Ecouter
De eerste dag van hun verblijf in mijn woning haal ik de fronten van de luidsprekers voordat ik de eerste cd opzet. Niet dat het echt iets uitmaakt want ik luister toch nog niet kritisch. Het is meer de macht der gewoonte. Ik heb normaliter weliswaar een 17 maanden oude dochter Isabeau rondlopen maar die heeft vanaf haar geboorte te horen gekregen dat ze niet bij de audio installatie in de buurt mag komen en zij houdt zich daar prima aan. Ditmaal is dat echter anders want op het moment dat ze de kamer inkomt kijkt ze naar de grote boven haar uit torenende luidsprekers waarna ze haar mond opendoet en onder het uitroepen van “die, die!”met uitgestoken wijsvingertje op de grote zwarte faseplug afstapt. Mijn hart staat stil en ik geef een grote brul waardoor ze van schrik haar hand terugtrekt. Vervolgens weet ik niet hoe snel ik de fronten moet plaatsen. In de dagen daarna taalt ze er niet meer naar. Klaarblijkelijk was ook zij aangenaam getroffen door het uiterlijk. Of zouden de ontwerpers van JM Lab de magneten van de units soms over gedimensioneerd hebben waardoor de aantrekkingskracht te groot werd. Je ne sais pas.
Zoals gezegd hoor ik de installatie gedurende de eerste week slechts in het voorbijgaan en het eerste wat opvalt is de hoge mate van helderheid. Ook lijkt de muziek aan de luidsprekers te plakken. Door de sterk ingedraaide speakers steeds iets te verschuiven bereik ik uiteindelijk de optimale hoek waarbij de luidsprekers slechts minimaal ingedraaid zijn. Het geluid komt nu losser van de speakers en ook de breedte van het beeld neemt toe. De diepte van het beeld valt zelfs bij deze manier van (niet) luisteren al in positieve zin op. Op een avond heeft mijn vrouw, als achtergrondmuziek bij het lezen, Vaya con Dios opgezet. De zangeres van deze Belgische groep staat duidelijk voor de rest van de band in het midden van het beeld.
Wanneer ik wil beginnen aan de eerste luistersessie staat er een, opnieuw door mijn vrouw opgezette, cd van Emma Shaplin op. Als ik de kamer binnenkom begint net het zesde nummer getiteld “Celtica”. Bij het horen van de kinderstemmen die dit nummer openen kijkt Isabeau naar de luidspreker die het dichtst bij haar staat en doet ze een stapje opzij om een blik achter die speaker te kunnen werpen. Zo natuurgetrouw klinkt het. Hoewel ik deze cd zelf niet snel zal gebruiken om een onderdeel van de installatie te beoordelen laat ik hem nu, ook nadat mijn beide dames de kamer verlaten hebben, nog even aan staan. Het hoog in de stem van deze zangeres gaat mij over het algemeen vrij snel vervelen en wanneer er iets in de installatie niet klopt vind ik haar stem zelfs niet om aan te horen. De weergave via de 816 signature bewijst echter dat de tweeter van hoge kwaliteit is. Zeker nadat de grijze fronten van de luidsprekers afgenomen zijn lijkt het of de speakers vrijer gaan ademen. Als door een loep wordt het digitaal aangeboden signaal blootgelegd.
Idolaat als ik ben van vrouwenstemmen wil ik ze, nu ze kunnen ademen, als eerste horen met mijn favoriete dame met stem en piano van dit moment. Sorry Diana Krall, neem me niet kwalijk Patricia Barber, ik blijf telken male van jullie spel en stem genieten, maar ik doel in dit geval op Norah Jones. Met nummers die een mixture van jazz, blues, soul en country invloeden bevatten weet deze jongedame een gevoel en diepgang in haar stem te leggen die haar kalenderleeftijd loochenen. Het slagwerk van Dan Rieser in het eerste nummer “Don’t know why” klinkt prachtig in het hoog. Ook al is de JM Lab tweeter naar mijn smaak wat te opdringerig. In het door Norah zelf geschreven titelnummer wordt de “schmelz” in haar stem, in aanzet helder en geleidelijk uitlopend in een hese sensuele naklank, feilloos weergegeven. Opnieuw valt de helderheid op. In vergelijking met mijn Concerto’s ervaar ik daardoor de 816’s, vooral bij de weergave van de stem als van de piano, als wat analytischer terwijl ik de Concerto’s als wat natuurlijker en milder gewaar word.
Uiteraard draai ik ook van de andere twee genoemde dames een aantal nummers. Wat ik hier benoem is het derde nummer van de cd “Modern Cool” waarbij me tijdens dit “You & The Night & The Music” de dynamiek en de rijke bas opvalt. Hoewel ze qua specificaties ongeveer even ver door zouden moeten lopen in het laag lijken de Cobalt’s verder te gaan, meer tekening te vertonen en ook meer kracht te bieden dan de Concerto’s. Ik vergelijk dan wel een 2 ½ weg systeem met een 2 weg systeem. De piano klinkt wat helderder en lijkt daardoor wat “ieler” dan via mijn eigen speakers. In het vierde, instrumentale, nummer “Constantinople” klinkt de gestreken bas werkelijk magistraal. Alle details veroorzaakt door vingers, snaren en kast worden wederom als door een vergrootglas weergegeven. Aan het eind van het nummer wordt het wat veel van het goede. Hoewel ik in mijn ruimte slechts zelden problemen heb met het laag en de achterkanten van de luidsprekers zich 85 centimeter van de muur bevinden moet ik het volume terugdraaien. Nog even probeer ik de bijgeleverde pluggen voor de baspoorten maar die verwijder ik alweer snel; er gaat teveel fraais verloren en tenslotte is het teveel aan bas in dit geval zeker niet te wijten aan de weergevers maar aan het teveel aan laag op deze specifieke cd. Het heldere karakter van het middengebied komt nadrukkelijker terug in de door JVC uitgebrachte xrcd verdoeking van “Bags Groove” omdat een heldere definitie nu juist kenmerkend is voor het eindresultaat van het xrcd proces. De vibrafoon van Milt Jackson wordt in het titelnummer minutieus gedetailleerd weergegeven. De JM Lab’s maken dat ik me in de controlekamer achter de schuifpanelen waan.
