Het aansluiten
Ook al is een apparaat nog zo mooi gebouwd en vol met de nieuwste ontwikkelingen, vooral in de keiharde dagelijkse praktijk zal het zich net als ieder ander moeten bewijzen.
De Accuphase DP-77 neemt in mijn eigen keten plaats en vervangt hier tijdelijk mijn referentie CD-speler, de Duson CD100. Ondanks dat deze speler alleen maar CD’s kan weergeven en veel goedkoper is als de Accuphase wordt hij door mij zeer hoog gewaardeerd om zijn muzikale kwaliteiten. Gebruikte interlinks zijn de fantastische Siltech Forbes Lake. De netkabel is de NBS monitor IV en als speakerkabel zal deze keer de gloednieuwe en zeer dynamische Siltech LS-188 Classic dienst doen. Met dank aan Edwin van der Kleij van Siltech voor de superservice.
Bij het wisselen van beide spelers valt meteen op dat de DP-77 met zijn 17,7 kg een echt zware jongen is. Lastig is wel de grote diepte van 40cm waardoor hij maar net in mijn audiorack past. Maar ach, er zijn ergere dingen in het leven. Aansluiten zelf is een fluitje van een cent want de cinch aansluitingen zijn lekker ver uit elkaar geplaatst en de chassisdelen bieden een vaste grip voor de stevig vast te zetten Siltech connectoren. Nadat ook de NBS netkabel is aangesloten en de polariteit is nauwkeurig is vastgesteld word ik opeens weer heel nieuwsgierig en krijg een ietwat droge keel. Hier is het tenslotte allemaal om begonnen, muziek!
Luisteren 1
Nadat ik de forse aan/uit schakelaar heb ingedrukt komt de Accuphase DP-77 subtiel tot leven. Niks geen geklik van relais, gezoem of geratel van plastic onderdeeltjes, alleen de verfijnde en scherp gedetailleerde rode display die mij zachtjes lijkt toe te fluisteren; ‘speel met me’, ‘speel met me’. Ik geef maar al te graag gevolg aan dit verzoek en druk zachtjes op de open/close toets. Zacht snorrend en voornaam glijdt de lade naar buiten. Hier wordt meteen al een groot verschil waarneembaar met de meeste andere spelers. De lade is in zijn werking bijna volledig stil en mooi spelingvrij opgehangen. Ondanks zijn zware constructie en voortreffelijke werking is de lade trouwens wel van kunststof gemaakt. Niet erg, maar je verwacht voor deze prijs toch iets van uitgefreesd aluminium of iets soortgelijks.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen start ik koud uit de doos met de single layer meerkanaals SACD van ML – Leaving. Dit plaatje speelt alleen af op SACD-spelers en is bij mij thuis uiteraard alleen in stereo beluisterd. Het inlezen verloopt ondanks het opgegeven high-speed loopwerk behoorlijk langzaam. Zeker in vergelijking tot een gewone CD-speler voorzien van een Philips loopwerk met swingarm. Maar dan begint de muziek. Echt een totaal andere klankbeeld weerklinkt dan ik normaal gewend ben. De stage is meer dan kamerbreed maar in de diepte (nog) niet echt bijzonder. Er is ontzettend veel detail en hoewel alles zeer strak klinkt is de weergave ook een beetje koud. In deze nog koude toestand trekt de weergave wel wat erg sterk naar voren en ook timing en ritmevaardigheid laten behoorlijk wat te wensen over.
Toch schrik ik niet van dit soort verschijnselen. Het valt mij vaak op dat hoe serieuzer en nauwkeuriger een apparaat is geconstrueerd, een juiste bedrijfstemperatuur en stabiele plaatsing van essentieel belang zijn voor een optimale performance. Ook de DP-77 heeft hier last van maar gelukkig niet buitenproportioneel. Koud uit de doos dus een breed klankbeeld met weinig diepte, veel detail, gelukkig geen scherpte en een wat koud klankbeeld.
Volgende stap was het plaatje maar eens 24 uur te laten draaien om het apparaat op klank te krijgen en de prestaties naar een hoger niveau te tillen.
Luisteren 2
Deze tweede luistersessie is de eerste echt serieuze. Het apparaat heeft nu 24 continu gespeeld en in totaal 48 uur opgewarmd. Weer mag ML als eerste haar kunsten vertonen en nu is het geluid aanzienlijk beter. Opnieuw valt de enorme breedte van het stereobeeld op. Ver buiten de luidsprekers en heel bijzonder is dat je in de stereomix van deze meerkanaals SACD, de geluiden toch om je heen kunt horen! Regelmatig kijk ik om mij heen als ik uit de kast links naast me een stem hoor komen en achter me een deur hoor klappen. Bizar en schijnbaar toch ook mogelijk met slechts twee luidsprekers! Dieptebeeld. Hmm, ondanks dat er nu sprake is van een behoorlijke diepte loop ik toch nog steeds niet te springen van enthousiasme. Een andere SACD/CD dan maar. ‘Quality of Silence’ van The Steve Davis Project verdwijnt in de Accuphase. Deze werkelijk schitterend opgenomen hybride SACD kent verfijnde jazz met breed uitgesponnen thema’s. Hier scoort de Japanner erg hoog op het gebied van detaillering en neutraliteit. De wat koude weergave van het begin is nu helemaal weg en heeft plaats gemaakt voor een sterk doortekent beeld met veel expressie. Het nummer ‘One Two Free’ heeft een enorm fijn getekende opbouw en het moet gezegd worden de Accuphase klinkt hierop fantastisch. De Accuphase geeft een groots ruimtebeeld en als een heuse dirigent word je geattendeerd op wat komen gaat.
Opvallend is dat het klankkarakter van de Japanner ook bij CD-weergave eigenlijk identiek is aan dat van SACD. Een knappe prestatie. Pas na verschillende keren heen en weer schakelen tussen de verschillende lagen tekenen zich de toch wel erg kleine verschillen af. SACD tekent een tikje schoner, vloeiender en het live gevoel is nog net wat sterker. De CD laag daarentegen heeft een fractie betere timing en een wat minder heftige microdetaillering. Kort gezegd, bij een SACD denk je al snel: wauw wat een enorme detaillering en klankschoonheid. Wanneer je weer terug naar CD gaat lijkt deze in eerste instantie een (lichte) achteruitgang te zijn maar bij langer luisteren toch ook meer ritmische samenhang en rust te kunnen geven.
Oef, dit had ik niet verwacht. SACD zou toch veel beter moeten zijn? Terugschakeling naar zeer goede CD-spelers bevestigd dit beeld alleen maar . Ook hier die sterkere ritmische samenhang die ervoor zorgt dat er meer muziek weerklinkt en minder techniek.
In het middengebied is de Accuphase mooi neutraal. De DP-77 is in staat de klankkleuren van bijvoorbeeld een hobo en clarinet duidelijk uit elkaar te houden en nauwkeurig uit te tekenen en doet dat beter als de meeste andere topklasse spelers. Keerzijde van de medaille is dat de Japanner op mijn set echter ook bij tijd en wijle een ietwat dun en analytisch geluid laat horen. Iets wat ik ook met andere interlinks en speakerkabels niet helemaal weg kreeg. De grootste pluspunten scoort de DP-77 met pulsachtige geluiden zoals slagwerk, percussie en ander soortgelijke instrumenten deze worden werkelijk erg fraai en natuurlijk weergegeven. In het hoog tenslotte speelt de Japanner zijn grootste troef uit en dit bij zowel CD als SACD weergave. Heel gaaf, snel en schoon zijn hier de kernwoorden. Instrumenten komen als uit het niets en er is erg veel zwart in de weergave. Toch valt na langer luisteren op dat deze forse hoog en midden dynamiek van de Aziaat wat vermoeiend kan gaan werken. Je gaat eigenlijk naarmate je langer luistert steeds meer zappen en skippen door de CD’s, iets wat ik persoonlijk niet zo’n goed teken vind. Toch moet in het achterhoofd worden gehouden dat een recensie een moment weergave is en dat het te bespreken apparaat moet worden ingepast in de set van de recensent. Niet iedere combinatie is perfect evenals de interactie met de akoestische omgeving.
Luisteren 3 - definitief
We zijn nu een week verder in de tijd. De speler heeft dagelijks geruime tijd gespeeld. Eigenlijk is er niets veranderd op één ding na. Ook het dieptebeeld is nu prima. Het is wel anders qua interpretatie en invulling als mijn eigen referentie maar het staat er wel echt. Vooral bij de schitterende CD van de groep Velvet is de ruimte heel tastbaar aanwezig en hou je bij sommige passages gewoon je adem in om maar vooral niets te missen en dit is toch maar echt een gewoon CD’tje!
SACD of CD. Hmm, ondanks dit topapparaat ben ik nog niet helemaal gewonnen voor deze nieuwe technologische loot. Het medium heeft ongetwijfeld erg goede kwaliteiten maar heeft mij in ieder geval bij deze DP-77 nog niet 100% kunnen overtuigen.
Zowel de CD laag van de Accuphase als van ‘gewone’ CD-spelers laten andere dingen horen. Wat minder extreme details maar wel meer ritmiek en gloed. Dit is geen absolute beoordeling maar meer mijn eerste indrukken van het medium SACD in mijn eigen luisterruimte.
