Luisteren

Gedurende de eerste anderhalve week dat de speakers bij mij stonden te spelen heb ik toch een indruk gekregen van de klankeigenschappen en dat voorspelde veel goeds. Het eerste opvallende punt tijdens mijn eerste echte luistersessie was de ietwat terughoudende basweergave. Hoewel de speakers relatief dicht bij de achterwand geplaatst waren, op ongeveer 25 cm afstand, en de basreflexpoort bij deze speakers aan de achterzijde zit was er niets van”boembas” te bespeuren. Mijn eigen volledig gesloten Spendor monitors hebben daar zelfs nog enigszins last van en ook diverse andere speakers die ik te logeren heb gehad kenden dit probleem. In eerste instantie had ik de kantelfrequentie van de Klipsch subwoofer ingesteld op 40 Hz, volgens opgave van Audio Spectrum zou dit ongeveer de ondergrens van de Sirene zijn. Luisteren leerde echter dat de Klipsch nog best iets eerder mocht overnemen en wel rond 50 Hz. Deze instelling zorgde ervoor dat de Sirenes extra aan ruimtelijkheid wonnen en stemmen nog net iets meer body hadden. Om het onderste uit de kan te halen bleek een afstand tot de achterwand in mijn luistersituatie van ongeveer 40 centimeter ideaal te zijn. Zo opgesteld werd een mooie diepe en brede soundstage opgebouwd.

Gedurende het inspelen had ik al het idee dat de Sirenes een duidelijk transparantere hoogweergave hadden dan mijn eigen speakers. Bij het beluisteren van diverse tracks van George Michael’s  “Songs from the last century” bleek dit overduidelijk het geval. In de track “First time ever I saw your face” hoorde ik normaal gesproken ergens op de achtergrond zachtjes wat bekkens. Op de Sirenes waren deze bekkens plotseling veel beter te volgen en kon er zelfs onderscheid gemaakt worden tussen een loshangend bekken en de hi-hat. Voor de niet kenners een hi-hat zijn twee bekkens die geplaatst op een standaard door een voetpedaal tegen elkaar geslagen/gedrukt worden. Tijdens een andere track wordt een harp bespeeld en deze is nu snaar voor snaar te volgen. Zelfs een leek als ik, hoort dat de snaren van metaal moeten zijn. De stem van George mist misschien wat body maar positief is het volledig afwezig zijn van de scherpe ‘s en t’ klanken die sommige andere speakers laten horen. Nog diverse andere cd’s passeren die avond de revue maar aantekeningen maken komt er niet meer van. De weergave is te boeiend en teveel nooit eerder gehoorde details komen bovendrijven om analytisch te luisteren. Eerst maar even gewoon genieten.

Een week later wederom met het schrijfblok op schoot gaan zitten en een stapeltje referentie cd’s op tafel om de speakers te beoordelen. De eerste cd die in de speler verdwijnt is ”Circle of One” van Oletta Adams. Op de track “Get here” is diverse malen een waterval of regenbui te horen en via de Sirenes is dit goed te volgen, mindere speakers geven vaak een soort ruis weer in plaats van stromend water. Het slagwerk wordt krachtig en dynamisch neergezet en de stem van Oletta staat mooi los in de ruimte. Een echt zware test voor de laagweergave is “Frozen” van Madonna’s album “Ray of Light”. Deze track heeft heel veel laag en sublaag en kan op een wat mindere speaker een volledige brei van lage tonen worden. De Sirenes laten ook hier horen dat de nadruk bij de ontwikkeling van de speakers zeker niet op een geprononceerd laag heeft gelegen. De basweergave is gewoon minder nadrukkelijk dan op andere speakers maar blijft daardoor strak en zuiver. Niet echt een speaker voor de housemuziek liefhebbers dus. Wat de speaker voor sommige luisteraars misschien mist in het laag maakt hij zeker goed in de weergave van midden en hoog. Er wordt een meters breed stereobeeld gepresenteerd met percussie geluiden die uit het niets komen en volledig los in de ruimte hangen. Madonna’s stem staat als een huis in het midden met veel lucht eromheen.

De volgende cd is een oudje van Vaya Con Dios te weten “Night Owls”. Een mooi opgenomen cd met prachtige muziek. Op het nummer “What’s a woman” klinkt het Hammond orgel in de intro wat minder vet dan ik gewend ben. Daarentegen wordt het uitgesproken stemgeluid van Dani Klein met veel karakter prachtig in de ruimte geplaatst. Een ander nummer van deze cd is het overbekende “Nah Neh Nah”. De gitaarsolo in deze track knalt en spettert dat het een lieve lust is. De individuele snaren zijn perfect te volgen. De door Dirk Schoufs op contrabas gespeelde loopjes zijn goed te volgen maar missen het echte grommende laag. Afsluitend werd er nog geluisterd naar Sting’s SBM versie van “Fields of Gold. Weer dat perfect te volgen gitaarspel en veel ruimtelijkheid. Inmiddels is het eigenlijk al lang bedtijd maar ik kan het niet laten toch de Buena Vista Social Club te beluisteren. Heel mooi is de ruimte te horen waarin deze opnames plaatsvonden, meters diep en breed wordt het geluidsbeeld gepresenteerd en gitaren, percussie en stemmen hebben ieder hun eigen plaats. Zo onstaat al luisterend een middernachtelijk feestje samen met de leden van de Social Club.