Het aan mij geleverde paar Helium 520’s is nagelnieuw en moet nog helemaal los gespeeld worden. De eerste week laat ik de speakers ongeveer 8 uur per dag op een gemiddeld niveau spelen en worden ook een paar films bekeken op een hoger volume. Na deze inspeelperiode klinken de speakers al wat losser maar ik heb het idee dat er meer in zit. Na nog een week spelen lijken de speakers hun vorm gevonden te hebben en kan er een aanvang genomen worden met het serieuze luisteren.

Ik besluit de 520’s een flinke vuurdoop te geven in de vorm van het R&B album Doo Wops and Hooligans van Bruno Mars. Dit album leunt heftig op overvloedig maar strak en diep doorlopend laag, een mindere speaker valt hierbij direct door de mand. De Amphion’s laten zich direct van hun allerbeste kant horen. Het laag blijft strak en loopt verrassend ver door zonder het totaalbeeld te overheersen. Ik moet hierbij aantekenen dat ik, gedurende de eerste twee weken, al gemerkt had dat de speakers in mijn situatie het best presteren met de foam doppen in de reflexpoorten geplaatst. Ondanks de vrije plaatsing werkt de luisterruimte toch een beetje tegen waardoor de laagweergave met open reflexpoort wat bonkerig overkomt. Daarnaast heb ik de Helium 520’s nog iets verder ingedraaid om een echt mooi 3D beeld te krijgen.

Op de sampler The Dali CD Vol.2 staan vijftien tracks van uiteenlopende artiesten met een grote variatie aan muziek. Dit maakt de cd bij uitstek geschikt om apparatuur en speakers te beoordelen. The Gates of Istanbul van zangeres Loreena McKennitt roept een mix van Ierse, Griekse en Turkse sferen op. Het nummer opent met een Bouzouki en Lyra, de opname is vrij direct en dat wordt versterkt door het directe karakter van de Amphion speakers. Hierdoor wordt de betrokkenheid bij de muziek intenser en krijg je echt het gevoel erbij te zijn. Niet alleen is er betrokkenheid, ook is het geluid dynamisch dik in orde. Heel gemakkelijk worden er sprongen gemaakt van hard naar zacht wat het echtheidsgevoel nog eens extra versterkt. Het beeld dat de speakers weten op te bouwen is groot(s) en reikt ruim buiten de kasten De muziek komt echt los van de speakers. Wanneer Loreena na het lange instrumentale intro inzet heeft haar stem wat minder warmte dan ik gewend ben, en dat terwijl de Audiovector S3 speakers vergaand neutraal zijn in het middengebied. De Amphions klinken in dit bereik wat koeler zonder dat het kaal, kil of overdreven analytisch wordt. Het laagfundament is stevig en blijft echt retestrak, zelfs met gesloten reflexpoorten weten ze de woonkamer van ruim vijfendertig vierkante meter moeiteloos met muziek te vullen. 

Van een heel ander kaliber is de golden oldie Take Five van het Dave Brubeck Quartet. Wederom is er het lekkere dynamische geluid met veel ruimtelijkheid. Net als bij de stem van Loreena klinkt de, virtuoos door Paul Desmond bespeelde, alt saxofoon wat minder warm dan ik gewend ben. De drum kit staat fraai afgebeeld in de ruimte en knalt en spettert dat het een lieve lust is. De vier maal duurdere Audiovector speakers laten de snaredrum net iets strakker klinken maar dat mag gezien het forse prijsverschil. 

Spanish Harlem uitgevoerd door het Willy DeVille Acoustic Trio laat horen hoe goed de Amphion Helium 520 luidsprekers in staat zijn een driedimensionaal geluidsbeeld op te bouwen. Willy staat rechts op het podium met een flinke portie lucht eromheen. Kleine nuances in de zang en het raspende ademhalen in de pauzes zijn goed te horen. 

Dat de speakers goed in staat zijn kleine verschillen te laten horen blijkt opnieuw wanneer ik halverwege de recensie periode mijn Funk Vector draaitafel wissel voor een nieuwe Vector III. Met gemak laten de 520’s horen dat de Vector III meer informatie weet door te geven dan de basis versie. Er is een duidelijke toename in detaillering en het opgebouwde geluidsbeeld is groter geworden. Het swingende en onderhoudende karakter van de originele Vector werd al prima weergegeven door de Amphion Helium 520’s, die met snelheid en ritme geen enkele moeite blijken te hebben. De Vector III klinkt ritmisch een tandje strakker iets dat de speakers feilloos laten horen. Plaat na plaat vindt zijn weg naar het plateau van de draaitafel. 

Ik laat me meevoeren op de breekbare klanken van Janis Ian’s At Seventeen. De tekst is goed verstaanbaar, wat in combinatie met de ietwat directe weergave en karaktervolle stem zorgt voor een rilling over de rug. Het subtiele gitaarloopje is goed te volgen, een mindere luidspreker zal dat maskeren. Van klein en subtiel naar groot, krachtig en bombastisch is makkelijk te realiseren.

Het volstaat om het Janis Ian album om te ruilen voor Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon. Deze klassieker is in klank en op muzikaal gebied een referentie en daardoor een graag geziene gast op het Achromat plateau van de Funk draaitafel. Het album opent met Speak To Me/Breathe en laat een hartslag horen die heel zacht begint en in volume toeneemt. De Amphion Helium 520 weet dit heel krachtig neer te zetten waarbij het diep doorlopende laag strak blijft en in verhouding tot de bescheiden 13 centimeter woofers voller is dan je zou verwachten. In de track Money is het geluid van kassa’s en rinkelende munten te horen. Met de Helium 520’s als weergevers klinkt het open en helder en hebben de munten een duidelijke metaal klank. 

Op Phil Collin’s album But Seriously zijn op bijna alle nummers blazers te horen. Ook die klinken krachtig en open maar zouden een fractie meer bite mogen hebben, nu blijft het iets te netjes. Een andere combinatie van apparatuur en kabels kan dat natuurlijk licht veranderen maar het geeft wel aan dat de gebruikt tweeters niet agressief klinken. Langer luisteren naar muziek vormt geen enkel probleem, de speakers zullen je niet snel vermoeien.