Wie de oudere tracks van Anathema kent zal bij het horen van de toetsen op The Lost Song Part 3 meteen terugdenken aan de track Closer van het album A Natural Disaster (2003). Op dit derde deel van de track hoort de luisteraar de lijnen van de eerste twee delen terug, samengebracht in een voor Anathema typische track van nu. Dynamische spellijnen, lyrische vocalen van Lee en Vincent, bekende riffs en veel keyboard. You’re Not Alone is een track die de band ongetwijfeld live graag ten gehore brengt om het publiek op te zwepen, net als The Storm Before The Calm op de vorige plaat. Met één verschil; Anathema gebruikt deels elektronische percussie en samples op deze track. Firefly is een intermezzo met orgelgeluiden, maar ontaardt in een met beats doordrenkt geheel dat de titeltrack inluidt. Dit nummer laat horen dat de muziek van de band nog steeds evolueert, met intiemer afgemixte (en van echo voorziene) vocalen. Toch is dit duidelijk Anathema, het gezelschap weet in deze wat gewijzigde sound een eigen gezicht te bewaren. Anders dan bijvoorbeeld Coldplay, tegenwoordig. De opbouw, het overbrengen van emotie en de onderliggende spanning is Anathema op het lijf geschreven. Iets dat vooral live altijd tot uiting komt, als je naar het publiek kijkt. Wanneer je er goed over nadenkt is het vooral de vocale prestatie van Vincent die hierin –gelukkig- het voortouw blijft nemen. Afsluiter Take Shelter is een nette maar niet opzienbarende Anathema track, die tevens rust op de fragiel gebrachte vocalen van Vincent, gecompleteerd door vioolklanken en –wederom- veel elektronica. Inclusief de percussie. Anathema laat in elk geval horen dat het flirten met andere stijlen en post-rock ook aan hen besteed is.
Klankmatig is de gebrande promo-cd die mij voor deze recensie ter beschikking werd gesteld over het algemeen goed, hoewel me her en der wel een wisselende dynamiek opviel. Het uiteindelijke product dat begin juni in de winkels zal liggen zal daar wellicht anders in zijn. Voor de in Oslo opgenomen, geproduceerde en gemixte plaat was Christer-André Cederberg verantwoordelijk, enkele tracks zijn ook door Steven Wilson afgemixt. De orkestrale arrangementen werden geschreven door Dave Stewart (o.a. Porcupine Tree).
Welnu, dan volgt de onvermijdelijke hamvraag. Is Distant Satellites beter dan Weather Systems? Ik moet eerlijk bekennen dat ik het album (na meer dan tien luisterbeurten) niet de inslag vind hebben die ik ervoer toen ik de voorganger voor het eerst beluisterde. Wat dat betreft dus niet. Ook zijn de tracks soms tegen het voorspelbare aan, voor wie Anathema’s werk goed kent en hun vooruitgang heeft gevolgd. Waar Weather Systems meer afwisseling bood in de songdynamiek, is Distant Satellites wel meer een homogener geheel. Dat gezegd hebbende wil ik wel benadrukken dat de kwaliteit van componeren én uitvoeren erg hoog is. Of de uitstap naar meer elektronica definitief is moet in de toekomst nog maar blijken, maar ik sta er niet negatief tegenover. En het recept van Anathema is verslavend, zo blijkt ook maar weer uit het feit dat ik zelfs na vele luisterbeurten achtereen nog steeds niet genoeg heb van Distant Satellites.
Muziek: 8
Klank: 7 ½ (promo-versie)
Label: KScope
Speelduur: 56:48 minuten
Website
