“Van The Yardbirds mis ik één single. Een Nederlandse persing daarvan is denk ik wel te krijgen voor veertig euro, maar ik vind twee tientjes daarvoor meer dan genoeg. Ooit kocht ik op een Frans rommelmarktje een origineel EP’tje van de Stones voor tien francs. Die kick is onovertrefbaar. Ik kocht ook wel eens een zeldzame Brel-elpee van Jan Mesdag. Kostte vijftig cent. [lachend] Die verkoper heb ik toen wel een paar guldens meer gegeven.”
De hoes
“Soms laat ik bijzondere singles staan, omdat er geen hoesje bij zit. Die hoes hoort erbij, een single met originele hoes is niet voor niets soms tien keer duurder. Bij het muziekarchief Beeld en Geluid gooien ze hoezen systematisch weg, daar kan ik niet bij. Ze hebben me wel eens gevraagd of ze wat uit mijn collectie mochten hebben. ‘Tuurlijk’, zei ik, totdat bleek dat ik het plaatje niet terug zou krijgen en dat ze bovendien de hoes weg zouden gooien.
Ooit kreeg ik een keer extra zakgeld, en legde ik 4,25 neer voor A Legal Matter van The Who. Ik kreeg dat plaatje mee in een blanco merkhoesje. Werd het onverwacht een hit en hadden ze te weinig fotohoesjes. Ik baalde enorm, maar durfde hem niet terug te geven. Mijn eeuwige frustratie.”
Ritueel
“Waarom vinyl? [lachend] Ik dacht dat je het nooit zou vragen! Weet je, volgens mij is de cd een soort gloeilamp. Steeds vaker heb ik cd’s die het niet meer doen, ze raken op. Ik vraag me serieus af of mijn cd’s het over twintig jaar nog doen. Vinyl raakt niet op, en bovendien zijn platenspelers veel duurzamer dan cd-spelers. Muziek is iets fysieks. Daarom download ik ook niet, daar word je down van. Het hele ritueel van het vinyl hoort bij muziek. De hoes, het plaatje uitpakken en omdraaien. En natuurlijk het geluid. Ik kan het niet bewijzen, maar het klinkt gewoon warmer en vertrouwder. En ja, natuurlijk heeft het ook met nostalgie te maken. Ik voel gewoon geen liefde voor de cd.”
CD-boxen
“Waarom mijn boxen dan toch allemaal op cd zijn uitgebracht? Tja… Natuurlijk had ik ze liever op vinyl uitgebracht, maar dan zou je uitkomen op zo’n acht elpees per box. Otto Baeten, een ouderwetse muziekfreak, heeft de muziek glashelder opgenomen, precies zoals de singles klinken. Voor bijna de helft zijn mijn eigen singles als master gebruikt.
En mijn ultieme wraak is dat de boxen heel mooi zijn aangekleed, net als de mooiste elpees.”
DJ Vic
“Ik ben nu 61, maar kan nog geen genoeg krijgen van vinyl. Ik deejay zo’n drie tot vier keer per jaar, bijvoorbeeld op het uitbuikfeestje na de kerst. Ben ik ooit op het Boekenbal mee begonnen. Alleen singles. Het tempo op de dansvloer is flink opgeschroefd. Met Stuck In The Middle With You van Stealers Wheel kreeg je vroeger de dansvloer nog vol, nu niet meer. Met de vroeger James Brown lukt dat nog wel altijd. Het is deejayen voor de fun, geweldig om te doen. Aan het einde van de avond loop ik standaard met een brede smile en een vinylplaatje rond mijn oor rond.”
De Favorieten van: - Mijn hifi-set:
“Er gaat niets boven het geluid uit mijn eerste koffergrammofoon die ik op mijn negentiende kreeg. Jarenlang heb ik mijn muziek gedraaid op krukkige pick-upjes. Mijn vrouw vond het ongelooflijk dat ik dat aan kon horen. Ik heb daarna jarenlang een betere Dual gehad, nu heb ik een automatische Philips met retro-versterker, en op mijn werkkamer een platenspeler van Technics aangesloten op een mini-set van Sony. Je moet nog goed zoeken voor een pick-upuitgang. Op nieuw spul zit dat vaak niet eens, belachelijk! In de huiskamer heb ik een Bose-set, die heb ik me aan laten meten, maar ik benut er nog niet de helft van. Ik hoor het verschil niet, maar ik heb ook hele slechte oren, sinds ik met voetballen een keer op mijn achterhoofd ben gevallen. Maar volgens mijn vrouw klinkt het in de huiskamer nu veel en veel beter.” - Favoriete muziekgenre:
“Psychedelische garagesongs die drie minuten duren. Alles wat op de Nuggets-verzamelaar staat. Vier jongen die zich uitsloven in een garage, levert toch de meest pure muziek op. Ik zou best een zender willen hebben met overdag alleen maar zulke pokkeherrie. En dan ’s avonds soul.En tegenwoordig vind ik de Kinks, Who en Yardbirds nog beter dan vroeger. Vooral de Yardbirds zijn favoriet nu. For Your Love, Evil Hearted You, Heart Full of Soul, Still I’m Sad. Briljante songs. ” - All time favourite:
Get me To the World On Time, The Electric Prunes. Na een sidderend intro staat de hele wereld drie minuten in brand. Fenomenaal staaltje samengebalde muziek. The Who kon dat ook: Anyway, Anyhow, Anywhere. Met drums, gitaren, zang komt een machinerie op gang, die sissend tot een einde komt. Treat her right van Roy Head, ook zo’n weergaloos nummer. Was een hele foute rechtse countryzanger, maar schreef één briljant nummer. Een grote hit in Amerika. Het duurt 2.03, geloof ik, maar heeft een intro van 55 seconden, waarna hij ‘hey!’ roept! Als je dit hoort zul je het de rest van je leven niet vergeten!” - Ik gruwel echt van:
“The Cats, Buffoons en de vroege Golden Earrings. Wat een stelletje zeikerds! Voor mijn gevoel deden ze het kunstje alleen maar na. Alleen Q65 vind ik wél aardige Nederbeat.” - Guilty pleasure:
“De vroege Bee Gees uit de jaren 60! Spicks en Specks en Massachusets enzo.” - Omvang collectie:
“Oef, nooit precies geteld. Door het hele huis staan dozen en kasten. Ver boven de tienduizend singles. Drie tot vierduizend elpees en dat mogen er niet meer worden heb ik besloten. En ja, ik heb toch ook godvergeten veel cd’s.” - Wil je een bepaalde verzameling compleet hebben?
“Ik ben een compleetheidmaniak. Op Nederlandstalig gebied heb ik zo’n beetje alles. Van Vlaams tot Surinaams. Ook van bands als de Kinks, The Who en Yardbirds heb ik het meeste.” - Vinyl of cd:
“Next!” - Meest memorabele muziekbeleving.
“Popfestival Kralingen 1970. Ik was een van de weinige betalende bezoekers. Had er 35 gulden voor betaald en was uit pure opwinding de dag ervoor al naar Rotterdam afgereisd. Iedereen stond daar: Jefferson Airplane, Canned Heat, noem maar op. Dr John The Night Tripper speelde midden in de nacht, zelfs Mungo Jerry herinner ik me, terwijl dat toch eigenlijk een lachwekkende band was. De sfeer was fantastisch, een hippiegevoel all over, er is geen wanklank gevallen. Iedereen dacht: nu gaat de wereld veranderen, maar we kwamen van een koude kermis thuis. Omdat ik betaald had, moest ik buiten bier gaan halen, dat was op het terrein niet te krijgen. Ik was nog niet terug of 23 van mijn 24 blikjes Heineken waren al uit mijn hand gerukt. Zo kocht ik mijn entreekaartje terug.” - Mijn hifi/luistertip:
“Ik ben echt een boer op dat gebied, dus sorry, geen aanbevelingen.”
|
De boxen van Vic van de Reijt zijn hier te bestellen.
Zie hier Vic van de Reijt bij een vinylitem in De Wereld Draait Door.
