Aangezien het testpaar ingespeeld was, kon na een korte opwarmperiode meteen serieus worden geluisterd. Alhoewel ik mij voorgenomen had om deze nieuwe weergevers niet continue te vergelijken met originele LS 3/5a`s maar ze juist op hun eigen merites te beoordelen werd ik door de eerste luisterimpressie helaas gedwongen om dat wel te doen. De weergave was opvallend krachtig maar miste de klassieke B.B.C. sound. De stemmenweergave liet in eerste instantie nog te wensen over gezien deze wat iel overkwam en enigszins werd verdrongen door het hoge-laag. Uiteindelijk bleek het in de combinatie met de gekozen luidsprekerkabels (Exposure) te zitten. Deze hadden tot dan toe altijd goede resultaten gegeven met de originele LS 3/5a. De Stirling LS 3/5a-V2 liet weten dat hij desondanks andere kabelwensen had. Een goede combinatie werd gelukkig al gauw gevonden (met een QED Profile kabel). Het leek mij van belang dit voorval te noemen gezien de V2 weliswaar is ontworpen om als het origineel te klinken maar dit met andere onderdelen doet. De elektrische eigenschappen verschillen dus en daardoor ook optimale kabel- en versterker combinaties.
Nadat als het ware de `kink uit de kabel` was gehaald, kon er verder worden geluisterd. Met de verbeterde systeemsynergie kwam het B.B.C. karakter wel uit de verf, inclusief de zo geliefde ontspannen presentatie. Wat meteen opviel was de goede tonale homogeniteit in de weergave. Dat kenmerk is van het hoogste belang bij monitorweergave (even voor de duidelijkheid; een `monitor` weergever is niet per se compact. De term duidt op de blijvende neutraliteit en natuurlijkheid over een breed scala aan weer te geven bronmateriaal). Om de vraag: "klinkt de V2 precies als de oude LS 3/5a?" maar meteen te beantwoorden: nee, dat doet hij niet. Maar hoe zou dat ook kunnen wanneer vrijwel ALLE onderdelen afwijken van het origineel. Wat echter wel overeenkomt is de kenmerkende B.B.C.-afstemming en de rust waarmee alles van vrouwenstemmen tot zelfs rock wordt neergezet. Die rust heeft tot gevolg dat er soms juist een flinke stemverheffing nodig is om iets aan degene naast je duidelijk te maken terwijl de muziek toch totaal niet als luid overkomt. En dat betekent een vrijwel complete afwezigheid van luistervermoeidheid, iets wat zeldzamer is dan men zou denken.
Met de track Happiness Is Easy van Talk Talk was meteen hoorbaar dat deze Stirling V2 meer punch geeft bij de weergave van de drum-intro dan de oude LS 3/5a. De stem van Mark Hollis klonk mooi droog en dramatisch, zoals het hoort. De unieke plukstijl van superbassist Danny Thompson laat horen dat de weergave van de Stirling ook verder doorloopt in het laag. In een kleine luisterruimte zal een subwoofer meer overkill dan klankmatig verrijkend zijn. Deze indrukwekkende laagweergave was ook goed hoorbaar met de Audio Quest LP Puttin` It Down van Terry Evans. Op het komische en vooral meeslepende nummer Too Many Ups And Downs is naast de geweldige basstem van de heer Evans een diepgrommende bas hoorbaar die op zijn zachtst gezegd uitdagend is voor een weergever met een 13 cm mid/laag unit. Maar hier lijkt de Stirling pas echt in zijn element: van het grommende en swingende laag tot de perfect opgenomen hi-hats, de weergave staat als een huis.
Met licht akoestisch materiaal heeft de oude LS 3/5a toch nog een streepje voor: de middentonen weergave van het origineel heeft meer magie tijdens de track Old Love van de LP Eric Clapton MTV Unplugged. Toch zullen velen de meer levendige klank van de V2 zeker weten te waarderen. Sterker nog, hij slaat een bijzonder goede brug tussen de klassieke Britse sound en de huidige vraag naar meer dynamiek en impact. De originele LS 3/5a is -binnen zijn werkbereik- zeker dynamisch maar vindt eerder zijn limiet dan zijn nieuwe familielid die geen spoortje mechanische stress of limitering heeft laten horen tijdens de luistersessies. Eigenlijk is de Stirling LS 3/5a V2 veel meer een directe collega van de Harbeth HL-P3ES-2 die ook ontworpen is als `drop-in replacement` voor de LS 3/5a en net als de Stirling de goedkeuring van de B.B.C. zelf draagt (sterker nog: er zijn vele paren HL-P3ES-2 in gebruik bij de B.B.C.). Met de track Snale Mi Jente van Kerstin Blodig`s CD Trollsang (Ter beschikking gesteld door Synfonique) toonde de Stirling zijn souplesse en goede stereo-afbeelding. Op deze track zingt Blodig (solo) een traditioneel Deens lied waarbij ze op een Bodhran (grote framedrum) speelt. De verleidelijke, soepele stem en de zwierig bespeelde trommel waren een lust voor het oor. Met de Stirlings kwamen de subtiele intonaties van Blodigs zang zeer goed uit de verf en de klanken van de met continue varierende intensiteit gespeelde trommelslagen werden volkomen los van de weergevers afgebeeld.
