Black Ivory Soul
Angelique Kidjo is een muzikale duizendpoot die gezegend is met een enorm talent. Ze is lange tijd het vocale middelpunt van Jasper van ‘t Hof’s “Pili Pili”. Na deze tijd, rond 1990, schiet haar ster de hoogte in. Samenwerking op haar CDs “Logozo” met Joe Galdo van de Miami Sound Machine en Branford Marsalis. En wat te denken van het album “Fifa” waar naast meer dan honderd (100) drummers ook nog eens Carlos Santana acte de presence geeft.
Op haar laatste album legt Kidjo de link tussen haar geboortedorp Ouidah in Benin en het Braziliaanse Bahia. Het geval wil dat in Benin een grote Braziaans-Portugese gemeenschap bestaat. Zodoende groeit Angelique op tussen de muzikale invloeden van beiden. Om uiting te geven aan haar wens deze verbondenheid tussen de culturen op CD te zetten zocht ze contact met de uit Bahia afkomstige percussionist Carlinhos Brown. Samen met hem schrijft ze een aantal stukken. Terug in haar woonplaats New York zoekt ze contact met aldaar wonende Braziliaanse en Afrikaanse musici. Eigenwijs als ze is – en terecht – neemt ze de CD live in de studio op om zoveel mogelijk ‘echte’ sfeer te vangen. Het resultaat is ‘Black Ivory Soul’ een album dat deel twee vormt van een door Kidjo geplande muzikale trilogie na ‘Oremi’.
De twaalf stukken op het album zijn zeer wisselend van zowel taal als stijl. Sommige stukken liggen jammergenoeg een beetje te dicht bij disco zoals het titelstuk. Andere stukken als ‘Tumba’, een Carlinhos Brown – Kidjo stuk, is veel authentieker en ligt prima in het gehoor. Ook ‘Refavela’ van Gilberto Gil krijgt een heerlijke Afrikaanse muzikale opsteker.
Een vreemde eend in deze CD bijt is ‘Iwoya’ een duet met Dave Matthews in het Engels waar Kidjo niet begeleid wordt door Matthews, maar zelf tot begeleider wordt gebombardeerd. De andere stukken op de CD zijn de moeite zeker waard en geven de bedoelde sfeer van Braziaans-Afrikaans goed weer en geven alle ruimte aan Kidjo’s mooie stem.
Dat Angelique Kidjo precies doet waar ze zin in heeft blijkt uit het slotstuk, Serge Gainsbourg’s ‘Ces Petits Riens’ dat qua stijl en tekst helemaal van alle andere stukken op de CD verschilt. En toch past het wonderwel. Een iele stem met een gitaartje eronder en aan het eind een strijkje.
Na het luisteren en herluisteren van deze CD blijft een onbestemd gevoel achter. Een heel ambitieus project dat is opgezet door een zeer talentvolle zangeres, uitstekende musici die met veel liefde een en ander hebben opgenomen. En toch komt het niet echt uit de verf; de eenheid tussen de stukken is wellicht zoek. De twintig euro kan waarchijnlijk beter aan een andere Angelique Kidjo worden besteed.
