Net nieuw binnengekomen is een fraaie lp van Count Basie and the Kansas City 7. Een heerlijke oude jazz-opname uit 1962 met daarop, naast Count Basie, mensen als Thad Jones op trompet en Sonny Payne op drums. Wat Klangwerk goed laat horen, is de droge opname techniek van toen. Elk instrument heeft zo zijn plek en komt daar niet vandaan. Slagwerk is helemaal rechts opgenomen. Soms lijkt het of je slechts de twee speakers hoort, vooral de trompet zit er links diep in, maar dan ontstaat opeens die virtuele middenspeaker en laat Klangwerk zien, dat het alleen plakt als de mastering engineer Rudy van Gelder dat zo heeft bedoeld. De lp is mij nog te onbekend om waardeoordelen te gaan geven, dus door naar meer bekend werk.
Een heerlijke verzamelaar met de beste nummers van Dire Straits en hun baasje Mark Knopfler. Sultans Of Swing heeft nog niets van zijn glorie verloren. Ogenblikkelijk wordt duidelijk dat het plakken aan de speakers inderdaad te maken heeft gehad met de Count Basie lp. Het is volkomen weg. Een lekker homogeen geheel, dat zich voor mij afspeelt, vormt de band. Vanuit de ondiepe weergevers gaat het opvallend diep in het laag. Diep genoeg om niet de behoefte te hebben een subwoofer bij te zetten. Tot het moment dat ik daar even mee experimenteer. Nu winnen de PHIL’s één, twee tot drie dimensies extra. Meer ruimte, lossere klank, meer gedragen hoog en midden met iets meer stevigheid. Nodig is het niet, prettig is het wel dat de PHIL zo goed reageert op mijn Velodyne die ik slechts laat werken tot ongeveer 50 Hertz. Tenslotte zit in de Klangwerk een heel kleine woofer en die mag je best een handje helpen.
Love Over Gold is eveneens blij met dat streepje extra. Een opmerking van de maker van Klangwerk, die ik in München recent ontmoette, schiet me in gedachten. Als je de PHIL tegen de muur hangt win je nog wat in het laag. Het zou zomaar de streep kunnen zijn die ik nu extern toevoeg. Terug naar wat de luidspreker staat te presteren. Welnu, met de Dire Straits is dat uitermate bevredigend. Het midden is vrij van enige hardheid, terwijl het toch wijd open ligt en stemmen alle ruimte krijgen. Hoge tonen zijn zuiver en als van zijde. Zonder spitsheid in te leveren zoals percussie in alle vormen laat horen. Een xylofoon krijgt een hoofdrol toebedeeld dit keer. Hij klinkt haast levensecht. Haast ja, niets kan het originele instrument exact imiteren. Zeker niet in een huiskamer. Toen mijn vrouw nog thuis piano speelde, kreeg ik het niet voor elkaar dat instrument tot in de finesses na te spelen. Wederom is het geen kritiek op de PHIL, slechts een constatering van een feit. De xylofoon, daar waren we gebleven. Hij heeft iets vrolijks over zich, heerlijk levendig.
