Ondanks de steeds maar lonkende analoge platenspelers in al hun prachtige verschijningsvormen, ben ik waarschijnlijk een van de zeer weinige Nederlandse recensenten die geen gebruikmaakt van het zwarte vinyl. Ten eerste ben ik niet opgegroeid in de hoogtijdagen van dit medium en herken in lp`s zodoende niets van een herkenbare weergave uit mijn jeugd. Ten tweede kom ik veel in aanraking met de klank van professionele opnamemedia zoals harde schijven, mastertapes en natuurlijk live muziek. En ten derde heb ik een hekel aan de gebruiksmethodiek, subjectiviteit in de weergave en omslachtigheid die bij het draaien van een plaat nu eenmaal hoort.
De reden voor al deze overpeinzingen is het testobject wat zacht tegenover mij staat te glanzen, de Marantz SA-7S1. Een apparaat dat zoveel comfort en gehoormatige perfectie weet te combineren dat zelfs de meest fanatieke analoogliefhebber toch misschien eens achter zijn oren zou moeten krabben.
Het reproduceren van muziekconserven tot een geloofwaardig en tastbare belevenis is voor iedere audioset een zwaar te nemen horde. Ik ga er gemakshalve alvast maar vanuit dat uw akoestiek niet al te veel roet in het eten gooit, uw stroomvoorziening in orde is, uw luidsprekers een neutrale weergave bezitten, goed staan opgesteld met een passende versterker die ze ook daadwerkelijk kan aansturen en uw installatie mooi trillingsvrij zijn werk kan doen. Wanneer al deze bovenstaande zaken in orde zijn, kunt u eigenlijk pas enigszins de werkelijke kwaliteit van een bron waarnemen.
Als bijvoorbeeld uw platenspeler niet trillingsvrij staat opgesteld luistert u niet naar een mooi warm analoog geluid maar eigenlijk gewoon naar een clowneske karikatuur weergave met kleuring die wordt veroorzaakt door ongewenste vibraties! Ook een cd-speler heeft hier last van, maar meestal wel in veel mindere mate. Waarom ik u dit allemaal vertel? Omdat het werkelijk op waarde kunnen schatten van spelers van het kaliber als een Marantz SA-7S1 geen sinecure is en vraagt om goed controleerbare condities.
