Tango Royale
Carel Kraayenhof volgen we al vele jaren. De helaas veel te vroeg overleden Ab de Jong heeft ons enthousiast gemaakt voor deze getalenteerde bandeneon speler. Het was Ab die het Sexteto Canyengue, Carel’s tango orkest, opnam voor zijn Lucho platenlabel. En Tango is zo iets wezenlijks en toch zo iets vreemds. Het is strijd, liefde en pijn tegelijk. Het is de blues en de smartlap. Oorspronkelijk meegenomen door Italiaanse zeelui naar Argentinie en daar geperfectioneerd en vermengd met andere vooral Europese invloeden. De grootmeester van de Tango, Astor Piazzolla is ook van Italiaanse afkomst.
Ook al had Carel een aantal platen uit op het Lucho label, van de muziek kon hij niet echt leven. Ondanks de kwaliteit laten de verkoopcijfers niet meer dan drie cijfers zien. Maar ondanks de beperkte inkomsten houdt Carel wel contact met zijn grote voorbeelden Piazzolla en Osvaldo Pugliese en wordt op zijn beurt zeer door hen gewaardeerd als muzikant.
En dan komt de grote ommekeer in de carriere van Kraayenhof. Hoe vreemd het ook klinkt, het is het huwelijk van Maxima en W.A. van Oranje. De Argentijnse achtergrond van de bruid maakt de keuze voor Carel natuurlijk geen moeilijke, maar het effect dat zijn uitvoering van Adios Nonino heeft des te meer. De tranen die dit nummer bij iedereen – en niet alleen Maxima – losmaakt is precies waar Tango om gaat; emotie!
Wellicht de allermooiste uitvoering van Adios Nonino is misschien wel die van Piazzolla en Pugliese samen(!) in Carre waarvan de opname op Lucho is uitgebracht en misschien nog wel ergens te vinden is.
Maar het succes van Carel is nu daar. Van de CD met de muziek van het huwelijk zijn gigantische aantallen verkocht en Carel deelt mee. Terecht. En nu kan hij met koor en orkest laten zien wat hij kan.
Op Tango Royal – handige titel – werkt het Sexteto Canyengue samen met het Nederlands Kamerkoor en het Concertgebouw Kamer Orkest en dirigent Ed Spanjaard. De opnamen vinden plaats in het MCO in Hilversum door PolyHymnia. Deze laatste is de voortzetting van het vroegere Philips Classics Recording en is gespecialiseerd in opnames voor SACD en DVD-A. Om dat mogelijk te maken bouwen ze veel van hun apparatuur zelf.
Het resultaat van al deze samenwerkingen is een fantastische hybride disc. Zowel een 16 bits, 44,1 KHz versie staat erop voor het spelen in een gewone CD speler als een 1 bits, 2,8MHz SACD versie. En de lagere resolutie versie is zeker geen slechtere versie, alleen anders.
Van de elf titels op de plaat zijn er drie van de hand van Carel Kraayenhof, de overige van Piazzolla en een van Roberto Alvarez. Vooral het concert ‘Aconcagua’ dat uit drie delen bestaat is de moeite waard. Bandeneon, strijkers en percussie, een wereldnummer. De fantastische opname laten de instrumenten schitteren en de enorme paukslagen doen je schudden op de bank; laag en strak.
Tango is een gevoel en dat gevoel wordt door Kraayenhof neergezet zonder terughoudendheid. Hier wordt geen tango gespeeld, hier is tango. Soms zoet dan weer agressief. Zachte strijkers tegen het ‘breken’ van de bandeneon en de flitsende opvolging van noten.
Deze (SA)CD staat hoog op het onbewoond-eiland lijstje zowel door de inhoud, de klank ,als de emotie.
Over de CDÂ
PentaTone PTC 472 321-2
Hybride SACD/CD
