Holly Cole is verantwoordelijk voor de live CD “It happened one night”. Vol klassiekers van haar, waaronder de beroemde “Train song”, die veel wordt gebruikt en nog meer misbruikt. De live opname staat boller van de bas dan de studio versie, maar dat deert mij niet. Al blaast de Lua een forse portie bas naar buiten. Wie denkt dat buizen geen bas weergeven mag langskomen en ik bewijs het tegendeel. Boven het geweld in het laag zweeft de stem van madame Cole. Lekker direct en spontaan. Het publiek dat hoorbaar verspreid in de zaal zit houdt zich muisstil terwijl de muziek speelt, om daarna enthousiast te applaudisseren voor het gezelschap. Iets dat klinkt op een realistische manier, een zee van geluid met daarin te onderscheiden handen. Geen randjes, geen narigheid.

Open en helder, nooit te helder, een zachtheid die buizen kan kenmerken, terwijl het karakter gehandhaafd blijft van wat er op de CD staat. Mijn commentaar: doe het laag maar een streepje minder. Is Cole hartverwarmend in haar spel, Yamamoto is met “Misty” op weg om de vleugel te slopen met zijn keiharde aanslagen. De felheid van de CD is minder dan van de LP. Wat blijft is de rumble uit de oorspronkelijke opname, die is meegenomen op de CD versie. Dynamiek hoef je niet te zoeken, die krijg je op een presenteerblaadje. Dat heb je met buizen, als het gaat, dan gaat het als de brandweer. Het karakter dat ik zo goed ken van de LP blijft gehandhaafd. De bas die meeplukt met de piano, het zachte tikken op bekkens, de lichte drums. Hoe licht ook, mijn voet drumt al snel mee. Ritme is zeker in orde met de Lua Cantilena Mk 2. Dat het geluid zo fijn direct is, zonder een licht zweverige ruimtelijke zweem is te danken aan de 44.1 kHz uitlezing zonder verdere upsampling. Was ik eerst een tegenstander van upsampling, naarmate die werd geoptimaliseerd in digitale techniek ben ik overgehaald hem zelf toe te passen. In een dac of via een extra box. Met de Lua is het terug naar af, alleen 128x oversampling zonder eerst te converteren naar 192 kHz. Het bevalt net zo goed als vroeger. 44.1 kHz is zeker nog niet vergeten en ouderwets. Het is een keuze die de fabrikant maakt. Helaas wordt door anderen dan Lua te vaak gekozen op commerciële gronden en niet op basis van kwaliteit. Geef mij maar af en toe de 44.1 spetters tegen het behang, met details, met directheid in het slagwerk.

Niet bepaald nieuw is werk van The Weavers, ook al muziek die ik 9 van de 10 keer op LP beluister. De heruitgave op CD is gemixt met een buizenconsole. Ik vind dat wel passend met de Lua. Wat ik hoor is een mooie grote zaal, waarin het publiek naar harte lust klapt. Zodra de Weavers inzetten is de driemicrofoontechniek direct duidelijk. Maken andere spelers een aaneengesloten beeld, de Lua doet de plaat heel goed na en zet drie bronnen neer. Wederom verlang ik zachtjes naar de LP, zou ik die niet kennen, dan was ik volkomen gelukkig met de CD gespeeld op deze manier. Lang luister ik naar de muziek, te lui om op te staan. Waarom zou ik ook, een mens behoort te genieten op zijn tijd. Roger Waters does not “Amuse me to death”. Q-Sound komt maar matig tot zijn recht met de Cantilena Mk 2. Hmmm, misschien hoort Q-Sound en upsampling wel bij elkaar. Pas als ik ver naar voren schuif op de stoel gaat het beeld om mij heen groeien tot pakweg een halve cirkel. Niet verder. Dat haalt een deel weg van het plezier van de CD. Neem nu eens de arrenslee, die komt van links voor, gaat met een paar lichte hikken door het midden en verdwijnt rechts voor. In de ideale wereld gaat het van links voor, in een vloeiende lijn voor langs en verdwijnt naar links achter je. Niet voor je. Mogelijke oorzaak kunnen wat fase foutjes zijn ten gevolge van de toegepaste buizentechniek. Ik weet het niet zeker, ik constateer slechts. Dan liever een stereo opname op Reference Recording met werken van Vivaldi. De CD bestaat uit meerdere korte werken, wat de mogelijkheid heeft gegeven aan het orkest gebruik te maken van veel instrumenten die passen in de barok. Viool, cello, klavecimbel, fluit, hoorn, hobo en orgel. Stuk voor stuk zijn het meesterwerkjes die goed krachtig worden neergezet. Elk soort instrument, besnaard, gestreken of aangeblazen bewaart zijn eigen klank en eigen karakter. Geen valse romantiek, geen kleuring in de weergave. Ik word vrolijk van de fluit die speelt, bij vlagen vertederend, soms meeslepend. Het is heerlijke muziek die van een eerlijke speler komt. Zoals de muziek van mijn favoriete componist nu eenmaal is. Losjes, vrolijk, als een onbewolkte lucht, tot aan het donkere, razende onweer dat hij als geen ander kan uitbeelden. Alles wat de Lua geeft is 100% Vivaldi.

Weg van klassiek, tenzij u fado ook onder de klassiekers plaatst. Binnenkort ga ik haar live zien, nu beperk ik mij tot de CD en draai van Mariza het mooie “Transparante”. Veel akoestische instrumenten die vechten om een plekje naast deze grote zangeres van het Portugese lied. Ze heeft een mooie, warme stem die vreselijk kan uithalen als de set niet lekker in zijn vel zit. Hier, Lua/Ayon/Focal, blijft ingetogen en zuiver. Dat het laag wat te heftig is komt ten goede aan de stem zelf, die daarmee body krijgt. Ik realiseer mij dat het weer een vrouw is die tolt in de speler en snel naar de kast voor Veldhuis & Kemper. De CD “Half zo echt” kocht ik oorspronkelijk voor mijn vrouw, want zo geweldig is de opname niet, toch draai ik hem vaker zelf dan dat zij dat doet. Mogelijk door de puurheid van de stemmen die mij aan de schouwburg doen denken.

Het ongekunstelde straalt er vanaf, dat moet een speler weten te bewaren. Dat doet een Lua, althans deze Lua die nu hier staat te spelen. Met een grote grijns op mijn gezicht sluit ik het aantekenboek en loop naar mijn PC. Terwijl de heren doorzingen en spelen begin ik dit verslag te tikken. Al na de eerste alinea stop ik omdat onverwacht bezoek het “Misa Criolla“ van José Carreras meebrengt. Regelrecht uit 1987, zal dat wel klinken? Geen probleem voor de Lua. Die kauwt op de bits, geeft ze aan de converter als byte’s, filtert het tot in de buizen en versterkt het. Waarna bezoek en ik samen luisteren hoe Carreras zijn stem laat zwellen. Mooi, zelfs al hou je niet van de muziek, dan nog pakt het je en luister je ademloos. Op voorwaarde dat de speler fraai speelt en in orde is.


Tot slot

Het is de tweede keer dat ik kennis maak met het Duitse Lua. Vorige keer sprak de compromisloze versterker mij erg aan. Genoeg om uiteindelijk zelf met een buizenversterker te eindigen. Nu is het de buizen CD speler die dingen in mij wakker maakt om hebberig van te worden. Ik hou van buizen, hun eerlijkheid en directheid. Het realisme dat ze kunnen geven aan het geluid. Dat kan echter alleen als randvoorwaarden correct zijn ingevuld. Denk aan de voeding, het loopwerk, de dac en het kort houden van signaalwegen. Lua geeft blijk al die voorwaarden niet alleen te kennen, men past ze ook op de juiste wijze toe. Daarmee ontstaat een moderne CD speler, gevuld met jonge en oude techniek. De compactheid van de speler moet voor Lua een uitdaging zijn geweest. Het is uiterlijk een bescheiden apparaat dat trots staat te glimmen (wees voorzichtig met het glanzende front, kassen liggen op de loer). Inwendig straalt hij kwaliteit en oog voor detail uit. Voel maar eens aan de zware buisdempers die de drie buisjes omhullen. Qua geluid valt op hoe eerlijk de speler omgaat met muziek. Hoe lekker hij het ritme van de opname blijft volgen. Het is een speler die veel luisterplezier geeft en die je met de dag meer gaat waarderen. Voeg daarbij het alerte reageren op commando’s van de schitterende afstandbediening, het razendsnel lezen van de TOC en de brom en zoemvrije werking. Zo creëert Lua vanzelf een winnaar.


Prijs:

Lua Cantilena Mk 2 1950 euro


Importeur:

Hi-Hat Audio
Telefoon 072 – 5647577
Fax 072 - 5624339
Web: www.hihataudio.nl
E-mail: info@hihataudio.nl