Als het om jeugdliefdes en herinneringen gaat, ga ik graag terug in de tijd naar de middelbare school. Daar organiseerden wij met een stel vrienden op de vrijdag-, en zaterdagavonden de zogenaamde schooldisco’s. Dat hield in, op pad gaan met een stapel 12 inches, 2 draaitafels (de oude alom bekende Technics SL1200) wat versterking, kabels, luidsprekers en dan het liefst zo groot en imposant mogelijk mengpaneel. En niet te vergeten de lichtshow.  Als discjockey was je de man van de avond en de favoriete muziekstijl was in die tijd Italo. Het was de kunst om de platen zo goed mogelijk bij elkaar in te draaien, zodat het een muziekavond was van aaneengesloten nummers. Dit was mogelijk omdat de SL1200 voorzien is van een pitch-control waarmee je het toerental regelt. Een bijzonder handig foefje omdat je op deze manier de beats van twee verschillende nummers gelijk kan laten draaien.  Om zo op het juiste ogenblik de plaat van tweede, zeer snel startende SL1200, erin te draaien. Was zo’n draaitafel dan ook nog voorzien (zeer noodzakelijk) van een back-cueing element, dan kon je met de hand de plaat heen en weer draaien met de naald in de groef om zodoende de draaitafel exact stop zetten en laten beginnen op het moment dat moet. Aan de hand van de pitch-control draaide je bij om de beats gelijk te laten lopen en na enkele momenten liet je het eerdere nummer zachtjes uitsterven.