Ready, steady, go
Ik zet in met Diana Krall, een wat oudere CD met de titel ‘Love Scenes’. Tracks als ‘All or nothing at all’ en ‘Peel me a grape’ trekken aan het oor voorbij. Vooral in de tweede track verwacht ik een bijterig karakter. Madame Krall wil daar de nodige orders uitdelen. En gelukkig hoor ik dat gelijk terug. De weergave is puntig en strak, zeker in de lagere regionen. De PM7200 heeft helemaal geen probleem met de Electra’s en de 25 watt klasse A stand komt nimmer adem te kort. In die stand bereik ik het beste resultaat. Meer ruimte, een iets donkerder karakter en vooral meer rust en natuurgetrouwheid. Het totale beeld is stabiel en krachtig neergezet. De PM7200 heeft niet het overweldigende van een superversterker, ook niet van een Unison Unico, maar komt aardig in de buurt. Afgezet tegen de prijs zeer opmerkelijk. S-klanken zijn zoals het hoort, niet te scherp, niet verdoezelt. Vandaar dat details transparant kunnen worden weergegeven. Een tweede jazz dame is Lisa Ekdahl. Ook hier, met haar CD ‘When did you leave heaven’, is de klasse A stand favoriet. Ik blijf daar dan ook maar in spelen. Luxer is misschien een passend word voor het verschil in klank. De stem van Lisa is kinderlijk en hard. Ze heeft weinig vloeiende toonvallen. Dat maakt het voor een set lastig om toch muziek weer te geven die aangenaam is. Anderzijds mag ook niet lieflijk gekleurd zijn. Het gouden randje dat alles verzacht zoek ik niet. Die match beleef ik in de Marantz combinatie. Zelfs de overdreven aangezette en vette bas op de CD doet mij niet verlangen naar andere muziek of apparatuur. Lisa staat mooi los van de speakers, net als de haar begeleidende muzikanten. Het dames kransje sluit met Beverly Craven. Als Beverly het fraaie ‘Missing you’ kweelt met naast haar een New Orleans straatorkest, raakt het nummer mij weer. En ik heb het echt al heel vaak gedraaid. Ook het ‘I listen to the rain’ is voor mij een klassieker die een hoog niveau haalt. Als ik teruggrijp naar mijn eigen CD speler hoor ik nog iets meer detail en emotie. Gelukkig maar, want die kost heel wat meer dan de CD6000KI Signature. Ook het straatorkest komt dan nog verder uit de verf en laat meer van zich horen.
Als er één band met de CD wordt geassocieerd is het wel Dire Straits. Ik prefereer vaak hun oudere werk, zeker op LP, maar ‘On every street’ laat je niet liggen in de uitverkoopbakken. De band speelt gedreven en glad. Het gitaarwerk van Knopfler spettert er bovenuit. Heerlijk om te horen hoe die man met schijnbaar gemak de snaren beroerd. De muziek is lekker ritmisch, te danken aan de juiste timing van versterker en CD speler. De ook hier te vet aangezette bas is behoorlijk in de hand te houden met deze elektronica en kasten. De stem van de maestro heeft niet dat laatste stukje natuurgetrouwheid, gerelateerd aan de prijscategorie passend en op niveau weergegeven. Door met pop die een natuurlijke aansluiting geeft als ik Tina Turner draai met ‘Private dancer’. De basdrum kickt, de sax hangt in de ruimte, Tina’s stem is rauw en ieder instrument heeft een eigen plekje. Iets minder geciviliseerd zou mogen. Het is tenslotte een lied over de zelfkant van de maatschappij. Haal de gepolijste kant weg en breng de roest naar boven. Met niet veel minder impact als de basdrum van daarnet klinken de Nits. Ik kan er niet toe komen de CD ‘Wool’ ergens halverwege te stoppen en luister lekker verder. Ik beleef echt plezier aan de Marantz en verbaas mij regelmatig over de versterker. Niet dat de CD speler erbij onder doet, maar die is duurder en speelt naar zijn prijs. De versterker klimt daar bovenuit. Dat merk ik nog meer als ik een LP draai. Via Audio Classics kreeg ik een opname van Opus in handen, uitgebracht voor Clearaudio. Slechts een paar instrumenten staan erop. Viool, piano en klavecimbel. Solo of in combinatie. Wow dat is fraai neergezet. De PM7200 laat zien dat hij beschikt over power, lef, diepte, beeld en realiteit. De Linn Linto phono amp is nog koud en staat net aan, toch is dit wat ik zoek in een versterker. De magie van de weergave. Even zo met Conny Vandenbos. Haar soms gevoelige teksten laten zich goed lenen voor de gevormde set up. De opname is wat vreemd, in de zin van drie dimensionale opbouw, hetgeen goed hoorbaar is. Op de gekste plaatsen staan soms instrumenten opgesteld ten opzichte van Conny. Het beeld is daardoor onrustig en springerig. Zo staat het in de groeven opgetekend en zo hoor je het af te draaien. De solo stem is veel harder dan het orkest (dat kun je doen bij mensen die echt kunnen zingen!), het achtergrond koor komt niet verder dan lagere waardes op de decibel meter. Het is lieflijke muziek uit vervlogen tijden die door de kamer zweeft. Het is warm buiten en ik twijfel of ik nog iets zal draaien van het Combattimento Consort Amsterdam of naar de zon zal vluchten. De muziek wint. Stukken van Albioni, Telemann en Biber gaan in en uit de CD speler. Het is barok die doortekend en stijlvol uit de speakers vloeit. Het fraaie samenspel van de instrumentalisten komt goed uit de verf. Jammer dat bij CD’s de muziek tussen de speakers blijft hangen, terwijl het met LP’s ver daar buiten komt. De gehele indruk is wat afstandelijk. Alsof ik verder weg zit in de concertzaal. Dat geeft wel rust en mede aan die eigenschap is te danken dat ik al uren aan het luisteren ben zonder moe te worden. De kwaliteit van het geheel daarmee onderstrepend.
