Boogie now
Wat gebeurt er als Mac Rebennack, beter bekend als Dr. John, een twaalftal Duke Ellington nummers onder handen neemt? Je krijgt dan een mix van New Orleans R&B, funk, blues en soul. Dus van alles wat behalve de originele Ellington swing.
En dat is helemaal niet erg. Ellingtons unieke muzieklijnen worden geen strobreed in de weggelegd, alleen sterk ver-Dr. John-ed. Je voeten stilhouden is niet eenvoudig en een volledige swingpartij in de luisterruimte is meer voor de hand liggend. Dr. John op piano en Hammond B3, David Barard bas, Booby Broom gitaar en Herman Ernest achter de drums vormen een sterke eenheid. Al van het openingsnummers ‘On the wrong side of the railroad tracks’ – een vrij onbekende Ellington song wordt er stevig de pas ingezet. Dr. John’s zeer herkendbare stem maakt van dit nummer en schitterende langzame blues. Het uit 1959 stammende ‘I’m gonna go fishing’ mist wat pit in deze bewerking. Dit gemis zet de band weer recht in ‘Don’t mean a thing (if it ain’t got that swing)’ wat een heerlijke laid back beat heeft – boogie now.
Van ‘Perdido’ maakt Dr. John met assistentie van Ronnie Cuber op sax helaas een beetje slap aftreksel dat als achtergrond in een XXX film geen slecht figuur zou slaan ondanks het meer funky tweede deel. Nummer 5, ‘Don’t get around much anymore’ en ‘Solitude’ zijn weer prima bewerkingen die vooral in het laatste nummer weer wat gevoel terugbrengen. De ballads ‘Satin doll’, ‘Mood indigo’ en ‘Do nothin’ ‘til you hear from me’ laten de zanger-pianist alle vrijheid in een heel easy sfeer.
De beat gaat er weer in op ‘Things ain’t what they used to be’ als Dr. John de B3 laat zingen. Dit nummer is tevens de opmaat naar het hoogtepunt van de CD, ‘Caravan’. De ritme sectie en vooral bassist David Barard drijven de nummers naar grote hoogte. Het fantastische ‘B3 met Lesley’ geluid (buizen!) blijft boeien en in een funky blues helemaal. Het in 1937 geschreven nummer blijft in de 2000 uitvoering van Dr. John zijn mistiek behouden en vraagt om herhaald te worden. Het sluitstuk van de CD, ‘Flaming sword’, is hier een bijna calypso achtig stuk geworden, maar dan New Orleans stijl.
Deze opname is het waard meerdere keren achter elkaar te beluisteren. Steeds hoor je weer andere wendingen. Als er een ‘originele’ versie van Duke Ellington voorhanden is, is een vergelijk aan te raden. Dan blijkt dat Dr. John niet zomaar te werk is gegaan.
