Tijdens de huidige show maakt Porcupine Tree veelvuldig gebruik van videobeelden waarin jonge mensen en pillen centraal staan. Wilson: “Dat komt omdat ik gefascineerd ben door de drugscultuur. Ik gebruik zelf weliswaar niets, maar net zoals mensen hun fantasie kunnen loslaten op het begrip ‘outer space’ heb ik zo mijn gedachten bij drugsgebruik. Daar komt nog bij dat ik niet lang geleden ontdekte dat veel kinderen tegenwoordig al op hun vierde of vijfde - op recept! - aan de pillen zitten. Dat was in mijn tijd echt niet zo. Woorden als ‘bipolair’ en ‘ADHD’ hoorde je toen ook nooit. Ik vraag me af of ouders van nu problemen in hun gezin niet teveel afschuiven, terwijl het gedrag van hun kinderen gewoon wordt veroorzaakt door een enorm gebrek aan aandacht. Als ik vroeger te lang voor de tv zat stuurden mijn ouders me naar mijn kamer om iets anders te gaan doen.

Kinderen van nu leven in een wereld die gedomineerd wordt door computers en sms, dus ze leren ook niet meer om normaal te communiceren. Je hoeft geen genie te zijn om dat probleem te herkennen. Jonge mensen ontwikkelen geen vocabulaire meer, goed lezen leren ze zelfs niet meer. En dat zie je weer terug bij jonge bands. Muzikaal klopt het wel wat ze maken, maar de teksten zijn zo generiek. De ‘poëzie der melancholie’ noem ik dat. ‘De maan boven het kerkhof’en meer van dat soort clichés. Ik hoop dat mensen horen dat ik wél veel aandacht aan mijn teksten besteed. Daarom druk ik ze ook zo klein af in de cd-boekjes. Mensen moeten luisteren. Ik zorg er dan ook voor dat mijn teksten altijd te horen zijn in de mix. En als mensen de teksten toch willen kunnen lezen, dan moeten ze de langspeelplaat maar kopen. Ik hou van de klank van lp’s, dus ik breng al mijn releases ook op vinyl uit.”