Eindelijk dan muziek
Het blijft een zeer fraaie cd van Pink Floyd en het is mooi om te horen met wat voor gemak de muziek wordt weergegeven ook bij luider spelen. Alles blijft op zijn plaats staan en het is zelfs zo dat het lijkt of je dichter bij het podium komt te staan en Dave Gilmour en consorten steeds duidelijker omrand worden. Het enige wat een beetje achterblijft, is de pace/rythm, er mist een beetje leven in de brouwerij, als je dat zo mag zeggen. De set staat net 36 uur, dus mogelijk dat daar het één en ander aan ligt, geen probleem wat easy-listening cd’s in de speler een goed boek erbij en we laten het nog een tijdje lekker spelen. Ik weet dat mijn Teac-loopwerk ook geruime tijd nodig heeft om weer op adem te komen als hij van stroom af is geweest en is vervoerd met de auto. Gewoon een cd in de lade en ’s nachts op repeat zetten. Na een tijdje ben ik er weer eens lekker voor gaan zitten, een stapel cd’s bij de hand, voeten op de poef en drank en etenswaar binnen handbereik. Weer Pink Floyd met Pulse, omdat dat beeld mij nog vers bij stond en ik m’n aantekeningen van die avond onder handbereik had. Het beeld stond nog steeds, een goede detaillering, het laag lekker, wat nog restte was wat levendigheid. Het was wel toegenomen maar niet spectaculair.
Holly Cole was de volgende artiest die mij mocht gaan vermaken en dan uiteraard met de beruchte Trainsong. Ook hier weer het laag erg lekker en strak, de instrumenten/synthesizers die de stoomlocomotief na moeten doen komen ook vrij realistisch over. De belletjes bij de spoorwegovergang duidelijk waarneembaar, echter iets minder dan in mijn oorspronkelijke set. Ook treden ze hier niet zoveer buiten de luidsprekers, mogelijk omdat de luidsprekers redelijk naar binnen toe staan. Om op een zelfde leest door te blijven gaan met locomotieven volgt de (helaas grijsgedraaide maar wel mooie) cd Hope van Hugh Masekela, een cd met nummers erop die swingen als een gek. Op het overbekende nummer Stimela kunnen de drums ronken en donderen tot een waar hoogtepunt. In deze set werd dat een beetje gemist, het geheel klonk soepel, makkelijk laat maar zeggen gepolijst. Waar kon dat aan liggen. Om het mezelf makkelijk te maken heb ik een draaitafel op de voorversterker aan gesloten en wat schetste mijn verbazing, vrijwel gelijk hoorde ik wat ik met de cd-speler miste. Er was meer speelsheid en de levendigheid in de muziek nam toe. Ook met mijn eigen cd-speler nam ik dat waar. Maar toch heb ik de rest van de tijd met de S1 speler gedraaid en waarom? Omdat deze S1 speler uiteidnelijk de nodige goede eigenschappen heeft.
Eén van de vele volgende cd’s was Pop Pop van Ricky Lee Jones een bijzonder fraai opgenomen cd met nog leuke muziek ook. Nummer 3, toch wel één van m’n favorieten van deze cd laat een doorzichtige en stabiele plaatsing horen waarbij zelfs de opnameruimte te horen is. Ook de 3-dimensionaliteit is goed, je kunt de instrumenten zowel van links naar rechts als van voor naar achter plaatsen. De bassist links uit het midden achteraan, een duidelijk verschil op dit nummer tussen een acoustic steel string guitar en een acoustic nylon guitar en de ruimte om deze instrumenten.
Net als de cd Into The Labyrinth van Dead Can Dance is dit een perfecte cd om de plaatsing te bepalen. Omdat ik even dacht dat de weergave buiten de luidsprekers wat achter bleef bij de rest van de eigenschappen heb ik zekerheidshalve Amused To Death van Roger Waters uit de kast getrokken. De arrenslee en de Ferrari (met het opschakelen) geven goed weer wat de luidsprekers aan de buitenzijde doen. Ook met de moeilijke hoevenscene van de paarden van de arrenslee, de hoeven zijn duidelijk waarneembaar en tekenen goed af. Dat het systeem toch wel degelijk kan donderen blijkt uit het fragment met de F16 straaljager, waarbij je een gigantische explosie krijgt. Het laag rolt hierbij over je heen door de kamer naar achteren. Hier blijkt dat de set doet wat je van een systeem in deze prijsklasse mag verwachten.
Uiteraard zijn The Weavers in hun Carnegie Hall ook nog aan bod geweest. Deze cd weet mij iedere keer weer te boeien en ben dan ook altijd benieuwd hoe hij op een andere set zal klinken. De set weet de vertaling van het live-optreden van The Weavers goed weer te geven. Het publiek is duidelijk aanwezig in de vorm van de kuchjes, hoestpartijen en het handgeklap. Het ontbreekt niet aan enig detail en sfeer, ik mis eigenlijk niets van wat ik gewend ben te horen, zowel van mijn eigen set als vele male duurdere sets die ik heb beluisterd. Oké, een dure set gaat, mits goed uitgebalanceerd, op bepaalde aspecten wellicht verder, maar kost dan ook een lieve duit meer. En ook machtig mooi klonken dames als Cassandra Wilson, Jane Monheit, Patricia Barber en Diana Krall. Dat zijn toch cd’s die ik heel vaak draai, niet alleen als ik vreemde spullen in huis heb maar ook gewoon ’s avonds op m’n eigen set onder het genot van een glaasje en een hapje. Keer op keer blijkt dat de set prettig is om naar te luisteren. Geen harde randjes bij de stem van Patricia, percussie-instrumenten die niet geklonterd klinken op de cd’s van Cassandra Wilson. Diana Krall weet te boeien met haar intimiteit en doet je stiekem verlangen naar meer.
