Geruisloos opent de lade en na het plaatsen van de cd, is de speler in een paar seconden gereed om met afspelen te beginnen. Multispelers nemen langer de tijd om de TOC (Table Of Content) uit te lezen, dedicated spelers zijn een stuk sneller. Met de fraaie laagweergave van de S1 versie nog in het achterhoofd heb ik gekozen voor het nummer Frozen van Madonna’s Ray of Light. Het eerste dat opvalt, is de enorme stage die de speler weet op te bouwen. De speakers lijken welhaast te verdwijnen, het beeld is veel breder dan mijn vM SA230 weet neer te zetten. Ook in de diepte gaat het verder, waardoor een groot gevoel van ruimte wordt opgewekt.
De laagweergave is in de S2 uitvoering van hoog niveau, waarbij vooral de detaillering en gelaagdheid opvallen. Halverwege het nummer wordt een hartslag gesuggereerd, bij mindere spelers verdwijnt die na een aantal slagen naar de achtergrond. Niet bij de SA11S2, temidden van de trommels en lage synthesizer tonen blijft de hartslag goed te horen. Kleine details in het geluidsbeeld, die verstopt leken te zijn in de mix, komen moeiteloos naar voren. De speler is in de weergave totaal niet analytisch, juist heel vloeiend en gemakkelijk. Van een album volgepakt met synthesizer geluiden en complexe mixen stap ik over naar iets van een heel andere orde.
Katie Melua’s Closest Thing To Crazy geeft eveneens een heerlijk breed beeld, waardoor alles nog een tikje echter lijkt. De viool rechts in het geluidsbeeld lijkt in de ruimte te zweven. Katie staat mooi op hoogte, iets dat het geheel een extra dimensie geeft. Om een beetje in dezelfde sfeer te blijven pak ik een wat ouder album van Oleta Adams uit de kast. De track Everything Must Change is één van mijn persoonlijke favorieten. De sfeer die in dit nummer opgeroepen wordt is prachtig. De vleugel heeft, met dank aan de uitstekende laagweergave van de SA11S2, veel gewicht en impact bij het aanslaan van de noten. Het uitsterven van een noot na de aanslag van de hamer is grandioos. In de pauzes die Oleta neemt kun je haar ademhaling horen, iets dat de beleving wel erg levensecht maakt.
Voor dat ik de speler na de eerste echte luistersessie uit zet nog snel een SACD in de lade. De Philips sampler met muziek van Ivan Fischer doet het altijd goed. Deze prachtige opname klinkt niet alleen in surround, ook in “eenvoudige” 2-kanaals uitvoering bijzonder fraai. Ik kies voor Bolero van componist Ravel. Zelfs in het ultra zachte deel waarmee het stuk begint is al veel detail en ruimtelijke informatie te horen. Het is een avond met mooi weer en heb een klein raampje open staan in de kamer. Plotseling hoesten doet me naar buiten kijken of er iemand in de tuin staat. Dit is echt niet het geval, het is onderdeel van de opname. Door het brede beeld dat de speakers en speler op weten te bouwen leek het alsof het hoesten van ruim buiten de speaker kwam. Het geluid was zo levensecht dat ik, luisterend met gesloten ogen, gefopt werd.
Mijn tweede luistersessie begin ik met: Wade In The Water van Eva Cassidy. Opnieuw is de opbouw van de stage, zowel in breedte als in de diepte, van een bijzonder hoog niveau. De drie zangers op de achtergrond, een detail wat andere spelers vaak onderbelichten, kennen duidelijk een eigen plaats in de ruimte. Microdetaillering is van grote klasse, wat beluisteren van bekende (SA)Cd’s tot een nieuwe ontdekkingsreis maakt. Eva’s stem is niet altijd lief en in de overgang naar een trompetsolo moet de uithaal die zij maakt scherp en bijterig klinken. De SA11S2 heeft er totaal geen moeite mee, Eva’s stem en het geluid van de trompet gaan het gevecht met elkaar aan. Dit maakt dat je als luisteraar niet meer afstandelijk luistert, maar daadwerkelijk in de muziek gezogen wordt.
Dead Can Dance’s Yulunga is een track die bol staat van de details, heel veel laag heeft en heel ruimtelijk kan klinken. Op al deze genoemde punten scoort de SA11S2 bijzonder hoog en weet daarmee de Esoteric SA10 te evenaren, wat een prestatie genoemd mag worden. Wat de SA11S2 nog toe weet te voegen is een grote rijkdom aan details in het zo belangrijke middengebied. Dat zorgt er voor dat, hoewel ik het nummer al vele malen beluisterd heb, dingen hoor die anders veel dieper verstopt bleven in het grote geheel.
De mooie weergave van het middengebied manifesteert zich bij het beluisteren van het album Reggatta de Blanc, op SACD van de Police op een geheel andere wijze. De opname of mix is op zijn zachtst gezegd vreemd te noemen. De drumkit waarop Stewart Copeland tekeer gaat staat zo levensgroot in de luisterruimte dat de zang van Sting uit de basdrum lijkt te komen. De stem klinkt klein en ietwat naar achter geschoven. Normaal gesproken is de tekst van het nummer slecht te volgen door de vreemde opname. Echter met de Marantz speler als bron is plotseling de tekst vanaf de eerste zin verstaanbaar, sterker nog de SA11S2 zet een spotlight op de tekst zonder hem uit te vergroten. De scheve verhouding in formaat tussen drums en stem blijft zoals het is en toch is de drums nu de ondersteuning van de zang in plaats van omgekeerd. Een wel heel mooie prestatie van deze speler.
