’ geven. Naast de verplichte (domme) beat voegen ze er een “Strawberry Fields” Farfisa orgeltje aan toe en een koortje. Het begin van de ‘India song’ remix is veel belovend met tegendraadse strijkersklanken, maar dan vervalt het geheel weer in te bekende beats. Maar als het nummer wordt gebruikt in een compilatie voor bijvoorbeeld een feestje, is het heel geschikt. Net als het laatste ‘Lifting you high’ dat in handen van General Antarick een heel erg ’70 disco geluid krijgt (Gloria Gainer!).

Als geheel is ‘Yellow daffodils’ een vernieuwend album en zeker als debuut. Malia heeft de stem en de kwaliteiten om groot te worden. Voor muziekliefhebbers die niet vies zijn van jazz met een hedendaags sausje is deze CD zeker een overweging waard