De overstap naar Pink Floyd is na Waters relatief klein. Muziek die ik alleen mag draaien als ik alleen ben. Aangezien mijn vriendin niet thuis is, zie ik mijn kans schoon en al gauw verdwijnt "The Wall" op het MFSL-label in de CD-speler. Het laag gaat overtuigend diep genoeg maar mist detail. Wat ook zeker nu weer terug komt is het groots opgezette beeld dat ik al eerder tegenkwam bij The Weavers. Weer klinken de gitaren zijdezacht die op andere systemen snerpend en snijdend weer worden gegeven. De stem staat fraai in het midden en achtergrondkoortjes worden ook als zodanig weergegeven. Gaandeweg wordt het duidelijk dat de poort zich wel heel erg laat horen. De CD’s van Patricia Barber kenmerken zich meestal door hun basrijke opname. Het draaien van haar muziek is daardoor perfect om een luidsprekersysteem te laten slagen of door de mand te laten vallen. Van de SA-CD "Modern Cool" klinken de eerste tonen en al heel snel kom ik tot de conclusie dat het laag te vet en enigszins ongecontroleerd is. Geheel in tegenstelling tot wat ik in München hoorde want daar was het geluid zo plat als een dubbeltje zonder enige vorm van laagweergave. Al eerder heb ik met luidsprekers, die aan de achterzijde voorzien zijn van een poort, problemen in het laag gehad. Er rest mij niets anders dan naar de keukenkastjes te lopen en daar vier dikke theedoeken uit te pakken. Nadat ik die netjes en niet te strak opgerold heb plaats ik ze in de poort van de X-929. Wederom druk ik de playknop van de Sony SA-CD speler in. Wat er nu gebeurd is van totaal andere orde. Het laag staat veel meer in verhouding tot het midden en hoog. Het nummer "Light My Fire" op "Modern Cool" is een totaal ander nummer geworden. Er is een stevig fundament in het laag maar nu met doortekening en detail. Dit begint erop te lijken. Snel keer ik terug naar het oude vertrouwde vinyl met The Weavers.
Het lijkt wel of de snaarinstrumenten er meer snaren hebben bij gekregen. De zaalambiance is wel wat teruggelopen en klinkt minder warm. Wat er voor terug is gekomen maakt het ruimschoots goed. Dead Can Dance klinkt dynamisch en ritmisch. De percussie overtuigend achterin neergezet en laag is ondanks de theedoeken in de poorten nog volop aanwezig. Het grootste verschil zit onderin, in het laag is er veel meer te horen. Details die ik zonder de "theedoeken"niet hoor. Sambaballen op het eerste nummer komen niet geheel los, maar blijven gedeeltelijk links aan de luidspreker hangen.
Na de CD’s en SA-CD’s nog wat analoog. Was de LP "Harry Bellafonte at Carnergie Hall" al een geweldenaar, het tweede deel, waarin hij terugkeert, gaat nog een stapje verder. We kennen allemaal de "La Bamba" wel van Bellafonte. Een rustig begin waarin halverwege de knop omgaat en het een levendige zang en dans wordt. Dat kan de X-929 vol overtuiging weergegeven. De stem is vol en rond. Kenmerkend van deze LP is dat er van het hele podium gebruik is gemaakt. De stem schuift met regelmaat door het hele beeld. Het geeft aan dat de X-929 in staat is een goed dieptebeeld weer te geven. De combinatie schreeuwt om harder draaien en ik geniet van het eerste tot het laatste nummer van vier kanten vinyl. Omdat het middengebied vrij open is komen stemmen goed tot hun recht. Paul Simons LP "Graceland" draai ik regelmatig. Eenieder die deze LP of CD kent, weet dat er Afrikaansachtige muziek wordt gemaakt. Op "Homeless" zijn stemmen netjes naast elkaar geplaatst en goed van elkaar te onderscheiden. Er zit genoeg swing en rhythm in de X-929’s om je in de binnenlanden van Afrika te wanen. Ook nu weer voldoende fundament dat met kracht weergegeven wordt.
