Groove on!

Bariton saxofonisten zijn een apart slag. Zeker als het het dagelijkse instrument is en niet een ‘tussendoortje’ Als een van de grotere instrumenten uit de nalatenschap van de heer Adolphe Sax – er zijn nog grotere als de bas en contra-bas sax; zie James Carter bijvoorbeeld – is het zwaar spelen. Ondergetekende kent het uit de praktijk en de toenmalige buren kijken nog steeds boos. Want die klank is zo fantastisch! Van de meest pijnlijke Squeeks tot de laagste Honks is een bariton een bijna levend apparaat.

Hamiet Bluiett is een van de meest prominente baritonisten van zijn generatie en heeft een bijna aggressieve stijl die vol van controle over het instrument is. Verder heeft hij die stijl zo ontwikkeld dat hij altijd te herkennen is. Een lekkere mix  van bebop en toch wel gospel net als dat te vinden is bij tenorist David Murray. Anderen waarmee Bluiett muzikaal opgroeide waren onder meer Lester Bowie, Sam Rivers, Charles Mingus en Don Pullen. Later schitterde Bluiett met het World Saxophone Quartet.

En dan nu Libation. Opgenomen tijdens het Festival International de Jazz de Montréal 1997, heeft Hamiet Bluiett een drietal andere musici om zich heen verzameld waarvan er twee ook de bariton hanteren en de vierde de drumsticks. Het openingsnummer en gelijk het titelnummer stelt het podium ter beschikking aan James Carter, zeg maar de "hot new comer" op de bariton. Funk, bebop, funk! Heerlijke honks en squeeks op deze opvallend fraaie opname. Al de spelers staan netjes op een rijtje met drummer Ronnie Burrage een beetje hoger en iets links midden-achter.

De muziek is niet iets voor tussendoor. Echt luisteren is noodzakelijk. Demp het licht en begin de luistersessie niet met deze opname. Trouwens, het is altijd aan te bevelen een zekere opbouw in het luisteren aan te brengen. Stel je eigen concert samen van favoriete opnames of stukken en voeg daar dan iets nieuws aan toe. En luister nooit langer dan een concertlengte, zo’n 90 minuten. Het moet genieten en extaserenÒ blijven.

Terug naar Libation. Nummer twee is een Discussion Among Friends en je ziet bijna de discussie voor je ogen zich ontwikkelen tussen Bluiett, Carter, Patience Higgins en Alex Harding op de grote saxen en Burrage op de drums. En steeds maar die lekkere beat die het quintet erin legt. Probeer je voet maar eens stil te houden. Luisteraars die midden in de sessie vallen kunnen de indruk hebben dat er piep-knor free jazz wordt gespeeld, maar dat is zeker niet het geval. Er zit een duidelijke lijn in en het is in feite gewoon tradionele jazz, maar dan per bariton.

Het lekkerste nummer, en het meest funky, is J.B. Groove van de hand van James Carter. Waar J.B voor staat is als het al niet uit de titel blijkt, al naar twee maten duidelijk, de master of funk James Brown.

Geen makkelijke muziek, maar zeer de moeite waard en wanneer de omstandigheden goed zijn, enorm genieten, net als het publiek tijdens de opname.

Over de CD
Bluiett Baritone Nation – Libation for the Baritone Saxophone Nation
Live opgenomen op het Montreal International Jazz Festival 1997
Justin Time 8470-2 distributie Challenge