In de kast vind ik “Breaking silence” van Janis Ian. Een op lp door velen gekoesterde opname. Mijn cd versie is de gewone Columbia uitgave. Van deze cd speelt nu “Walking on secret ground”. Een track waarin drums dynamisch zijn en er echt uit kunnen springen. Gevolgd door een snerpende gitaarsolo, waarna Janis met haar meest zachte stemgeluid opnieuw invalt. Met de Esound speler komt de track helemaal tot leven. Veel nadruk op de heerlijke stem. De bas raakt tot in de laagste regionen en heeft tenminste echt kracht. Het hoog is aan de teruggehouden kant, niet dat het ontbreekt, het is gewoon minder opvallend. Dat geeft een intiem karakter aan de speler wat me wel bevalt.
Ik ben blij weer eens een speler te treffen die niet lijdt aan het upsampling syndroom. Upsampling maakt luchtig en indirect, alsof je naar een MM pickup element luistert. Gewoon werken met 44.1 kHz houdt de weergave direct, snel en puntig. Zoals een MC element dat doet in een platenspeler. Ik ben al sinds 1975 fanatiek aanhanger van MC elementen en hun weergave. Gevolg, de Esound heeft precies de punch die ik altijd zoek.
De gebruikte CS4390 d/a converter zit ook in mijn eigen Lua cd speler, die qua klank erg lijkt op de Esound. Ook die speler gaat heel diep in het laag, al blijft hij daarbij een tikkeltje strakker. Ook dat is een eigenschap van non-upsampling. Dat laag dat echt aanwezig is en niet vaag in de verte hoorbaar. Het volume van de subwoofer kan, moet een streepje terug met de Esound. Ik ben heel benieuwd hoe de Esound zich weet te manifesteren met een smerige cd opname, waar een schitterend stereobeeld in zit.
Ik heb het over Jane Monheit. Stem en piano, tot de rest van de instrumenten invalt. Eerste commentaar: de stem komt niet boven de tweeters uit. Tweede commentaar: Jane staat een eind voor de piano, precies zoals alleen de beste cd spelers dat kunnen. Ik ken spelers die haar midden in de vleugel plaatsen. Dit is mooi. Derde commentaar: van de uithalen van Monheit trekt de Esound zich niets aan (met andere spelers is het verschrikkelijk fout gegaan, tot het klinkt alsof een laken scheurt). Harde “S”-klanken horen in de cd, daar trekken we ons niets van aan. Bekkens ruisen zacht achter piano en stem. Trompet komt in, is intiem tot in details weergegeven. Bas loopt zachtjes mee. Al staat het volume expres ver open, beschaving blijft. Als een Ferrari plakt de Esound aan het samengeperste bitcircuit van de cd laag.
Nu we geconstateerd hebben dat het stereobeeld in de diepte schitterend is ga ik over op Ray Charles. Hoe breed zal de Esound gaan? Het duet met Natalie Cole. Breed gaat het zeker, tot ver buiten de luidsprekers. Natalie is lekker op dreef en duidelijk de meerdere van Ray Charles. Beetje jammer dat de hoogte afbeelding te wensen over laat. Anders kon ik kritiekloos commentaar neerschrijven. De speler heeft duidelijk “bite”. Dat merkte ik ook al met een oudere cd van Diana Krall. Daarop kan ze zo fijn dominant overkomen in de juiste opstelling. In haar “Peel me a grape” behoort ze te bijten naar haar partner als een soort voorspel op de rest van de avond en nacht. Ook Cole doet dat nu na. Mooi gescheiden van Charles qua stem en opstelling. Waar Bonnie Raitt in de volgende track een fijn toefje bovenop weet te leggen. Dat waren de vrouwenstemmen voor deze keer, wat kan popmuziek in de Esound doen?
Eigenlijk had ik gezworen nooit meer “Keith don’t go” te spelen van Nils Lofgren. Het is zo vreselijk uitgekauwd op beurzen. De reden daarvoor is duidelijk. Op de verkeerde set is het nogal spectaculair. Op de verkeerde set? Ja, want zo gemeen als het vaak klinkt is het nummer helemaal niet. Het kan ook beheerst worden weergegeven, waardoor de gitaar inderdaad als een gitaar klinkt. Compleet met kast, snaren en plectrum. De Esound weet tenminste hoe het behoort te zijn en maakt de track harmonieus zonder te zacht te worden, of in enige mate dynamiek te verliezen. Het spettert uit de tweeters en de middentoners. Hier kunnen heel wat standhouders op beurzen iets van leren. Al met al is het oppassen dat de Esound niet verkeerd wordt geschat, juist omdat Lofgren 9 van de 10 keer zo vals indruk maakt. Hetzelfde effect als in de winkel met luidsprekers, de grootste schreeuwer maakt de meeste indruk, de bescheiden topluidspreker legt het af. Omdat hij te bescheiden en te natuurlijk is.
Boem en sis tegenover een vlakke frequentieband. Mijn bewondering voor de Esound neemt met elke cd een stapje toe moet ik bekennen. Sting draaide ik laatst nog op lp, het speciale “Fragile”. De hese stem, de mooie muziek die de tekst draagt. Het ligt opnieuw breed voor mij, breder dan je mag verwachten van cd versus de lp. Spannend in het gitaarspel. Dragend op de percussie. Of “Englishman in New York”. Alsof je loopt door de straten van New York, de drukste gedeeltes waar de toeristen lopen angstvallig vermijdend. Piano met leuke riedeltjes. Tamboerijn links. Het is een meesterwerkje dat met genoeg passie wordt weergegeven.
