Aansluitingen

Vele interlinks waren nodig om de 705 te verbinden met een Marantz SR4300 receiver, voor zowel stereo als 5.1. Met daarbij nog een digitale kabel naar de receiver en een S-Video kabel naar de tv. Via de Marantz werd gekeken en geluisterd naar multi channel SACD en DVD-Video. DVD-Video voornamelijk via de digitale uitgang. CD en SACD uiteraard geheel analoog.

Om de waarde van de modificatie in te schatten zijn beide spelers via Siltech kabels aangesloten op een Marsh Sound Design voortrap, Monarchy Audio eindversterkers en JMlab luidsprekers, afgewisseld met Impulse IMP en in multi channel Mordaunt Short 912-905C-902 weergevers. Ter vergelijk stond er een Teac/Apogee cd speler combi in het rek. Wie graag ziet wat er allemaal gebruikt is raadplege de opsomming onder dit verhaal. Om een goed vergelijk te kunnen maken maakte ik kopieën van cd’s zodat ik voor het vergelijk exact gelijk materiaal in huis had en ik gebruikte originele SACD’s en DVD’s.

100 euro extra

Het moment van de waarheid, met de spelers die dagenlang op repeat hebben gestaan en met een bos kabels zijn aangesloten ga ik aan de slag. Eigenlijk kan de recensie heel kort zijn, want als ik de 705 met en zonder vM ingrijpen beluister is binnen drie seconden duidelijk dat de 705 een gewone speler is en dat Audioart de speler ver boven zijn niveau tilt.

  
Verschillen tussen de "standaard" Sony (links) en door van Van Medevoort gemodificeerde speler (rechts)

  
Verschillen tussen de "standaard" Sony (links) en door van Van Medevoort gemodificeerde speler (rechts)

Ik zal wat meer uitweiden over de verschillen al beperk ik mij tot de geluidskwaliteit en ga niet schrijven over verbeterd beeld. De 705 wordt aangepast op de geluidskwaliteit en als al de condensatoren al een gunstig effect zou hebben op het beeld dan zie ik dat niet op mijn bijna 10 jaar oude 60 cm tv toestel. Een beamer of een plasma zou dat ongetwijfeld tevoorschijn toveren.

Nooit eerder had ik een SACD speler in huis en ik maak gretig van de kans gebruik om Pink Floyd over 5 speakers te laten weerklinken. Leuk, grappig maar de meerwaarde vat ik niet helemaal. Anders wordt dat met de betere klassieke opnames en met de SACD van Diana Krall. Daar is minder gejaagd op effecten en is meer gedacht aan de muziek. Houdt u mij te goede, ik heb niets tegen de wijze waarop een producer de muziek over meerdere kanalen mixed. Alleen ik ben aan Pink Floyd gewend in stereo en dan nog voornamelijk via LP.

Na een uurtje te hebben gespeeld met de Marantz en de 705 kijk ik wat DVD stukjes en ervaar de 705 als een handige, slimme, goed bedienbare DVD speler die voor mij fraai beeld combineert met aanvaardbaar geluid. Let op, het geluid komt van de Marantz decoders omdat DVD geluid wordt bereikt via de digitale uitgang. Zou de Marantz de beperkende factor zijn van de 705? Daar moet u maar eens over steggelen met de dealer. Mijn DVD ervaring is nog maar jong en beperkt.

Aangesloten via de stereo analoge uitgang maak ik gebruik van een paar kopieën van de Patricia Barber cd “Café Blue” die ik voor deze testen heb gemaakt. Ik kan nu de twee spelers tegelijk laten draaien en makkelijk de één na de ander beluisteren. Ik draai “Romanesque” waarop opgenomen gitaar en stem. Hoe gemakkelijk is er het verschil. De vM speler doet het allemaal met meer elan en verve. Dat bestaat uit meer kast van de gitaar en een grotere afstand tussen snaren en klankkast. De stem laat zich langer uitsterven in de verte. De Sony is doffer en terughoudender. Minder gedefinieerd en de dynamiek lijkt aanmerkelijk kleiner te zijn.

 
Patricia Barber (en Band) live

Op nummer vijf, “Yellow car III” vallen direct de bekkens op als verschil tussen de spelers. De vM laat de bekkens zingen, de Sony houdt veel eerder op. De drums zijn met de vM stuwender en ritmischer, de Sony blijft achter als een stiefzusje. Niet dat de Sony direct lelijk klinkt, maar wie de vM ernaast zet weet al snel de winnaar aan te wijzen. Meer harmonisch en meer natuurlijk zijn prima steekwoorden voor de vM. Op “Too rich for my blood” is goed hoorbaar dat de bas niet alleen dieper gaat op de vM maar ook veel strakker is en beter gedefinieerd. Let eens op de stem van Barber, ze kan aardig slissen. Wie de Sony laat draaien krijgt een echte harde ‘S’ voor de kiezen, wie de vM met hetzelfde nummer voedt heeft nog steeds de ‘S’ duidelijk in beeld, doch normaler, zachter en de ‘S’ laat zich langer horen. Als een sissende slang. Of het nu gaat om de bastonen, het middengebied, het hoog, de diepte in het beeld of de definitie en het ritme gevoel, de vM is en blijft winnaar op elk terrein.

  
Een heel mooie opname is die van het Combattimento Consort die een hybride SACD op de markt heeft gezet. De barokke muziek vind ik schitterend. Het Consort is al jaren een favoriet in mijn huis. De opname ken ik tot nu toe alleen als cd bij gebrek aan een SACD speler. Nu niet langer.

Direct al bij track één laten de instrumenten met hout horen waar het hout voor dient. Althans als u het goed wilt horen verdient de vM de voorkeur boven de Sony. Veel meer diepgang en betrokkenheid is uw deel. Rijker aan harmonischen en langere uitsterftijden. Track twee is heftig en voor barok zelfs zwaar. Die kracht kan de vM goed weergeven, de Sony houdt zich meer op de vlakte. Letterlijk. Ook heeft de Sony last van scherpe randjes, zelfs op SACD is dat niet te verhullen. Draai hetzelfde stuk op de vM en weg zijn de randjes.

Het Combattimento Consort Amsterdam (C) website

Ik moet toegeven, wie zo met SACD aan de slag kan gaan merkt dat het nieuwe medium toekomst heeft. Het benadert cd layer heel dicht als ik die draai op de Teac/Apogee. En dat op en speler van 400 euro. Knap werk van Sony die de basis legde en Audioart die het afmaakt. De gehele SACD luister ik met vele genoegen af. Onderwijl bedenkend dat oudere cd spelers het hier echt tegen gaan afleggen. Ik denk dat spelers van pakweg 5 jaar oud die tot 2000 gulden hebben gekost, een zware dobber hebben aan de Sony-vM als je SACD draait. Of een evenknie vinden als het om cd alleen gaat. Een boute uitspraak, dat weet ik, maar ook een uitspraak die aangeeft dat dit echt een prima speler is waarmee je een nieuw medium tegen een alleszins aantrekkelijke prijs kunt afspelen.

Nogmaals, over het beeld van de Sony doe ik geen definitieve uitspraak, waar ik naar heb gezocht is het verschil in geluidskwaliteit tussen de standaard Sony en een door Van Medevoort onder handen genomen type. Eigenlijk had ik niet verwacht het Combattimento Consort voor zo weinig geld zo mooi kan klinken.