In reikhalzende anticipatie op het Pearl Jams komst naar Nederland, draai ik dezer dagen veel bekend werk van deze Seattlese ex-grunge indyband. Save You van hun op één na jongste plaat Riot Act komt met heerlijke verve en drive. Er is sprake van veel ruimte (met name in de breedte) en detaillering. Ritmische elementen komen strak getimed, drums zijn dynamisch, de gitaren ronken lustig. Wel komt er ook een tekortkoming aan het licht: de minimaal compacte, maar bovenal iets te koelbloedige speelwijze in het midden. Daardoor blijft de zeggingskracht van Eddie Vedders stem een beetje achter.
(Ik maak mijn opmerkingen in vergelijking met de erg kleurrijke B&W 303, die voor al het overige sterk bij de Dali achterblijft (wat niet anders te verwachten was, gegeven het prijs- en leeftijdsverschil). In een reactie verklaarde de importeur van Dali echter, en ik hoorde het niet voor het eerst, dat B&W een eigen ‘sound’ zou hebben en dat wat ik ‘kleurrijk’ noem verkleuring zou zijn. Ik ben het daar volstrekt mee oneens ~ maar wat ik maar wil aangeven: gaat u vooral zelf luisteren, want zoals altijd is de mening van de recensent er maar één.)
Ook de mannen van Skik zijn langsgeweest voor een privé-optreden. Hier weer, net als bij Pearl Jam: een fraai gelaagd ruimtelijk panorama en veel spelvreugde. Voorts komen de dynamische kwaliteiten van de Ikon 5 aan het licht: de percussie komt droog en gedifferentieerd, ook op nummers waar drummer Marlen Davers de stokken wat ingetogener hanteert. De pianosolo in Woar ben ik met bezig?! (’s Nachts, 1998) parelt briljant en luchtig.
Een bekend werkje voor strijkers en clavecimbel van Bach waarin laatstgenoemde zijn liefde voor Christus onze Heer demonstreert, komt zeer meeslepend, en ook weer luchtig, gedetailleerd en exact.
Een plezierige eigenschap van de Ikon 5 is zijn vrij diepe, maar vooral goedgeproportioneerde bas die een goedgetimede indruk maakt. Iets heftiger klassieke muziek als de Prelude bij Charpentiers Te Deum (een krijgertje bij het blad Stereoplay, ik ben er nog altijd bijzonder blij mee) levert ook geen kleerscheuren op. De pauken waarmee het stuk begint brengen in de kamer van alles in trilling, de speakers zelf lijken niet erg onder de indruk. Als ik ten slotte koorwerk draai, komt dat met veel overzicht en differentiatie. Waar nodig subtiel en ‘klein’, waar nodig vol overgave. Begeleidende orkesten blijven mooi van de stemmen gescheiden, ook tijdens tutti’s.
Wat betreft de plaats waar de speakers worden neergezet zijn deze luidsprekers niet overdreven kritisch. Zoals alle speakers klinkt de Ikon 5 op zijn best op een met zorg gevonden ideale positie in de luisterruimte, maar gewoon voor de vuist weg op een enigszins zinvolle plaats neergezet weet hij al het grootste deel van zijn potentieel te ontvouwen. Anders ligt dat met de uitrichting: Dali beveelt met klem aan om de speakers symmetrisch neer te zetten, dat wil zeggen met nul graden indraaiing richting de luisterpositie. Inderdaad klonken ze zo veel beter dan in de ‘klassieke’ stereo-opstelling, dat wil zeggen in een gelijkzijdige driehoek. Mooier nog werd het in mijn luisterruimte, toen ik de Ikons extreem naar binnen richtte, zodat de geluidsbundels al samenkwamen vóór de luisterpositie. Zo opgesteld ontvouwden ze de meeste ruimtelijkheid, en kreeg het midden ook meer zeggingskracht. Nochtans maak ik me sterk dat de resultaten van deze uitrichting sterk zullen variëren per kamer.
De Ikon heeft ook wat noten op zijn zang wat betreft de versterking. Mijn niet al te slappe Kenwood KA-7090R geeft een eind voor de limiet van deze speakers met wat vervorming te kennen dat het hem welletjes is. Een versterker met 2x120 watt aan 8 ohm lijkt de ondergrens om de Ikon 5 op zijn limiet te laten spelen, en de ongeveer 80 watt die de Kenwood ontvouwt is zo’n beetje het minimum voor veilig gebruik. Zo wist een beduidend minder krachtig exemplaar van NAD de Ikon 5 onvoldoende tot leven te brengen. Een mooi resultaat haalde ik wel met een Sony TA-F 590ES, een basis-‘ES’ uit het vorige decennium. Daarmee toonde de Ikon 5 nog iets meer attack en levendigheid dan met de Kenwood, die op zijn beurt wel wat meer warmte opleverde.
