Opgehangen
De Shure heb ik gemonteerd in een Pro-ject Perspective met aluminium 9 inch arm. Het borsteltje heb ik geen werk laten doen, daar ben ik nogal allergisch voor. Altijd bang voor bijgeluiden. Ik maak de platen wel goed schoon voor ze draaien. De naalddruk stel ik eerst in op 1 gram, maar latere experimenten tonen aan dat 1,2 gram optimaal is. De aftasteigenschappen gaan dan met sprongen omhoog. Aan de Pro-ject een Siltech New York MXT interconnect. Daarachter een Transrotor phono amp. Ingesteld op 47 kOhm en een versterking voor doorsnede MM elementen. Met een tweede New York ga ik naar de voorversterker. Omdat ik geen andere apparatuur in huis heb dan een geleende dac en dus de eigen set volledig speelt, verwijs is u naar de opsomming onderaan voor de rest van de gebruikte middelen om te luisteren. Als tegenspeler van de Shure fungeert een Highphonic MC element op een Garrard met eveneens een 9 inch Pro-ject arm (carbon versie).
Op 45 toeren
De eerste plaat die onder handbereik staat is een oude direct-to-disk recording van Laurindo Almeida. Op 45 toeren uitgebracht geperst maagdelijk vinyl. De muziek is nu niet direct iets voor een feestje maar de opname is fabuleus. Vooral de xylofoon mag zeer doordringend en met veel detail klinken. Dat geeft de Shure ook netjes weer. Ik heb wel twee neigingen, ten eerste alles steeds harder te zetten om wat leven in de brouwerij te brengen en daar tegenover wil ik het volume knijpen vanwege de plaatruis. De Shure laat hier nogal wat van horen. Wat mij tegenvalt gezien de naaldvorm. Dire Straits met Brothers In Arms is en blijft mooie muziek. Net als bij Almeida is de weergave aan de vlakke kant, hoewel ruim voorzien van details. Het doet mij sterk denken aan zoals ik mij de oudere Shure elementen herinner, goed, degelijk maar nooit op de toppen van de weergave. Oh ja er is echt wel ruimte te horen en diepte met een robuust beeld. Het probleem zit hem in het gemak, het gebrek aan sensatie. Erg gladjes allemaal.
Inmiddels verhoog ik de naaldkacht naar 1,2 gram. Dan is de tracking toch lekkerder op mijn speler. Voor het geluid maakt het niet uit, de aftastvervorming neemt gedurende moeilijke passages wel af. Ik pak Die Röhre, een Duitse opname gemaakt met buizenapparatuur van microfoon tot snijtafel. De Shure voelt zich zeker thuis met klassieke componisten. Veel detail, veel golvende en oorstrelende muziek. De plaat is een schoolvoorbeeld hoe vinyl kan klinken. Solo piano beluister ik via Keith Jarrett. De piano gaat helaas niet mijn oor in als een grote concertvleugel in een flinke zaal. Het is te hard en te afstandelijk, een tegenvaller na de klassieke muziek. Als Jarrett op het podium gaat meestampen met zijn eigen spel gebeuren er twee dingen. Het valt me op dat het podium heel goed hoorbaar is. En dat het podium geslonken is tot een plankier. De dreun die normaal in de akoestiek van de zaal galmt is verdwenen. Erg droog. Vreemd dat de solo piano het niveau niet haalt van wat ik ben gewend. Eenvoudige muziek kan goed weergegeven worden zoals ik beluister met Juliette Greco. Haar stem komt tot leven “Sous Le Ciel De Paris”. Wat ik niet voor ogen kan toveren is het stokbrood, de wijn en de terrasjes van Parijs. Een MC element is meer aan mij besteed. MM, een reden dat ik al jaren een MC bezit, maakt het totaal te rond. Ik wil op het randje van de stoel luisteren. Achterover leunen doe ik pas als ik daar de leeftijd voor krijg.
Ik hobbel terug naar de pop lp’s. Sade met Promise. Het rockt. Daar is veel mee gezegd. Waar ik anders geniet van percussie en kleine geluidjes laat de Shure mij in de steek. Het laag mist de power die in de basgitaar hoort te klinken. Degelijk waar swing hoort te zijn. Net zo als bij Clannad. Stemmen laten zich definiëren en als solo zang weergeven, de Keltische mystiek komt slechts moeizaam uit de groef. Ik sluit voorlopig de indruk af met Taj Mahall die de blues recyclet. Mag ik hier een onderscheid maken tussen muziek en techniek. De Shure is technisch erg fraai, laat door transparantie veel horen en trekt het beeld uit elkaar. Spoort op 1,2 gram als een trein door de groef zonder zich van snijsnelheden veel aan te trekken.In muzikale zin blijft hij achter. Het geluid van vele jaren geleden herken in je in dit element. Is steriel dan het juiste woord? Nee, ook dat dekt niet de lading.
