Als ik heel eerlijk ben had ik er van tevoren toch een beetje een hard hoofd in. Ik laat me graag verrassen, maar de fysieke beperkingen van de zeer compacte MM-1 leken me onoverkomelijk, zelfs voor een door de wol geverfde fabrikant als Bowers & Wilkins.
Ik was dan ook totally flabbergasted (zoals de Engelsen dat zo kernachtig uitdrukken) toen ik mijn favoriete tracks Laughter And Forgetting en Before The Bullfight van David Sylvian vanaf de harde schijf van mijn computer draaide. Ten eerste geeft de MM-1 een enorme partij strak en goed doortekend laag, maar de ruimtelijkheid, detaillering én de natuurlijkheid van stemmen zijn van een niveau dat ik tot op heden nog niet hoorde bij een setje multimedialuidsprekers. Wat dat betreft hadden ze bij Bowers & Wilkins de naam MM-1 niet beter kunnen verzinnen.
Muzikaliteit laat zich moeilijk in woorden uitdrukken. Ik kan het hebben over het ruimhartige frequentiebereik, de fraaie ruimtelijkheid en de pittige impulsweergave, maar het zegt allemaal niets over de mate waarin ik de luchtgitaar of het luchtorgel wens te bespelen als de muziek me daar toe dwingt. Laat ik daarom twee voorbeelden noemen, en daarmee aantonen dat de MM-1 wat dat betreft ook geweldig presteert.
De soundtrack van de film Magnolia bevat naast een aantal prachtige songs van Aimee Mann ook het nummer Goodbye Stranger van Supertramp. Halverwege de tweede helft van het nummer, om precies te zijn op 4`44, begint een heerlijke gitaarsolo. Niet alleen zat ik inderdaad met de rechterhand weer niet bestaande snaren te bespelen terwijl de linkerhand de onzichtbare hals van de luchtgitaar omklemde, maar ik zag om mij heen de hoofden van de collega`s instemmend meebewegen.
Ik ben trouwens ook een begenadigd lucht-organist. Ik vind, als muziekliefhebber, dat er meer Hammond gespeeld moet worden. Dat is een soort van vaste grap die ik altijd maak als ik een lekkere orgelsolo hoor. De psychologie heeft ons geleerd dat je je uit alle macht kunt voornemen om iets niet te zeggen, maar dat externe factoren die precies op het goede mentale knopje drukken je weerstand kunnen breken als een luciferhoutje. Daarom draaide ik That`s Me In The Bar, van het gelijknamige album van A.J. Croce.
En ja hoor, het is net als je ogen dichtknijpen als je niest. Het is een soort van natuurlijk reflex, onweerstaanbaar. Ik steek mijn vinger gebiedend op, en roep naar de gniffelende collega`s dat er meer Hammond gespeeld moet worden.
