De Boston’s worden graag flink aangepakt, pas op relatief hoog volume komt het geluid echt tot leven. Met de Arcam A28 op standje 50 klinkt Wende op het live-album Chante! rond, warmbloedig, krachtig en geïnspireerd. Het klappende en kuchende publiek vult moeiteloos de ruimte tussen de muren van de luisterruimte. De plukken aan de staande bas en de aanslagen op de vleugel hebben snelheid, body en impact. De weergave is direct: Wende staat duidelijk vlak voor de luidsprekers te zingen. Ik luister het album van begin tot eind en verdwijn langzaam maar zeker in de muziek. Blijkbaar went de tonaliteit van de M25‘s snel, tegen het eind van het album stoort het me helemaal niet meer. Het tegendeel is misschien wel waar.

Boston M-Serie

Een gunstig bij-effect is dat slechte opnames aangenaam blijven klinken. Neem Scar Tissue van de Red Hot Chili Peppers. Een niet al te beste (ahum), zwaar gecomprimeerde opname die op de meeste luidsprekers absoluut niet om aan te horen is. Als in een mono-opname worden alle instrumenten en de stem van Anthony Kiedis gestaffeld - alsof ze achter elkaar staan - weergegeven. De gitaar wil gillend de bocht uitvliegen en de drumstokjes lijken uitsluitend lege conservenblikjes te raken. Toch weet de Boston M25 er muziek van te maken. Het klinkt zelfs...op een positieve manier agressief. Drieëneenhalve minuut later zwijgen Kiedis en consorten en heb ik geen enkele reden om bang te zijn voor littekenweefsel op de trommelvliezen.

Bij een ingetogen nummer als The Shadowlands van Ryan Adams (Love is Hell Pt.1) komen de sterke punten van de M25, zoals ruimtelijkheid en detaillering, bijzonder goed uit de verf. Het begin van de opname is duidelijk in een thuisstudio opgenomen, Adams zingt dicht op de microfoon, zichzelf begeleidend op een piano. Het onrustige schuiven op de pianokruk is goed te horen, evenals de hoge ruisvloer - iets wat me trouwens vaker is opgevallen bij de M25’s. En dan neemt hij de tape mee om het laatste gedeelte in de studio op te nemen. De ruis verdwijnt, de stem verdwijnt, en instrumenten als gitaar en drums verschijnen. Die overgang tussen de verschillende takes is duidelijk hoorbaar, niet alleen door de verandering in de sfeer van het nummer, maar vooral door de kleine akoestische aanwijzingen die de Boston M25 laat horen.

Omdat ik bij de recensie van de A25 de elektronische muziek van Trentemøller gebruikte, trek ik deze plaat ook nu weer uit de virtuele platenkast. Kon de A25 de strakke beats maar tot een bepaald geluidsniveau zonder problemen weergeven, bij de M25’s zijn het mijn oren die de grenzen bepalen; de baspoorten zuchten en kreunen terwijl de kleine woofertjes indrukwekkende uitslagen maken, maar de luidsprekers geven absoluut  geen krimp. Heel erg diep lopen de M25’s natuurlijk niet door, maar de vette beats van Trentemøller klinken volstrekt geloofwaardig.

 

Conclusie
Gedurende de recensieperiode passeerden de nodige albums de revue, van pop en rock tot klassiek en jazz. Bij alle beluisterde genres en gekozen albums toonden de M25’s duidelijk karakter, want een eigen karakter hebben ze. De eerder door mij geschetste lichtelijk ingetogen tonaliteit was - als je er op let - altijd aanwezig. Maar waar het me in eerste instantie stoorde leek ik er in de loop der tijd steeds meer aan te wennen, totdat ik het uiteindelijk als een prettige afwijking van volstrekte neutraliteit accepteerde. Sterke punten van de Boston M25 zijn het dynamische en directe karakter, het mooie geluidsbeeld dat ze opbouwen, en hun verfijnde detaillering. Dat ze er bovendien ook nog eens bovengemiddeld goed uitzien blijkt duidelijk uit de foto’s in deze recensie. Met de nieuwe M-serie verstevigt Boston haar, met de A-serie herwonnen, positie op de luidsprekermarkt. Waar de A-serie ophoudt neemt de M-serie moeiteloos het stokje over.

Voor meer informatie kun je kijken op de website van Boston Acoustics.