Luisteren
Zoals altijd is er maar een ding belangrijk bij apparatuur en kabels en dat is luisteren. Goed het oog wil ook wat, of zoals bij Ocos wat minder, want zo`n dunne kabel zie je zelden aan speakers. Dus de cd`s en wat zwarte schijven verdwenen fluks in de spelers en Ocos mocht zijn kunnen of falen gaan bewijzen. Wat als eerste opvalt aan Ocos is de lichte basweergave. De bas is veel minder aanwezig en in eerste instantie werd het me te kaal. Schraalhans lijkt keukenmeester. Met doorluisteren hoor je de bassen wel en mogen de orkest of bandleden blij zijn met de ondersteuning in het laag. Na een paar cd`s ben je er aan gewend. Ga je dan terug naar de Supra kabel, dan komt de bas weer in hevigheid terug, maar diezelfde bas wordt vet en aangezet. Dan blijkt de Ocos ineens een heel schone kabel te zijn, die het laag in de pas weet te houden. De combinatie Vincent/Klipsch die ook een overgewicht vertoont, knapt er zienderogen van op en alleen de vitrinekast in de kamer laat je merken dat het laag zeer diep doorzet en met veel power. Het dreunen is echter weg.
Hoog en midden is zeer snel met Ocos, spits en gedetailleerd. Wederom afgezet tegen Supra hoor je meer detail en kun je makkelijker de muzieklijnen van de diverse instrumenten volgen. Dit is in elke combinatie hetzelfde en de Ocos laat zeer constant gelijke indrukken achter. Scherpe contouren, detail en diepte, strakke bas zijn aantekeningen die ik steeds weer terugvind. Verder lijkt de dynamiek toegenomen. Het maakt weinig verschil of ik op de B400 wel of niet bi-wire. Het lijkt eerder suggestie dat het beter wordt, dan dat ik echte verschillen kan ontdekken. Psychologie is meer aan de orde dan akoestiek lijkt het. Maar het kan van speaker tot speaker verschillen.
De CD Norwegian Wood van Kari Bremnes laat veel detail horen, is dynamisch en klinkt lekker snel. Gaat in de richting van de LP. Het melancholische druipt er her en der vanaf en de zware trom en bas worden eindelijk in de hand gehouden. Kari probeert de lange donkere Noorse dagen af te laten stralen van haar muziek. Een ander juweel dat regelmatig in de lade verdwijnt is van de Chieftains getiteld Tears Of Stone. Hierop zijn de Corrs te horen en Ocos haalt schitterend de stemmen en de instrumenten uit elkaar. Viool en fluit zijn opvallend aanwezig en passen in het muzikale schilderij dat wordt neergezet. Joni Mitchell mag haar diepste gevoelens uiten als zij het lot van ongehuwde moeders bezingt. Waar een tweede stem hoort te zijn, is die er ook, los van Joni.
Een oude CD die de moeite waard blijft, al was het alleen maar omdat het mens door haar dol dwaze uitspraken blijft boeien, is van Bette Middler. Experience The Divine lijkt met Ocos meer op zijn plaats dan met Supra kabel. De "Experience" neemt beslist toe. Opvallende zaken zijn de verbeterde plaatsing van publiek, instrumenten, koor en de stem van Bette. In het door haar gebrachte nummer Miss Otis Regreds zit een heerlijk geplukte bas. Bij mindere installaties of waar het laag een rommeltje is verdwijnt die bas in de kakofonie van geluid, maar met Ocos blijft hij duidelijk een eigen plaats houden in het orkest.
