Ik mag haar bijzonder graag horen zingen, onze Kate, maar voor de weergave van zang grijp ik toch naar David Sylvian. Een kwestie van persoonlijke voorkeur natuurlijk. Ik ken elke stembuiging op zijn albums als mijn rechterbroekzak, en ik heb een erg vast omlijnd idee over hoe zijn stem moet klinken. Wanneer er te weinig `body` in de weergave zit klinkt zijn stem een beetje nasaal, maar als er `keel` te horen is, en zijn bijzondere timbre mijn trommelvliezen streelt, ben ik een gelukkig mens. Zijn meest recente album, Manafon, is bijzonder goed opgenomen. De muziek is vanwege het veelvuldige (zeg maar exclusieve) gebruik van improvisatie soms nogal weerbarstig, maar ook hier helpt een goede weergave. Met de UD8004 als bron is het spannend en intiem. Sylvian fluistert mysterieuze teksten in je oor, terwijl zijn muziekvrienden om hem heen een bizarre soundstrack voor zijn hersenspinsels bij elkaar spelen. Zeer realistisch, met mijn ogen dicht zelfs een beetje eng...ik heb het gevoel dat ik mijn hand kan uitsteken om hem aan te raken.


 

Wanneer de SACD van Pink Floyd`s Dark Side Of The Moon door de luisterruimte schalt zit ik met ingehouden adem te luisteren. Wat mij betreft één van de best geslaagde remasters aller tijden. Ook hier zit ik weer helemaal in de muziek. De tikkende klokken in het intro van Time klinken fantastisch. Wat een detaillering hoor ik hier! En de woordloze zang van Clare Torry in The Great Gig In The Sky doet me snel naar de Fisherman`s Friend grijpen... Toegegeven, de rest van de set helpt daar natuurlijk aan mee, maar de ketting is slechts zo sterk als de zwakste schakel.
 

Mijn conclusie is simpel: de UD8004 is een fantastische machine die voor beeldweergave zijn mannetje staat, maar die daarnaast ook erg goed muziek weergeeft. En dat is, onder de streep, bepalend of een speler zich ook echt `multi` mag noemen. De kritische audiofiel die ook graag op hoog niveau film kijkt komt op geen enkel vlak tekort, en dat is een warme aanbeveling waard.