Het grote voordeel van het beoordelen van speakers t.o.v. CD/DVD/SA-CD spelers is de mogelijkheid om lekker LP’s te kunnen draaien. Van deze mogelijkheid heb ik dan ook gretig gebruik gemaakt.
Diverse LP’s werden op zolder uit het platenrek gehaald en vonden hun weg naar de Clearaudio draaitafel. De eerste plaat, die ik na de zogenaamde inspeelperiode van de speakers op het plateau legde, om de PMC speakers serieus aan de tand te voelen, was: "Body and Soul" van singer/songwriter Joe Jackson.
Dit album is bijna live opgenomen met slechts twee vintage Neumann M50 microfoons welke in de opnameruimte hingen. Beluisterd via de DB1+ wordt de ruimte uitstekend in mijn luisterruimte geprojecteerd. De PMC speakers weten een perfecte 3D soundstage op te bouwen waarbij de reflecties van de ruimte geweldig goed te horen zijn.
Wanneer Joe solo zingt in het nummer "Cha Cha Loco", slechts begeleid door een cowbell, dan is prima te horen dat de bespeler van de cowbell achter in de ruimte staat en Joe voorin. Naarmate het nummer vordert komen er steeds meer instrumenten en stemmen bij en die krijgen ieder hun eigen plek in de ruimte. Het geluid is direct en ritmisch zeer goed in orde.
Een ander fraai vinyl exemplaar is een LP van Tracy Chapman. De ballad "Baby can I hold you" is behept met een wat overdreven aangezet laag waardoor percussie instrumenten nog wel eens ondersneeuwen in het geluidsbeeld. Met de DB1+ is dat echter geen probleem, de instrumenten zijn prima te volgen en ook de melancholieke stem van Tracy wordt fraai weergegeven. Ik blijf nog even bij de damesstemmen en verruil Tracy Chapman voor Sade. De LP "Diamond Life" heb ik recent op een rommelmarkt op de kop getikt voor slechts 25 eurocent. Na de noodzakelijke wasbeurt klinkt de LP weer als nieuw.
Het nummer "Smooth Operator" wordt met heel veel energie en drive gepresenteerd. Het is onmogelijk de voeten stil te houden. De PMC speakers zijn echte entertainers, het geluid is direct en zorgt voor een betrokkenheid bij de muziek die het bijna onmogelijk maakt bijvoorbeeld een boek te lezen. Telkens heb ik de neiging om het volume nog wat verder op te voeren. Drie op de eerste etage slapende kinderen zijn de beperkende factor en niet de PMC speakers. Onwillekeurig schiet me een bekende reclamekreet te binnen: "Danoontje Powerrrrrrrrrrrrrr", klein maar met heel veel kracht. Het 3D beeld wat deze speakers op kunnen bouwen is een ander pluspunt. De percussie instrumenten klinken tot ver buiten de speakers in de breedte en ook is er verschil in hoogte plaatsing waar te nemen.
Van een andere orde is het nummer "Signalen" van Herman van Veen. Hier draait alles om subtiliteit en detaillering. Tijdens het beluisteren neem ik iets waar wat mijn eigen speakers niet doen. Mijn Spendor S3 monitors bouwen een beeld op in de diepte, vanaf het front van de speaker naar achteren, de PMC DB1+ begint al ruim voor de speakers met opbouwen waardoor een nog dieper beeld ontstaat. In het nummer zijn spelende kinderen te horen en de woorden die ze daarbij roepen heb ik nooit helemaal kunnen verstaan, met de PMC speakers zijn flarden van de zinnen te ontcijferen. Ook de aanblaasgeluiden van de saxofoon in het instrumentale tussengedeelte heb ik niet eerder zo goed gehoord.
Op "Graceland" van Paul Simon staat het stuk "Homeless", dat grotendeels gezongen wordt door een mannenkoor. De individuele stemmen staan perfect in de ruimte, de speakers verdwijnen, wat rest is het koor dat in de luisterruimte lijkt te staan. De typische klikgeluiden met de tong klinken levensecht. De stemmen hebben power en er is heel veel dynamiek te horen. Laatste LP die beluisterd wordt is een jaren tachtig exemplaar, te weten "Spirits havin flown" van de Bee Gees. Reeds bij de eerste tonen van het lied "Tragedy" is te horen dat dit qua opname niet de beste jaren waren voor muziekliefhebbers. De mix is plat, enigszins schel en rommelig. Dat weerhoudt me er echter niet van het volume toch nog een tikkie verder op te schroeven en met een grote grijns op het gezicht lekker mee te zingen. De PMC’s nemen je mee in een achtbaan waarin je niets anders kunt doen dan jezelf goed vasthouden en meerijden. Alles draait om snelheid, pace en rhytm, een rit duidelijk niet bedoelt voor angsthazen. 
Later in de recensieperiode komt ook digitaal nog uitgebreid aan bod. Een groot aantal CD’s is beluisterd waaronder "Songbird" van Eva Cassidy. Na de verpletterende demo met Wavac elektronica en Kharma speakers op de High-end show te München, waar dit album vanaf LP te beluisteren was in een voor mij nooit eerder gehoorde schoonheid, heb ik de CD een hele tijd thuis niet durven draaien. Inmiddels zijn deze indrukken wat naar de achtergrond verdreven en kan er ook thuis weer naar geluisterd worden. Ik kies voor de track "People get ready" en hoor heel realistisch een drumstel waarbij de basdrum de bekkens niet in de weg zit. Ook klinken de bekkens heel mooi uit. Er is veel detail te horen en er is een vastomlijnd beeld waarin ieder instrument zijn eigen plaats heeft met vooraan Eva heel geloofwaardig afgebeeld. Het al eerder genoemde drumstel heb ik zelden zo geweldig gehoord via een monitor speaker van deze afmetingen. Het geluid is direct, pakkend en betrekt je volledig bij de muziek. Ik blijf bij de enigszins kwetsbare damesstemmen en haal een oude verzamelaar van Janis Ian uit de kast. Het ingetogen en licht meelijwekkende "At seventeen" laat weer die betrokkenheid horen met een perfecte ritmische timing. Ook het 3D beeld is wederom grandioos in orde. Als laatste nog een album wat in een Londense studio op PMC speakers afgemixt is, te weten "Home" van Simply Red. De stem van zanger Mick Hucknall heeft precies dat kleine, ruige en rauwe randje rondom de stem op de cover van de Stylistic’s klassieker "You make me feel brand New". Ook hier de typische PMC signatuur van direct geluid met een mooi groot geloofwaardig beeld.
