Nadat de nagelnieuwe Rotel RCD1520 cd-speler een aantal dagen continu gespeeld heeft wordt het tijd veel kritischer te gaan luisteren. Beoordeel de kwaliteit van de speler niet nieuw uit de doos maar vergewis uzelf ervan dat het om een ingespeeld exemplaar gaat. De weergavekwaliteit neemt namelijk fors toe naarmate de speler meer uurtjes gedraaid heeft. De MFSL uitvoering van Supertramp’s album Breakfast In America is het eerste schijfje wat de speler inslikt. Tijdens het laden maakt de speler enig lawaai en ook gaat dat minder snel dan ik gewend ben van andere dedicated cd-spelers. Eenmaal ingelezen is er tijdens het spelen niets meer van eventuele bijgeluiden te horen. Persoonlijke favoriet op van het album is Take The Long Way Home. Bijna vanuit het niets wordt plotseling een vleugel aangeslagen.
Met de RCD1520 als bron gaat dat gepaard met wat minder slamm en impact dan ik gewend ben. Sommige spelers weten die eerste noot zodanig de luisterruimte in te slingeren dat hij bijna een schrikreactie teweeg brengt, de Rotel doet het iets rustiger aan. Daarin tegen is de weergave in het hoog wel opvallend transparant en open zonder dat de speler er teveel de nadruk op legt. Bij The Logical Song lijkt de muziek een klein scherp randje te hebben, bij het beluisteren van andere albums is hier geen sprake van. Blijkbaar is deze RCD1520 gewoon heel goed in staat exact door te geven wat er op het schijfje staat. Gelukkig gaat de speler daarin niet zover dat mindere opnames niet meer te beluisteren zijn, er is door de techneuten van Rotel een goede balans gevonden tussen klinische en gekleurde weergave.
Ook in MFSL uitvoering, voor mij één van de mooiste popalbums uit mijn platenkast, is het titelloze album van Marc Cohn. Ghost Train is een wat mysterieus klinkend lied. De veelheid aan details in dit nummer worden uistekend weergegeven en ook het koor dat te horen is achter in het geluidsbeeld bestaat uit individuele stemmen. In mijn aantekeningen staan de woorden: `boeiend` en `warmbloedig` als sleutelwoorden om de weergave te omschrijven. De laagweergave is prachtig strak hoewel niet superdiep. In Dig Down Deep zijn heel fragiel en breekbaar tikjes op een triangel te horen. Het gitaarspel kenmerkt zich door veel body in combinatie met lekkere losse snaren. Het geluid heeft een hoog echtheidsgehalte en kent een uitstekende flow die er voor zorgt dat je in de muziek getrokken wordt.
Vaak kunnen spelers welke goed tot zeer goed zijn in detailweergave wat afstandelijk en klinisch klinken, zeker wanneer er langer geluisterd wordt. Deze Rotel heeft daar totaal geen last van. Dat blijkt opnieuw als ik pas aan het einde van het album naar de werkelijkheid terugkeer in plaats van zelf de stop toets te beroeren om de weergave te beëindigen. De cd-speler heeft indruk gemaakt, naar ik hoop weet de versterker dat ook te doen.
