Het eerste album wat ik beluister is But Seriously van Phil Collins, track 9 Saturday Night and Sunday Morning laat een beatring horen die volledig los in het geluidsbeeld staat. De diverse blazers in deze track zijn heel goed van elkaar te onderscheiden en er is een hele mooie breedte en dieptewerking te horen. Track 12 Find a way to my heart laat een aantal zware bassdrum klappen horen die enkele meters achter in de soundstage lijken te worden gemaakt. Ook de bekkens laten een fraaie natuurlijke klank horen.

De 2e cd die ik beluister is Ray of Light van Madonna. Track 9 Frozen gebruik ik altijd om de sublaag weergave te beoordelen, halverwege het nummer komen uit het niets een paar klappen die de hartslag van iemand moeten verbeelden. De klappen worden met verve weergegeven door de X-Ray en mijn Klipsch subwoofer moet echt aan het werk. De stem van Madonna staat heel mooi los in het geluidsbeeld en toont een hoop karakter. Ondanks het zware basfundament blijven de details van de diverse percussie instrumenten uitzonderlijk goed te volgen en ervaar ik deze track als zeer emotioneel en pakkend.

De bijzonder aangrijpende muziek op de cd Songbird van de helaas veel te vroeg overleden zangeres Eva Cassidy wordt met de X-Ray zo mogelijk nog aangrijpender. Het titelnummer van deze uit louter covers bestaande cd laat Eva’s stem en gitaarspel messcherp geplaatst horen volkomen los in het geluidsbeeld waarbij de emotie nog een graadje beter te horen is dan met de Marantz die op dat punt toch wat minder scoort. Waar de Marantz grofweg gezegd alles met een fluwelen sausje overgiet laat de X-Ray veel meer het karakter van stemmen en instrumenten horen.

De verzamelcd In Vogelvlucht van Herman van Veen is één van mijn favorieten in mijn collectie, een goede cd-speler bezorgt mij in sommige nummers kippenvel zo ook de X-Ray. In het nummer Suzanne laat de X-Ray heel mooi het aparte, karakteristieke stemgeluid van Herman horen met zeer veel dynamiek en lucht om de stem. Het stereobeeld treedt ver buiten de speakers, zowel in de diepte als in de breedte zonder gaten te laten vallen.

In vergelijk met de Marantz CD17Ki en mijn eigen Tjoeb valt de X-Ray in positieve zin op door de uiterst transparante midden en hoogweergave wat goed te horen is op de cd Into the Labyrinth van Dead Can Dance. De uiterst macabere sfeer in de eerste track van deze cd wordt nog eens versterkt door de percussie instrumenten die vanuit het niets verschijnen en bijna in het geluidsbeeld lijken te zweven. Tom-toms en bongo’s hebben een zeer natuurlijke klankleur en de druk die in het laag wordt opgebouwd is groots maar goed gecontroleerd hoewel de X-Ray hier niet het nivo weet te halen van de Marantz. De doortekening van het laag is gelijkwaardig alleen weet de Marantz hier nog iets dieper te gaan terwijl mijn eigen Tjoeb hier duidelijk punten laat liggen t.o.v. beide andere spelers maar buizen staan nu eenmaal niet bekend om hun gecontroleerde basweergave.

Conclusie

De X-Ray doet zijn naam alle eer aan, hij geeft je de mogelijkheid in de muziek te kijken. Met een bijzonder transparant midden en hoog en heel veel ruimtelijkheid maar vooral met de ongrijpbare manier om je als luisteraar te boeien. Ongeacht de muziek die je draait laat de X-Ray het karakter van de instrumenten en stemmen horen waardoor je geboeid blijft luisteren. Ter illustratie, op een bepaald moment had ik mij op de bank geinstalleerd om wat bladzijden te lezen en daarbij een cd van Oletta Adams aangezet als achtergrondmuziek de klanken die ik hoorde brachten mij ertoe mijn boek neer te leggen en de bank te verruilen voor mijn luisterstoel en de volledige cd geboeid uit te luisteren.

Bent u op zoek naar een speler met karakter die u in de muziek trekt en uw voeten op de maat van de muziek mee laat tikken beluister dan zeker deze X-Ray, is de vormgeving u iets te uitgesproken dan heeft Musical Fidelity in de A-serie nog een alternatief in een meer doorsnee verpakking. Goed werk Musical Fidelity!

Prijs

1350,- Euro, garantietermijn 3 jaar