Werner: Kun je enigszins beknopt aangeven wat een 3-weg, 5 units tellende M-Project luidspreker (145 cm hoog, 37 cm breed en 57 cm diep) nu zo bijzonder maakt als je het afzet tegen de bestaande Magico modellen. ‘Zoals je zelf al wel denk ik hebt gezien, is het eerste en grootste in het oog springende verschil de veel rondere kastvormen en de gebogen uit koolstofvezel vervaardigde zijpanelen. Enerzijds is het nog steeds een echt Q-serie cost no object model dat bestaat uit vele losse panelen, onderdelen en verstevigingen, waarmee we inwendige resonanties en reflecties enorm goed kunnen sturen en beheersen. Door beide zijpanelen nu niet meer van aluminium maar van koolstofvezel te vervaardigen, is de totale constructie lichter en beter hanteerbaar geworden. Ook is hierdoor een nog hogere stijfheid en inwendige demping ten opzichte van aluminium bereikt, waardoor nog betere totaaleigenschappen zijn ontstaan.’ Terwijl Alons ogen ineens verdacht beginnen te glimmen vertelt hij weer verder. ‘Maar tot de werkelijke vindingen die dit M-Project zo bijzonder en revolutionair maken, behoort absoluut het nieuwe drivermateriaal. Op het eerste gezicht lijken de gebruikte units visueel niet of nauwelijks van onze eerdere modellen af te wijken, maar niets is minder waar! Zo zijn alle units volledig opnieuw ontwikkeld en zijn ze dermate vooruitstrevend en baanbrekend, dat dit een enorm grote stap vooruit is!
Nu zitten we bij Magico standaard eigenlijk altijd al tegen de grenzen van het op dat moment technisch haalbare aan, maar als het dan ook weer lukt om de grenzen wederom te verleggen, geeft dat echt een enorme voldoening. Ook al zie je het misschien niet, de nieuwe tweeter heeft nu een dome van 28 mm in plaats van de eerder toegepaste 25 mm. Naast een hogere belastbaarheid, een lagere overgangsfrequentie is deze beryllium dome ook voorzien van een diamantcoating. Een zeer kostbare behandeling waardoor alle toch al bijzonder goede eigenschappen nog aanzienlijk verder zijn verbeterd. Voor mij is het trouwens altijd een ultiem spannend en leuk moment wanneer ik voor de allereerste keer zo’n gloednieuwe unit te horen krijg. Vooral wanneer dan blijkt dat alle gedane inspanningen zich daadwerkelijk gehoormatig uitbetalen, krijg ik daar iedere keer opnieuw een geweldige kick van! Eigenlijk is dat deel, die allereerste klanken van een nieuw en vaak revolutionair ontwerp, één van de leukste dingen van mijn vak. In dit geval bleek de nieuwe diamantcoating verbazingwekkend goed waarneembaar te zijn. Niet in de zin van meer spektakel, maar juist nog minder een tweeter eigenklank, een nog veel mooiere integratie met de rest van het eigenschappenspectrum, een nog lagere vervorming bij welke belasting dan ook en vooral een volstrekt natuurlijke en realistische presentatie. Ook de enkele 15 cm midden unit en de drie 25,4 cm woofers, zijn uniek door het feit dat er een nieuw type koolstofvezel voor de conussen zijn gebruikt. Om te illustreren wat er anders aan is moet je indenken dat dit nieuwe materiaal 196x stijver en 30% lichter is! Het is zelfs zo nieuw en bijzonder dat het 6 maanden geleden nog niet eens verkrijgbaar was!’
Aankomst van een toekomstige legende
Net op het moment dat we het interview hebben afgerond, wordt ineens het signaal gegeven dat in de inmiddels al aardedonkere avond, de vrachtwagen nu ieder moment kan arriveren. Omdat het buiten inmiddels al aardig fris is geworden, trekt iedereen snel zijn jas aan en spoeden we ons met allemaal naar buiten. Na een korte tijd wachten wordt de donkere nacht ineens doorboord door een viertal verstralers die op het dak van een bakwagencabine zijn gemonteerd. Na enig manoeuvreren staat de vrachtwagen voldoende dicht bij de ingang en gaat de laadklep langzaam maar gestaag omlaag. Helemaal achterin ontwaren we vervolgens in het schaarse licht van de laadbak een paar enorme kisten met daarop trots een grote zwarte ‘M’ op de verschillende zijkanten.
Het eerste deel van het lossen gaat met een palletwagen en de hydraulische laadklep zit vrij vol, maar voor zomaar naar binnen rijden zijn ze toch echt veel te groot! Dan maar op de oprit demonteren en zo gezegd zo gedaan. Eerst wordt het deel dat als rijplank dient plat gelegd, waarna het met vele bouten vastgezette bovendeel van de kist wordt afgetild. Volgende stap is het zwaar verankerde onderstel met de rijwielen te bevrijden, wat sneller gezegd is dan daadwerkelijk kan worden uitgevoerd. Maar met de extra aanwijzingen van Alon persoonlijk, wordt uiteindelijk de forse massa van enkele honderden kilo’s wegende luidspreker, keurig in de hand gehouden om niet veel later onder vele oh’s en ah’s en goedkeurende blikken de luisterruimte in te worden gereden.
Zwelgen in muziek
Om deze geweldenaren van een bijpassend zeer hoge signaalkwaliteit te kunnen voorzien, staan in de grote luisterruimte op dat moment een paar Dan D’Agostino Momentum versterkers samen met een complete dCS Vivaldi opstelling, al volledig op temperatuur opgesteld. Na het aansluiten van de luidsprekerkabels en een opstelling op ruwweg de plaats waar maanden eerder de majestueuze Q7’s stonden opgesteld, plaatst Harry als eerste opname Route naar de Oriënt van Jordi Savall in de geruisloos lopende lade van het enorme Vivaldi (SA)CD loopwerk. Terwijl iedereen bijna onbewust zijn adem even inhoudt, stromen het volgende ogenblik op bijna ongelofelijk realistische wijze, koorgezangen, percussie en een keur aan oude klassieke muziekinstrumenten de luisterruimte in. Zelfs zo gloednieuw uit de doos, eh ik bedoel kist, is het geluid al van zo’n extreem hoge kwaliteit, dat het maar moeilijk te bevatten is. Deze vorm van vanzelfsprekend, natuurlijk realisme, is maar voor heel weinig audioproducten weggelegd. Aan het eind van dit eerste nummer barst een luid en welverdiend applaus voor dit baanbrekende meesterwerkstuk los. Dat de M-project tot veel meer in staat is bewijst het volgende album met totaal andere muziek van meesterbassist Marcus Miller. Harry kiest het bijna hypnotisch pulserende Jean-Pierre (Live), stelt het volume op live sterkte in en het volgende moment gaat het dak er pas echt af. Wauw, wat een dynamiek, controle, beheersing en kracht! Hiermee bewijst dit extreem geavanceerde ontwerp zijn unieke extra klasse en is hij nu al voor mij het best klinkende Magico ontwerp tot op heden. Een nog duurdere Q7 beeldt alles misschien nog wat grootser en imposanter af, maar haalt echter niet deze extreme snelheid, het klankmatige doorzicht en muzikale geloofwaardigheid. Maar daarvoor is de M-Project dan ook niet voor niets een baanbrekend concept ontwerp.
Op de werkelijke publieksshow enkele weken later, zijn de D’Agostino versterkers inmiddels vervangen door de modellen van het beroemde en internationaal gerespecteerde Japanse elitemerk TAD (M600 mono eindversterkers met C2000 DAC/voorversterker). Wat de precieze verschillen zijn met de D’Agostino’s in deze opstelling is uiteindelijk toch lastig te onderscheiden. Want niet alleen hebben de luidsprekers nu enkele weken continu gespeeld, en dus qua eigenschappen geëvalueerd, maar ook is het systeem nu volledig getuned. Toch durf ik wel te zeggen dat de TAD set zowel nog net wat meer gecontroleerd als iets droger klinkt dan zijn Amerikaanse concurrent. Door deze extra controle en het nog wat sterker afgebakende neutrale karakter van TAD, komt zowel de enorme snelheid als de uitdrukkingsvaardigheid van deze nieuwste Magico loten nog wat nadrukkelijker voor het voetlicht. Nogmaals wordt Jean-Pierre van Marcus Miller afgespeeld en hoewel wat anders van klank, komt de boodschap wederom weer helemaal over.
Uiteraard passeren nog veel meer muziekstukken de revue, waarbij Harry van drie topkwaliteit bronnen gebruikmaakt. Enerzijds is dat het Vivaldi CD loopwerk, een Aurender W20 DAC en een Pro-Ject Signature 12 platenspeler met Kiseki element en Moon 810 LP phonotrap met losse optionele 820 S voeding. Naast de zeer gevarieerde muziek waarbij ook ‘normale’ popalbums van bijvoorbeeld Led Zeppelin of Chris Rea langskomen, is het ook erg interessant om de eigen akoestische signatuur per bron waar te nemen. Zo komt de LP combinatie crispy helder, snel, melodieus, maar dit keer toch ook wat lichtvoetig over, komt de Aurender verhoudingsgewijs wat warmer en rustiger over en laat CD zijn typisch aanstekelijke spontaniteit en realisme via dit top loopwerk weer horen. Maar uiteindelijk toch het meest belangrijke is dat ongeacht de bron, de muzikale boodschap en zeggingskracht zo enorm goed overkomen. Het geeft gewoon een grote kick om muziek op deze bijna compromisloze wijze te kunnen beleven en dat verdient een dikke pluim voor het Rhapsody team!
