Muziek
De software kwam dit keer bijna geheel van het kleine zilveren schijfje af, daarvan zijn er een groot aantal gedraaid. Miss Barber bijt met de cd ‘Cafe Blue’ de spits af, een favoriet van mij. Meteen valt de warme, zeer aangename klankkleur van de speler op. De stem mooi in het midden, de bas speelt losjes op de achtergrond met daaromheen een mooie zwarte ruimte. Een scherp afgestoken bekken en de kickdrum die krachtig puntig neer wordt gezet. Dat valt niet tegen na de eerste tonen en ik ben benieuwd wat de speler later brengt als de buisjes een beetje op temperatuur zijn. Ik ga door met de beroemde ‘Trainsong’ van Holly Cole. Het diepe laag krijgt bij zeer luid spelen een klein wollig laagje en is iets minder gedetailleerd dan ik gewend ben. Het geluid van seinpalen bleef onverminderd in de lucht hangen, evenals de fraaie stem van Holly. Door naar ‘Life On A String’ van Laurie Anderson, een uiterste plezierige en mysterieuze cd zoals ik van haar gewend ben. Haar half zingende en half pratende stem mooi in het midden gepositioneerd en gestoken in diep zwart. Ik kom bij het nummer ‘Washington Street’ van de cd, de stemmen worden letterlijk los in de kamer geplaatst nog voor de Avalons.
Ik heb het idee dat de speler nu goed op temperatuur is gekomen. De muziek speelt soepel en losjes en er is op geen enkele manier sprake van een digitale scherpte of hardheid. Het midden breekt mooi open en het is genieten geblazen. Dit snakt naar meer cd`s en even vergeet ik mijn VPI draaitafel. Pakken we een vrouw die ik normaliter niet zo snel draai. In deze samenstelling durf ik het echter wel aan. Haar naam is Rachelle Ferell en ze speelt: ‘Live in Montreux’ op het Blue Note label. Het uiterste swingende nummer ‘You Send Me’ kent een scherp omlijnde stem, spetterend pianospel en een stevig klinkende drum achterin. De stem van Ferrel is er één die vele gedaantes kent, soms zwoel, zoet en lief om dan over te gaan in een stem met harde, felle uithalen die langzaam uitsterven. De zaalambiance is volop aanwezig en je proeft de sfeer van het enthousiaste publiek. Hierbij wordt een breed en diep stereobeeld weergegeven. Deze Consonance is hard op weg mij weer uit mijn slaap te houden en voordat ik het weet zit ik tot diep in de nacht cd na cd te beluisteren.
Gelukkig bleef de speler geruime tijd in mijn bezit dus hoefde het niet op een paar avondjes aan te laten komen. Normaliter begin ik na een fiks aantal cd`s beluisterd te hebben met het pakken van m`n aantekeningenblok om daar mijn bevindingen aan toe te vertrouwen. Gaande weg merk ik dat m`n aantekeningenblok naast me op de bank ligt en daar eigenlijk is blijven liggen. Ik heb weinig zin op dingen op te schrijven omdat het luisteren naar de Consonance zoveel interessanter en leuker is. Dus we gaan vrolijk verder met Art Blakey, een drummer van wereldformaat op het nummer ‘Raincheck’. Dat nummer begint met een drumsolo, waarna Art bij wordt gestaan door een spetterende blazerssectie. De blazers worden enigszins behoudend neergezet. Niet het scherpe en felle zoals een trompet kan klinken, maar een beetje vriendelijk en afgerond. De instrumenten worden daarbij wel mooi los in de ruimte geplaatst. Nu we het toch over de trompet hebben gaan we door naar Chet Baker. Chet is een muzikant die zowel zingt als fantastisch trompet speelt. Dat eerste gaat hem minder goed af dan het laatste en ik hoor hem dan ook liever met een trompet aan zijn mond. Soms doet hij bij een nummer beide en als het een goed nummer is dan is dat wel eens vervelend. Chet is iemand die wil zingen zoals hij trompet kan spelen, namelijk romantisch en sfeervol maar het eigenlijk niet kan. Dat de speler redelijk wat informatie door kan geven blijkt wel uit het feit dat niet alleen het inhalen van lucht maar ook het uitblazen hiervan te horen is.
Informatie aan een cd-speler ontrafelen doe je met Cassandra Wilson’s cd getiteld ‘Rendez Vous’. Een cd die boordevol percussie staat en waarop microdetaillering te horen is die alleen door een analytisch systeem weergegeven worden. De Consonance is in staat deze micro-informatie tot op een hoog niveau met een vloeiend gemak weer te geven. Hoe gaat de speler met de stem van Cassandra om? Haar diepe bruine stem staat in een zwarte ruimte met rechtsachter de percussie. Een zwarte ruimte is kenmerkend voor deze speler, iets wat ik zeer prettig vind, en geeft rust in het geluidsbeeld. Luistermoeheid ken ik met deze speler dan ook totaal niet. Hoe staat het met popmuziek, ook dit gaat goed met de Consonance. Eén van de beter cd`s van U2, ‘The Joshua Tree’, verdwijnt in de lade en ik draai het nummer ‘Exit’. Een nummer vol elektronisch geweld, de gitaar van The Edge en in het bijzonder de basgitaar van Adam Clayton komen langzaam doch indringend aandenderen. De drum met Larry Mullen aan de stokjes ver achterin geplaatst wordt met voldoende drive weergegeven om je te blijven boeien. De cd is een must voor iedere muziekliefhebber zou ik zeggen, hoewel ik denk dat iedere verzamelaar hem al in zijn cd en/of platenkast heeft staan.
In de Consonance verdwijnt Nirvana met zijn ‘MTV Unplugged’ cd. De speler geeft keelklanken van Curt Cobain fraai weer evenals de gitaaraanslagen en het glijden van de vingers over de snaren. Het middengebied speelt hier ook weer een sterke troef uit en kenmerkt het gemak waarmee deze speler het beeld neerzet. Ik heb de Consonance de afgelopen tijd in een aantal set-ups bij mij thuis gehoord, waaronder in combinatie met een geïntegreerde buizenversterker. De muzikale kwaliteiten van deze speler kwamen keer op keer naar voren. Onafhankelijk van de luidsprekerkeuze, of het nu de Avalons of de Wilson Benesch waren, er was iedere keer sprake van een homogeen beeld dat met kracht neer werd gezet. Zij het dat het, begrijpelijker wijs, met de Avalons een stuk dieper en verder ging.
