De Canton`s werden door middel van single-wire QED Profile 4X4 kabels met de Exposure versterker verbonden. De pluspool werd direct met de HF connector- en de minpool direct met de LF connector verbonden waarbij de LF en HF brugjes uit goede kwaliteit kabel bestonden. De Vento Reference 7 DC weergevers lieten al snel weten dat ze aardig wat ruimte nodig hadden om goed tot hun recht te komen. Ze werden uiteindelijk op zo`n 70 centimeter van de achterwand en ruim 2,5 meter uit elkaar opgesteld.

Als eerste ging de CD Riverside van Luka Bloom in de Marantz om de track `Delirious` te beluisteren. De lach in het begin kwam op rollende wijze naar voren en het gitaarspel klonk impulsief maar strak. De knallende uithalen werden gearticuleerd en `punchy` weergegeven en zijn enthousiaste zang kwam op heldere en slanke wijze naar voren, zonder dat er sprake was van geknepenheid. Het geheel kwam schoon, open en energiek naar voren maar werd nooit `hard`.

Van Ben Harper`s CD Diamonds On The inside werd de prachtige track `Picture Of Jesus` beluisterd waar deze unieke singer-songwriter samen met de Afrikaanse a-capellagroep Ladysmith Black Mambazo zingt. De lead-zanger van L.B.M. werd met opmerkelijk veel présence neergezet en de zware basklanken van zijn collega`s werden met echte `body` en zelfs flinke geluidsdruk weergegeven. De bewogen zangstijl van Ben Harper kwam goed uit de verf maar klonk wel vrij droog. De verschillende keelklanken en tongklikken kwamen goed gedefinieerd naar voren en Ben Harper zelf werd op solide wijze afgebeeld. Het geheel werd zowel behoorlijk breed als hoog afgebeeld wat de indruk van de aanwezigheid van een groep zangers versterkte.

De Canton’s bleken aardig wat fysieke aanwezigheid aan muziek te kunnen meegeven en om dit aspect verder aan de tand te kunnen voelen werd er naar vinyl overgeschakeld om een plastische en energieke LP te beluisteren, te weten Heretics And Privateers van John Kay. De Gyger II diamant van de MC 15 werd in de lead-in groef van de humoristische en indrukwekkende track `Don`t Waste My Time` gezet. De Steelgitaar werd op krachtige en tonaal rijke wijze weergegeven waarbij het snarenspel goed te volgen was en impulsief naar voren kwam. De grote drum werd groot afgebeeld en kreeg een behoorlijke fysieke impact mee zodat er heel even werd gedacht aan boze buren. Maar veel tijd om te denken was er niet want de bas deed er nog een schepje bovenop en werd met een sonore klank maar wat overdonderende energie neergezet. De 26 vierkante meter ruimte kon deze energie duidelijk niet goed verwerken en het leek erop dat zelfs de 2,8 meter luisterafstand wat aan de korte kant was. De indrukwekkende Canton weergevers hadden ineens behoefte aan een aantal kubieke meters die simpelweg niet voorhanden was. Overigens geeft de kamer in kwestie een heel redelijke demping in het laag, maar het moet gezegd dat er hier nog geen weergevers met het frequentiebereik van deze jongens de revue zijn gepasseerd zodat er wel mag worden geconcludeerd dat het probleem meer bij de ruimte dan bij de weergevers lag. Met het volume op een wat lager niveau en de weergevers iets verder uit elkaar bleek deze track toch heel goed te genieten. John Kay`s doorleefde stem kwam uitstekend uit de verf en het geheel kwam met autoriteit en veel `gewicht` naar voren. Je zou kunnen zeggen dat deze Duitse pronkstukken `ballen` hebben!

Het werd tijd voor wat vrouwelijke zang -en licht akoestische muziek- en dus werd het duet `I`ll Fly Away` van Allison Krauss en Gilian Welch van de LP O Brother, Where Art Thou? gedraaid. De snaarplukken en `strums` op de mandoline`s werden duidelijk gedefinieerd neergezet en kwamen tonaal goed uit de verf waarbij vooral de hogere tonen mooi rond en soepel klonken. De twee stemmen werden op opmerkelijk uitgewogen wijze weergegeven waarbij de individuele karakters uitstekend gedifferentieerd naar voren kwamen. Het geheel werd met een groot en open stereobeeld weergegeven waardoor er een gevoel van rust en overzichtelijkheid ontstond.


Conclusie

De Canton Vento Reference 7 DC`s (en ik dacht dat de BBC complexe namen aan hun monitoren gaf) wisten bij akoestische muziek steeds een tonaal uitgewogen en bijzonder goed gearticuleerde weergave neer te zetten. Bij zwaarder werk kon het laag af en toe simpelweg teveel aandacht gaan eisen, althans in de gebruikte luisterruimte. Het laag werd overigens met veel `drive` en controle weergegeven zodat de ritmische `timing` van hoog niveau was. Deze weergevers prefereren een behoorlijke onderlinge afstand plus luisterafstand maar bieden ook een zeer duidelijke weergave, gekoppeld aan een stijlvol uiterlijk.