Vier tellen vooraf en dan start de muziek
Vanaf het moment dat de eerste tonen van de Hepta door de kamer klinken heb ik het gevoel dat het geproduceerde geluid klopt. Geen verkeerde indruk en ik weet uit ervaring dat als het zo begint de speaker in essentie goed is. Dat er altijd nog wel iets op te merken valt is logisch, nobody is perfect. De Expression krijgt ruim de tijd om in te spelen en gedurende de eerste week luister ik er te hooi en te gras naar door hem ook op de tv of op de tuner te schakelen. Pas na die periode begint het echte werk met platenspeler en cd’s. Al snel een gevaarlijke start voor de speaker. Ik ben namelijk onlangs naar een concert geweest van Laura Fygi en ik heb daar haar live cd meegenomen. Die ligt nu in het laatje en de play toets is ingedrukt. Lately, oorspronkelijk van Stevie Wonder, stroomt de kamer in. Ook al is de stem warm en ontbreken harde s-klanken valt me op dat de echte volheid in Laura’s stem ontbreekt. Er klinkt een fraaie piano en de bas is ferm doch ingetogen. Verderop zingt zij het alom bekende For Me, Formidable van Aznavour ondersteunt door een groot orkest met vele blazers. Het blijft in de pas en loopt niet vast. Het stelt zeker niet teleur maar helaas blijkt de cd opname niet uit te blinken. Dat merk je snel als een andere cd van Laura de plaats inneemt. The Latin Touch laat veel beter horen waartoe de Expression werkelijk in staat is. Je mist de akoestiek van de live opname, de sfeer en ruimte van Carré, maar je krijgt daar een veel betere stem voor terug. Quizas Quizas Quizas heeft een hoog gehalte aan voetwippen op de Hepta’s.
Op de Lenteshow 2002 in Rotterdam liep ik tegen het echtpaar Fennema aan die lp’s leveren van de Duitse uitgever Speakerscorner (www.speakerscorner.de) via de onderneming Technicom in Hilversum. Ik heb onder meer de formidabele opname Die Röhre gekocht. Opgenomen met buizenmicrofoons, via buizenversterkers naar een buizenrecorder van Telefunken. Het water loopt je in de mond als je deze kwaliteit hoort. Het werk van Biber klinkt zeer doortekend in de luisterruimte. Violen staan met een zachtheid die alleen via analoge weergave bereikbaar lijkt op de voorgrond. In de opname een kakofonie die een beeld moet schetsen van een drukke stad in de tijd dat het werk werd geschreven. Op een mindere luidspreker zal dat snel irritant worden en niet aanhoorbaar. De Hepta Expression hoeft zich helemaal niet te schamen met deze klassieke muziek. Meer klassieke volgt zowel op cd als lp en geen enkele keer heeft het gevoel mij bekropen dat het maar eens afgelopen moet zijn.
Een muzikaal wonder van eigen bodem is Fay Lovsky. Ik bezit een paar van haar cd’s en iedere keer word ik getroffen door de vrolijke uitstraling van de muziek. Met haar Bande Dessinée weet zij op Numbers te verrassen door gebruik van instrumenten gecombineerd met de menselijke stem. Deels zijn de instrumenten akoestisch, deels elektronisch. De mix is daarna aangevuld met een luchtige percussie. De Hepta schept een stabiel beeld en brengt de vrolijkheid goed over. Ook de diepte in de opname is hoorbaar en je voelt je al snel helemaal op je gemak met Fay. Wat harder werk van de The Corrs. In Blue is een oudere opname met stevige popmuziek. Geen klagen hoor, al snel zit mijn voet weer volledig in het ritme. De wat jeugdiger luisteraar kan tevreden zijn met de expressie van de Expression. Een kleine uitstap naar de Chieftains die ook met de Corrs hebben opgenomen doen weer meer recht aan de geluidskwaliteit. De veel betere opname laat zich direct vertalen in hoger luistergenot en detail. De speaker is dus niet de beperking, de opname wel. Laat de Chieftains maar even staan, tenslotte is ook Factory Girl en de rest van bijzondere kwaliteit. Soms klinkt het wat hol. Dat kan komen doordat de speakers vrij staan in de ruimte en elke steun van achterwand moeten ontberen. Het kan ook zijn dat ik gewoon verwend ben met mijn JMLab systeem met separate actieve subwoofer. Daarop hoor ik meer doortekening en het gaat dieper. Ook veel dieper in de buidel. Verschoond blijf ik met de Hepta van bonkend laag en dat is mij veel waard. Liever iets minder diep en ingetogenheid dan het vermoedende dreunen uit slechte basreflex kasten.
Twee Patricia’s tenslotte. Kaas en Barber. Met Kaas wil ik wel een avondje stappen, naar Barber luister ik alleen maar met plezier. Ik heb het genoegen mogen smaken Patricia Kaas meerdere keren live te zien en geniet telkenmale van haar live cd. Le Mot De Passe maakt emoties los die mij tot tranen kunnen bewegen. Ik zie haar steeds voor mij in het eenzame spotlicht op het toneel. Op deze tweede cd zingt zij met begeleiding van een groot orkest. Kracht en passie spreken ook op de Hepta’s. Het publiek staat netjes op afstand van de diva en laat zich breed uitmeten. De eerste cd van deze dubbelaar is opgenomen met Patricia en haar band zonder orkest. Hier meer dynamiek en meer pop invloeden. Aan de neiging tot meedansen op de muziek geef ik graag gevolg. Ik ben toch alleen thuis, niemand die mij ziet. Patricia Barber is van een totaal andere orde. Hier is luisteren meer op zijn plek in de stoel op de hot spot. Ik baal altijd wel van de loodzware bas die haar technici opnemen. Ook weer op Nightclub waar kunstwerkjes op staan. Met de Hepta Expression is de stem goed, het slagwerk luchtig en de sfeer pakkend. De ware audiofiel verlangt wellicht meer van een luidspreker, maar kijk ook eens naar de prijs die Hepta vraagt voor het product.
