Eindelijk kan het feest beginnen, en verdwijnt de eerste CD in de lade van de Cambridge CD-speler. Om gelijk de speakers te tarten kies ik voor een greatest hits CD van Frankie Goes to Hollywood. De track Welcome to the Pleasuredome bevat heel veel verschillende aspecten waarop een speaker beoordeeld kan worden, (micro)details, dynamiek en fors laag. In de intro van de track waan ik me echt in de jungle en hoor de peddels van de kano overduidelijk door het water gaan. Her en der in het geluidsbeeld hoor ik vogels en andere dieren. De broeierige jungle sfeer wordt moeiteloos overgebracht, ik sla nog net niet om me heen om de muggen van me af te houden. Wanneer de instrumenten inzetten valt me eigenlijk pas op hoe hard er al gespeeld wordt. De dynamiek sprong is niet groot maar heel groot! Toch is er geen noodzaak om het volume te temperen, het geluidsbeeld loopt niet vol en details blijven probleemloos te volgen. Opvallend is ook het gemak en de losheid waarmee de (grote) speakers spelen, en dat met een 2x60watt geïntegreerde versterker. De tweeter vertoont geen spoortje scherpte en de SEC technologie lijkt zijn vruchten af te werpen. Nieuwsgierig geworden door de fraaie plaatsing en detaillering komt er nog een “afgezaagde” CD uit de kast. Dead Can Dance staat bekend om goede opnames te maken en deze vol te stoppen met allerlei percussie instrumenten en andersoortige kleine details. De track Yulonga laat Tom Tom’s horen die het juiste gewicht hebben. Je voelt de vellen trillen en heel lang uitklinken na de aanslag. Wanneer het grote slagwerk zoveel gewicht in de strijd gooit is het vaak moeilijk voor een speaker om de kleinere details niet onder te laten sneeuwen. Met de M3i Signature is dit geen enkel probleem, sterker nog het klinkt geweldig. De shakers links en rechts in het geluidsbeeld zijn perfect te volgen en de korreltjes waarmee de shaker gevuld is zijn individueel te horen.
Het totale geluidsbeeld is breed en diep, iets wat andere speakers vaak ook zonder al te veel moeite weten te realiseren. Wat het bijzonder maakt is natuurlijkheid van het geluidsbeeld, een fenomeen wat moeilijk te omschrijven is. Soms kan een geluidsbeeld wat gemaakt over komen waarbij extreem ver naar links en rechts geplaatst wordt. Met de Audiovector speakers is hier geen sprake van, de ambiance komt realistisch over. Waar andere speakers last kunnen hebben van “boxiness”, zoals de Engelsen mooi zeggen, klinken de Audiovectors alsof er geen kast aanwezig is. Nooit wordt de weergave drukkend of gecomprimeerd, het geluid neigt naar bijvoorbeeld electrostaten qua weergave.
Dat blijkt ook bij de CD Live in Paris van Diana Krall. Hoewel vaak gedraaid op diverse speakers hoorde ik het zelden zo als met de Mi3’s. Je hoort de vleugel zuchten en steunen onder het geweld waarmee Diana de toetsen beroerd. Diana zelf laat alles horen wat ze in huis heeft, variërend van liefde tot boosheid. De power en nuances van haar stem komen feilloos naar voren. Ademloos en met kippenvel op de armen beluister ik meerdere malen achter elkaar het nummer A case of you. De zaal ambiance wordt levensecht weergegeven, breedte en diepte zijn correct. En ook de geluiden in het publiek zijn nog eens extra gestaffeld, er zijn duidelijk meer rijen in de zaal dan met andere speakers.
Naast Cd’s worden er uiteraard ook LP’s gedraaid. Analoog geluid en Audiovector lijken voor elkaar geschapen, het geluid vloeit met het grootste gemak uit de speakers. Brothers in Arms is een album dat ik al talloze malen beluisterd heb op de meest uiteenlopende installaties. In de eigen luisterruimte heb ik echter nog nooit de onweersgeluiden in de titeltrack zo realistisch gehoord. Het geluid staat ver achter in het geluidsbeeld en het laag loopt diep door. Details zijn perfect te volgen en alles heeft een duidelijk eigen plaats in het geheel. Van een heel andere orde is het nummer Fragile van Sting. De stem staat als een huis en het gitaarspel is zoals het hoort, snel, strak en bijzonder transparant. Elke nuance en beweging van de vingers over de snaren is te horen. Veel gedraaid maar altijd boeiend is het album Body and Soul van singer/songwriter Joe Jackson. Dit semi live opgenomen album kan spetteren en knallen op een goede installatie. Met de Audiovector speakers in de set gaat het grandioos. Het nummer Heart of ice klinkt superdynamisch, stressvrij en de opnameruimte wordt perfect in de luisterruimte geprojecteerd. De blazers hebben volop drive en power en precies de juiste snerpende scherpte. Het volume kan onbeperkt opgeschroefd worden, ik houdt het eerder voor gezien dan de speakers. Die blijven strak en probleemloos spelen zonder dat het geluidsbeeld volloopt of er scherpe randjes ontstaan. Een overstap van een relatief kleine ruimte naar een megaconcert is makkelijk te maken. Het is voldoende om de LP “Body and Soul” van het plateau af te halen en The concert in Central Park van Simon & Garfunkel terug te plaatsen. Binnen een paar seconden sta ik midden in de enorme menigte en moet ik me beheersen niet mee te springen en te schreeuwen. De Mi3’s zijn als geen ander in staat om een correcte stage op te bouwen en het maakt daar bij niet uit of die groot of klein behoort te zijn.
Audiovector ontwerper Ole Klifoth
Toevoegen van een extra eindversterker brengt geen schokkende veranderingen te weeg. Aansluiten van de 2e vM versterker zorgt er voor dat de laagweergave fractioneel strakker wordt en er een streepje rust wordt toegevoegd. De gehele set speelt net nog wat gemakkelijker. Overschakelen naar een compleet andere set van het engelse merk Cyrus laat horen dat het gemak en de natuurlijkheid van spelen voor rekening van de speakers komt. Waar de vM set overdreven gezegd naar de analytische kant neigt laat de Cyrus set een wat vloeiender en smooth geluid horen. Ook de resultaten, het opwaarderen van de diverse Cyrus componenten met een externe extra voeding, laten zich probleemloos vast stellen. De speakers fungeren slechts als een neutraal doorgeefluik van het aangeboden signaal.
