Omdat ik de luidsprekers op de High-End Show had gehoord verwachtte ik veel van de komende luisterweken. Om het geheel zo objectief mogelijk te houden, moet u zich realiseren dat de omstandigheden waaronder ik ze in Munchen hoorde wel van geheel andere aard waren dan bij mij thuis. Bovendien betrof het in Munchen een ander type WLM, namelijk de veel grotere Gran Viola aangestuurd door onder andere peperdure Manley buizenversterkers. Daarnaast kregen deze Gran Viola’s in het laag ondersteuning van Duo Subwoofers. Dat werd geregeld via een zogenaamd System Control waarmee het totale systeem optimaal op elkaar afgesteld kan worden. Een groot voordeel van het System Control is dat die het bovendien mogelijk maakt de set te tunen op de akoestiek van de ruimte waarin u de set heeft staan. Wat de Passiv Control in het klein doet, doet de System Control in het groot.
Terug naar mijn luisterruimte. Al snel vloeien de eerste muzikale klanken uit de Lyra’s, in eerste instantie aangestuurd door de Marsh combi. Ik begin met ondersteuning van de Passiv Control. Ik heb hem aangesloten tussen de voor- en eindversterker en ben gaan experimenteren met de volumeregelaar. Gelijk valt de verfijnde ronde klank op. Ik zet het geluid harder en ga er echt voor zitten. Na geruime tijd rustig geluisterd te hebben valt het op dat er net als in München ook in mijn luisterruimte een open en breed beeld is. Gekoppeld aan een zijdezacht mid/hoog. De hi-hats en percussie klinken twinkelend en daarbij ook nog eens volkomen los van de luidsprekers. Stemmen mogen niet ontbreken, Diana Krall doet goed haar best op de CD “Love Scenes”. Een kleine bezetting die op een goede set een grote intimiteit kent. Hierop alleen de begeleiding van gitaar en bas voor haar piano en stem. Het eerste nummer “Nothing at All” begint met een korte bassolo. Diep, krachtig en gedefinieerd. De stem lekker los zonder ook maar enig spoortje van hardheid. Gitaar, wat ik soms op de CD nogal een klein beetje irritant gepingel vind, klinkt lekker. Veel akoestiekruimte op de CD van Ry Cooders Buena Vista Social Club. Lekkere zomerse klanken die doen verlangen naar meer en uitnodigen om losjes de heupen te laten schudden. Ik bemerk dat het hoog toch wel heel bijzonder is. De altijd fraaie muziek van Cassandra Wilson boeit mij ook nu weer ongelooflijk. Op “Traveling Miles” zingt zij een duet met Angelique Kidjo. Niet alleen de dames hebben plezier, ook ik geniet. Er wordt op deze CD veel gebruik gemaakt van akoestische instrumenten waaronder percussie. Die worden feilloos geplaatst en swingen dat het een lieve lust is. WLM heeft helaas niet bekend gemaakt waar de tweeter uit bestaat en ik vind dat erg jammer. Ik ben zo benieuwd maar waag het niet een zaag ter hand te nemen en de tweeters door midden te zagen. Wie een set WLM’s aan heeft geschaft of aan wil schaffen en het niet kan laten de tweeters open te maken, nodig ik graag uit om met mij het geheim te delen. Het middengebied is dynamisch, transparant en loopt in een fraaie overgang door naar het laag.
Analoog is aan de beurt en al gauw draait de LP “Midnight Special” van Harry Bellafonte rondjes op het plateau van de VPI. Een werkelijk formidabele LP waarop een mix van lichte blues, folklore en jazz gespeeld wordt en die een beetje een must is in iedere serieuze platenkast. De enigszins hese stem van Harry scherp omlijnt voorin gestoken. De ruimte en echo rondom is aanwezig. De emotie is er en ik leef me in het nummer in. Deze set weet me meteen te raken. Duidelijk naar achteren geplaatst zijn de drums, bas en gitaar. Luister eens naar nummer drie op kant B “Makes a Long Time Feel Bad”. We kennen dit nummer allemaal, maar het luistert zo lekker weg. Subtiel ondersteund door trompet en sax. Nog meer vinyl uit de oude doos met Muddy Waters’s “Folk Singer”. Oude blues die klinkt als een klok. Niet audiofiel opgenomen, maar gewoon links/rechts stereo. Op een redelijke set klinkt het matig, maar op een goed uitgebalanceerd systeem hoor je hoe de opnametechnici het vroeger bedoelt hebben. Er is een synergie tussen Muddy’s stem en Muddy’s gitaar die hem zo groot heeft gemaakt. Track drie op kant B “Country Boy” waarop Muddy zo lekker met zijn stem uit kan halen kent geen rauw randje. De gitaar komt van rechts en drums staan enigszins links van hem, die later verder in worden gezet en dan naar het midden draaien. Willy Dixon speelt voortreffelijk op de bas en komt gedefinieerd van achter de stem. De Lyra’s zijn niet extreem transparant, het gekraak van de kruk van Muddy hoor ik wel maar ik mis hier toch een klein beetje. We gaan voor het laag nog even terug naar “Love Scenes” van Diana Krall. “My Love Is” kent een diepe, warme en volle bas. Het vingergeknip staat mooi in de ruimte en alleen dat is al lekker om naar te luisteren. De knop gaat verder naar rechts en de stem zet in. Alles heeft duidelijk zijn eigen plaats en de bas wordt ook in de laagste regionen gedetailleerd weergegeven. Wat ik al eerder verteld heb is dat ik in combinatie met de Marsh uitgebreid heb geëxperimenteerd met de bijgeleverde Passiv Control. Maar in mijn situatie levert de inzet van de Passiv Control geen extra bijdrage. Sterker nog, ik heb hem al vrij snel uitgezet. De druk die anders in het laag gegeven wordt is voor mijn toch niet al te kleine luisterruimte teveel.
Ik ben benieuwd hoe een 2 x 25 Watt geïntegreerde buizenversterker het doet op de Lyra’s. Ik kruip achter het Creaktiv audiorek om de Marsh te ontkoppelen en een StoetKit 6 Mk 2 van Heart Audio aan te sluiten. Dat levert altijd weer de nodige zweetdruppels op, maar goed ik heb het er graag voor over. De buizenversterker is uiteraard een heel ander type versterker dan een Marsh en dat is goed te horen ook. Weer ben ik begonnen met de Passiv Control in te zetten. In combinatie met de StoetKit leverde de Passiv Control wel een aanzienlijke bijdrage. Was zonder Passiv Control het geluidsbeeld ietwat verstopt en aan elkaar gekleefd, met Passiv Control leefde het geheel op en herkende ik de basiseigenschappen die ik met de Marsh leerde kennen. Het laag ineens weer strak, diep en doortekenend. Wat kan een 2 x 25 Watt buizenversterker op deze WLM’s met elektronisch geweld? Pink Floyd is opgezet en speelde de sterren van de hemel. Geen moment kwam de StoetKit in ademnood en er heerste een afgewogen klankbeeld van hoog naar laag. Ook Patricia Barber verdween in de CD-speler omdat de CD van een rijk laag is voorzien. “Warm, vol, minder doortekening dan gewend” lees ik terug in mijn aantekeningenschrift. Mag de detaillering en het analytische vermogen van de combinatie dan niet tot de top behoren, muzikaal gezien is het van een zeer hoog niveau. Het fluweel zachte hoog van de tweeters viel weer extra op, net als een opvallende spreiding van het geluid. Het dieptebeeld is wat je van een systeem als dit mag verwachten. De drums op CD “Talking Timbuktu” van Ry Cooder werden netjes achterin geplaatst, hetzelfde had ik al eerder gehoord bij Pink Floyd, zowel op analoog als digitaal niveau. Pink Floyd “Live” was een genot om naar te luisteren. Er werd een groot en breed geluidsbeeld neergezet. Ik ben wel een tijdje bezig geweest met het optimaal inregelen van de Passiv Control en moest door het effect ervan eveneens de Tweeter-Control bijregelen. Maar toen alles in juiste klankbalans stond kon er genoten worden van vele LP’s en CD’s.
