Canton heeft al jaren een eigen klanksignatuur en is vooral in het land van herkomst zeer succesvol. Inmiddels heeft het merk over de hele wereld veel aanhang en gebruikers verworven. De Karat-serie is overigens ook op home cinema gebruikers gericht. Er is naast de 770.2 ook een subwoofer, centerspeaker, kleinere monitorspeakers en een nog grotere vloerstaander leverbaar. Na het uitpakken van de weergevers en een flinke inspeelperiode is het dan tijd om serieus te gaan luisteren. Hoewel het merk in de gebruiksaanwijzing vermeldt dat de inspeelperiode 20 tot 40 speeluren in beslag zou moeten nemen, klinken de speakers na deze tijd nog niet erg losjes en komt vooral het middenhoog erg geprononceerd op me over. Tijd dus voor een weekend verder inspelen met een burn-in cd op repeat. Dit resulteert in een vrij grote verandering in het geluid van de Cantons, er heerst meer homogeniteit en het lijkt wel of de kantelfrequenties van de filters nu pas op elkaar afstemmen.
Na enkele weken in mijn referentieset te hebben gefungeerd als frontspeaker voor home cinema en voor stereoweergave als hoofdluidspreker, durf ik pas serieus een muziekkeuze te maken en de speaker aan een zijnsoordeel te onderwerpen. De afgelopen weken hebben me geleerd, dat de speakers wel enigszins kritisch zijn, als het gaat om plaatsing. Hoewel de weergevers in mijn luisterruimte altijd wat meer van de achterwand afkomen, moet ik deze set weergevers van Canton nog wat verder naar voren plaatsen. Dit doe ik, zodat het laag dat vanuit elke speaker naar binnen toe uitstraalt, niet op mijn audiomeubel twordt gericht. De Karat 770.2 DC voelen zich in mijn ruimte het beste, als ze vrijwel niet ingedraaid staan en de aan de achterzijde geplaatste basreflexpoort erg vrij kan ademen. Dus verder dan 50 centimeter van de achterwand af en niet te ver uit elkaar opgesteld.
Als eerste referentiepunt kies ik het album Symphony No. 4 van de uit Estland afkomstige compomist Arvo Pärt. Eén van de meest bejubelde cd’s van het afgelopen jaar en niet voor niets! De vierde track van het album, die als toevoeging op de symfonie op het album werd geplaatst, bestaat uit fragmenten van het Kanon Pokajanen (stammend uit 1998) en kent een erg goede opname. De Cantons bieden precisie en snelheid in de weergave van dit zangstuk dat werd gebaseerd op kerkelijke koormuziek. Niet alleen de diepte, maar ook de plaatsing van de individuele koorleden worden duidelijk door de Karats weergegeven. Gezien de eigenschappen van het muziekstuk, valt er over laagweergave weinig zinvols te zeggen. De set kent in het hogere middengebied een directe, wat analytische weergave. Hierdoor ‘dwingt’ de speaker de luisteraar eigenlijk tot volgen van de het weergegevene.
Over op ander werk, van het vaste land af. In 2010 verraste Anathema ons, met het album We’re Here Because We’re Here en van dit album kies ik de track Hindsight. Meteen wordt duidelijk, dat deze speaker ondanks zijn geringe kastruimte, wel degelijk laagweergave heeft. Als ik deze set vergelijk met mijn eigen speakers, of andere speakers (met een meer conventionele opbouw) mist er soort directheid of snelheid en is het laag vrij drukvol. De gitaren zijn rondom hoorbaar wat duidt op holografie, iets waar mijn referentieset in uitblinkt. En stemmen zijn plaatsbaar in het midden waar nodig, hoewel een ietwat metaalachtige bijklank me niet ontgaat. Een wat hogere volumestand doet hier trouwens geen goed aan, terwijl het hier een prima opname betreft.
Zoeken naar wat audiofiele media, dan maar. De titeltrack van het op Challenge Records verschenen Lost In A Dream van het Paul Motian Trio, eveneens uit 2010, kent een zeer fijne opname van de muzikale jazz. Wederom is het de plaatsing van de verschillende instrumenten, die in positieve zin opvalt. De percussie naar achteren geplaatst, tezamen met de piano. Pauls drums begeleiden de wat meer naar voren geplaatste tenor saxofoon en de snelheid van de Karat 770.2 DC complementeert de percussie. Wat de weergever dus een stuk geschikter maakt voor jazz dan voor rockmuziek.
Voor vele een onmiskenbaar vast gegeven in een hifirecensie; vrouwelijke zang. Afgelopen jaar heeft Loreena McKennit weer een nieuw album uitgebracht met de titel The Wind That Shakes The Barley. Uw trouwe recensent was erg verblijd om te zien dat het album (enkel via de officiële website van deze zangeres) ook op audiofiel vinyl te verkrijgen was en bestelde deze dan ook direct voor de wel zeer lage prijs van nog geen twintig euro. Een aanrader dus. De gelijknamige titelsong is al veelvuldig gecoverd in het verleden, ondermeer door Dead Can Dance op het weergaloze album Into The Labyrinth, dat dit jaar nog opnieuw uitgebracht zal gaan worden op vinyl door MoFi. Hoewel minder dramatisch dan Lisa Gerrard het ooit vertolkte is het stemgeluid van Loreena onmiskenbaar. Weer de plaatsing en diepte die opvallen, het stemgeluid dat helder en direct op mijn gehoor wordt losgelaten. Die helderheid neigt overigens wel ietwat naar de harde kant bij ‘s’-klanken. De Karat 770.2 is in het geheel niet warm van klank, eerder wat klinisch. Het moet je liggen.
