Onze test hebben we vooral gedaan via de USB-aansluiting, door de Hugo 2 vanaf een iMac allerlei bestanden te voeden via Roon (lokaal en via Tidal). We luisterden onder meer met een Sennheiser HD800, Pioneer SE-Monitor5 en een MrSpeakers Aeon Flow). Het is al veelzeggend dat de Chord deze drie heel diverse koptelefoons probleemloos onder controle hield. Als we de Hugo 2 naast onze Phonitor 2-hoofdtelefoonversterker plaatsen, valt natuurlijk het verschil qua grootte op. Je zou een even grote kloof qua prestaties verwachten. Maar de klasse A-aanpak van de Hugo 2 levert 1.050 mW (94 mW bij een 300-ohm hoofdtelefoon), wat zeer behoorlijk is. Ok, de bijzonder krachtige SPL-versterker kan tot 2 x 2 watt leveren bij 300 ohm - maar de vraag is of je ooit zoveel vermogen echt nodig hebt. Ook de uitgangsimpedantie van 0,025 ohm overtroeft menige high-end hoofdtelefoonversterkers.
Maar we sloten de Chord ook via Bluetooth aan op onze aptX-compatibele Huawei Mate 10 Pro en (daarna) LG G6. Tussen de twee toestellen was geen echt kwaliteitsverschil merkbaar, niet verrassend. Tussen Bluetooth en aansluiting via USB blijft er wél nog een verschil merkbaar, maar de kloof is wel heel klein. We vonden, luisterend via Qobuz, dat sommige tracks toch nog net iets doffer waren. Maar het is duidelijk dat de Hugo 2 zeer goed weet om te springen met de stream die het via Bluetooth aangeleverd krijgt. Misschien als Chord aptX HD had ondersteund, zou er zelfs helemaal geen sprake zijn geweest van een verschil…
Bluetooth is een mooie toevoeging voor een DAC die misschien onderweg gaat gebruikt worden. We denken echter dat de Hugo 2 vooral in een statische opstelling gaat terechtkomen. En dan is het toch logischer om via USB of optisch te luisteren. Sommige verkiezen die tweede optie omdat je dan een zuivere verbinding zou hebben met de computer. Daar staat tegen dat optisch geen extreme hi-res kan overbrengen naar de DAC.
Chord Hugo 2 op je hoofdtelefoon
We hebben zoals gezegd met veel verschillende hoofdtelefoons geluisterd naar de Hugo 2. Een moment dat ons echt trof, was met de Sennheiser HD 800 en met het album ‘Mirapolis’ van de Parijse techo-artiest Rone (cd-kwaliteit, FLAC). Ondanks zijn referentienaam is de HD 800 verre van onze favoriete hoofdtelefoon. Het is té analytisch en kil van aard. Er zijn veel meer situaties waarbij de felle schijnwerper van deze Sennheiser je luisterplezier bederft dan aanwakkert. Dit wordt wel wat gecompenseerd door de enorme soundstage die je krijgt met de HD 800, maar toch. Met de Hugo 2 zit de combinatie echter heel goed, zeker met de filter op 3 / groen. Bij het trage ‘Everything’ op dit album wordt de stem van Rone levensecht gebracht, met realistisch (en niet overscherp) gitaartokkel in de achtergrond. Zelfs de trage baslijn in de achtergrond komt tot leven – vaak een probleem voor deze koptelefoon. Het is nooit echt zo vet als het echt hoort bij dit album, maar dat is de HD 800 nu eenmaal. Wat we vooral ook niet horen, zijn fouten of klanken die op één of andere manier artificieel overkomen. Misschien is de grootste verdienste van deze Hugo 2 dat we voor het eerst echt genieten van muziek via de Sennheiser-topper…
Een ander hoogtepunt was ‘History of the Future’, de recente nieuweling van Watter, via de Pioneer SE-Monitor5. Met een line-up bestaande uit leden van Slint, Rachel’s, Grails en King Crimson kan Watter op mooie postrock-geloofsbrieven terugvallen. Hoewel we luisterden naar de 320 kbps MP3’s die we bij de vinyleditie cadeau kregen, kon je dat echt niet zeggen bij de Hugo 2. Met de Warm-filter ingeschakeld klonk het gewoon even ruimtelijk en vol als een FLAC, een indicatie misschien dat de Hugo 2 zelfs bij de referentiefilter toch niet echt ultieme transparantie levert.
We vermelden al dat de X-PHD-functie niet altijd even indrukwekkend was. Maar soms wel. Als we luisteren naar de geweldige opname die pianiste Yuja Wang maakte met het Simon Bolivar symfonieorkest van Bolivia (onder leiding van Gustavo Dudamel) voor Deutsche Grammophon, dan opeens is de crossfeed inschakelen zoals binnenwandelen in de orkestzaal. Het is ook smullen hoe de Hugo 2 het dartele pianospel in de snellere stukken van Rachmaninov en Prokofiev (in het bijzonder concerto No.3) en de plotse symfonische explosies zo strak en natuurlijk neerzet, zonder zweem van artificialiteit. We hebben dit album al veel beluisterd op veel verschillende DAC’s, de weergave van de Hugo 2 pakt het meest van allemaal.
Conclusie
Voor sommigen lijkt het op speelgoed, voor anderen als een te compact dingetje, maar de Hugo 2 is een DAC/hoofdtelefoonversterker die de finale aankoop van elke serieuze muziekliefhebber kan zijn. De DAC-conversie is voor ons foutloos: vloeiend, transparant, gedetailleerd. Het hoofdtelefoonversterkerluik is ijzersterk en wordt enkel gepasseerd door zeer goede toegewijde hoofdtelefoonsversterkers. Zelfs een lastpak als een HD 800 stuurt hij met klasse aan.
Er zijn minpunten te bespeuren, zoals het ontbreken van aptX HD en gebalanceerde output. De impact van de crossfeed-functie vinden we ook wat te beperkt. Maar dat zijn echt geen dealbreakers. En wat als je een DAC zoekt voor je hifi-systeem? We hebben vooral gesproken over koptelefoons, maar dat kan zeker. Meer zelfs, zolang Chord de 2Qute niet updatet (en dat gebeurt vast, we vermoeden op High End München), dan is de Hugo 2 de betere keuze.
En voor de Mojo-upgraders? Je krijgt zeker meer met de Hugo 2: filtering, de crossfeed-functie en een meer transparante klank. De warmere Mojo blijft natuurlijk een zeer goede compacte DAC die voor veel mensen meer dan voldoende zal zijn.
In tegenstelling tot de Chord Mojo is de Hugo 2 bovendien een significante investering. Aan het prijskaartje kun je niet ontsnappen, maar op dit prijspunt is dit toestel één van de beste dat je kunt kopen. De Hugo 2 is – voor de serieuze liefhebber – een enorme aanrader.
Chord Electronics Hugo 2
Adviesprijs: € 2.190
www.chordelectronics.co.uk
Beoordeling 4,5 op 5
