Het blijft wennen om van een redelijk ruime woonkamer waar twee vloerstaanders met een actieve subwoofer het beeld bepalen over te stappen in een kleine ruimte met twee monitors die beperkt zijn in het laag. Beide opstellingen hebben voor en nadelen. Zo is het geluid van monitors, waarnaar op korte afstand geluisterd wordt, erg direct wat zich met de ATC monitors nog eens extra openbaart. Ik draai de CD "Tears of stone" van de Chieftains en krijg een fabuleus stereobeeld voorgeschoteld. Wel direct maar op enige afstand van de luisterpositie waardoor het geluid zich niet opdringt. De monitors verdwijnen ogenblikkelijk uit beeld en het is niet langer mogelijk met gesloten ogen hun plaats vast te stellen. De SCM12 laat veel dingen horen en de beperking in het laag vormt niet echt een probleem. Aan de andere kant maakt de SCM12 het lastiger om details te horen die ik op andere systemen zomaar voor de kiezen krijg.

ATC heeft de nadruk op andere kwaliteiten gelegd dan veel consument gerichte luidsprekers. De SCM12 geeft bijvoorbeeld heel veel inzicht in de mix en kan snoeihard en dynamisch uit de hoek komen. Zo hard dat mij het beeld voor ogen komt van een uitschietend been van Uma Thurman in de film "Kill Bill". De relatief kleine vM MA240 volgt braaf en is zelf ook erg dynamisch. De versterker staat duidelijk harder dan normaal mede omdat de SCM12 power en volume nodig heeft om zijn echte kunstjes te vertonen. Doordraaiend naar fado zangeres Mariza is de piano die haar begeleid kleiner en minder imposant door het beperkte laag. De gestreken bas is zeer goed gedefinieerd maar mist zijn klankkast. Instrumenten die hogere frequenties aanspreken zoals gitaar, percussie en stemmen zwijmelen daarentegen in genot. De stem van Mariza is zonder meer te "masteren" op een ATC luidspreker, zo krachtig en rijk komt die over. Enorm zuiver tot op zeer hoge volumes en altijd aangenaam ondanks de korte luisterafstand. Het toevoegen van een subwoofer heeft duidelijk invloed op de piano en de bas.

De piano wordt een echt groot instrument en de bas krijgt zijn klankkast. Een stukje snelheid moet je daar wel voor inleveren. Hoewel de stem van Mariza wat meer body krijgt verandert de totaalindruk van haar stem niet. Hoogstens wordt de stem wat zachter, ronder en minder nadrukkelijk. Het gehele systeem dat nu met een Dynaudio sub werkt groeit voor je oren uit tot een volwaardig groot systeem dat de indruk wekt met imposante vloerstaanders te werken, veel grotere subs en een beest van een versterker. Knap staaltje van ATC, Dynaudio en vM samen.

"East of the sun", live gezongen door Diana Krall in Parijs geef ik wat extra gas om echt te spetteren. Dan gaan de voetjes van de vloer. Een heel fraaie spreiding zonder te leiden tot een vaag stereobeeld. Veel dynamiek en sterk in ritme. Ook hier weer de indruk naar een veel groter systeem te luisteren dan een 12 liter gesloten monitor. Zonder een subwoofer is het oppassen geblazen dat het niet te ruig gaat worden en luisteraars afschrikt. Een juiste keuze van elektronica met een neutraal karakter hoort bij een SCM12. Vindt u die dan is het eindresultaat een indrukwekkende weergave die haarfijn de nuances in de mix laat horen en inzicht geeft in de opname techniek. Door de directheid van het geluid en het ontbreken van valse verfraaiingen om de consument een rad voor ogen te draaien vallen CD’s soms door de mand.

Janis Ian is zo’n voorbeeld met "Up till now". Genadeloos laat de ATC horen dat haar stem helemaal niet zo zoet is als menig systeem doet vermoeden. Haar vertolkingen van emotionele liedjes vervagen nu er geen lief sausje over het geluid ligt. Lang niet iedere consument zal daarom een SCM12 op prijs stellen als enig paar luidsprekers in huis. Wie zich professioneel bezighoud met muziek zal ATC eerder op waarde schatten. Of de dome verantwoordelijk is voor het stereobeeld weet ik niet maar het lijkt wel of de muren naar de buren steeds verder wijken. Heel erg breed en dat leidt tot verrassende effecten. Zelfs met overbekende CD’s. Heel bewust ga je het volume steeds verder openen en kom je tot erg realistische afluisterniveaus. Vanwege de opvallende spreiding zoek ik naar de Q-Sound opname van Roger Waters. "Amused to death" doet wat ik verwacht, met een overtreffende trap. Ook al is er geen afbeelding in de hoogte en blijft het geheel twee dimensionaal, het is een raar idee om geluid echt achter je te horen, zelfs met diepte achter je, terwijl er maar twee luidsprekers voor je staan te spelen. Ik ken opnames die gemixt zijn over vijf kanalen die dit niet bereiken. De ruimte, de versterker en de d/a converter spelen het spel mee, maar het is de SCM12 die het uiteindelijk in de ruimte projecteert. Neem eens track acht waar de arrenslee links voor begint en rechts achter je verdwijnt. Of waarin de Ferrari vlak voor je voeten langsrijdt. Of het begin van de CD waar een gitaar messcherp staat afgetekend in een omgeving van geluiden en zachte stemmen. De gitaar is weer net Uma Thurman of in dit geval Lucy Liu in "Charlie’s Angels". Hard, snel, direct, meedogenloos en bloedmooi.