Wat meteen opviel was dat de weergave minder opvallend, oftewel minder in het oor springend was en dat is vaak een goed teken. De akoestische gitaar werd vrijer van de weergevers afgebeeld terwijl de rim-shots duidelijk strakker en iets impulsiever naar voren kwamen. Ben Harper`s zang werd op meer gearticuleerde wijze weergegeven en kwam beter los van de rechter weergever. De melodielijn van de bassist was met groter gemak te volgen. Alhoewel de kortstondig hoorbare koebel via de DS `schoner` klonk, kwam het minder plastisch over. Nadat deze track nogmaals - maar nu in WAV- was gekopieerd klonk niet alleen dat ene instrument maar ook de rest van de band natuurlijker.



In WAV-resolutie wist de DS de Akurate CD op de meeste punten te overtroeven (de cd kwam op percussie steeds wat expressiever maar ook meer `forward` over). De ruimtelijke clou`s werden door de DS op zeer overzichtelijke wijze gecommuniceerd (zoals de gitaar-slide die van rechts naar links door het stereobeeld schuift). De twee kanalen leken meer effectief samen te smelten tot één stereobeeld.

Tussen de door mijzelf meegebrachte cd`s zat een Linn schijf omdat ik benieuwd was hoe de HDCD gecodeerde CD William Jackson And MacKenzie - Notes From A Hebridean Island zou klinken met de twee Linn spelers. Op dit album zijn Keltische liederen te horen (vrouwelijke zang) met akoestische instrumentale begeleiding. Via de Akurate CD kwam het Bodhran-spel met plastische stompen en veel luchtverplaatsing naar voren terwijl via de DS de percussie lichtvoetiger klonk en meer elasticiteit meekreeg. De cd-speler gaf de samenzang een goede presence mee en plaatste de stemmen in een opmerkelijk groot, open stereobeeld. Door de DS werd de zang met een betere dieptestaffeling afgebeeld en op meer ontspannen wijze weergegeven.

Bij beide spelers kwam de muziek met een aanstekelijke timing naar voren maar een harmonium, wat door de cd-speler vrij onopvallend werd gepresenteerd kon via de DS met meer gemak worden gevolgd. Terwijl bij de Akurate CD de nadruk vooral op percussieve geluiden lag, leek de DS meer waarde te hechten aan vloeiendheid. De enthousiaste presentatie van de Akurate CD maakt hem met name een goede kandidaat voor Rock-liefhebbers. In beide gevallen bleek dat Linn naast hoogwaardige spelers ook uitstekende opnames kan maken.



Een Harmonia Mundi CD met het Paas-Oratorium van Bach (met Barbara Schlick -sopraan) werd via beide digitale spelers beluisterd. De aanblaasgeluiden van de fluitist kwamen met de DS als bron duidelijker naar voren terwijl de stem van madame Schlick vrijer werd afgebeeld. De DS liet meer lucht rond de instrumenten horen en presenteerde de muziek met een beter gedefinieerde dynamische expressie. Zang werd via de DS wat minder ingekaderd weergegeven, iets wat stemmenliefhebbers zeker zullen waarderen.

Gezien de Akurate CD en DS geen geheel identieke elektronica hebben, zullen de waargenomen verschillen in weergavekwaliteit en karakter gedeeltelijk voortkomen uit de twee circuit-topologiën. De Akurate DS kost echter minder dan de Akurate CD en toch liet de Streamer de muziek grotendeels met een meer vloeiende en gedetailleerde weergave naar voren komen. De verschillen waren af en toe subtiel (bij hifi draait alles om nuances) en het moet gezegd dat beide spelers op een zeer hoog niveau presteren.
Ter afsluiting werd er naar een Linn DS-demo geluisterd met muziek van Ian Shaw (zang, piano & bas) wat in drie resolutieniveaus werd afgespeeld, te weten: 320 kbps MP3, CD-Redbook WAV en `Studio-Master`. In MP3 had de zang een wat papieren en nasaal karakter terwijl de piano met puntige uitschieters en een hol klinkend middenbereik naar voren kwam. De bas klonk in MP3 wat opgeblazen en kreeg een matige start & stop weergave mee. In cd-kwaliteit WAV klonk de piano duidelijk uitgewogener en sprankelender terwijl de zang een meer open en natuurlijk klinkende presentatie meekreeg. De bas was tonaal een stuk beter en kwam meer gearticuleerd over. In Studio-Master kwaliteit kwam het pianospel met een langer hoorbare uitsterving en een meer organische klank naar voren terwijl de zang tonaal uitgewogener en meer fysiek aanwezig was. Het basspel kreeg meer souplesse, bloom en elasticitiet mee. In Studio-Master klonk alles minder mechanisch en verschoof de focus van de weergave naar de muziek.