NIEUWS

Zomercolumn; ga eens genieten!

Max Delissen | 08 augustus 2008
Na het verschijnen van het nieuwsbericht waarin Neil Young (bij insiders bekend als een fanatiek audiofiel) de vloer aanveegt met (met name) Apple zagen een aantal mensen zich geroepen om zeer uitgebreid te reageren. En dat is mooi, want de reacties gaven blijk van een duidelijke eigen mening, terwijl ze tegelijkertijd de distantie wisten te behouden die een goed debat kenmerkt.

De waarheid over de kwaliteit van analoge opnames versus digitale opnames ligt uiteraard genuanceerder dan in dit nieuwsbericht naar voren komt. Zoals iemand terecht opmerkte is de kwaliteit van de opname(technicus) vaak doorslaggevender dan die van het gekozen medium. Dat neemt niet weg dat sterk gecomprimeerde muziek onvermijdelijk minder goed klinkt dan een CD, en dan hebben we het helemaal nog niet gehad over een fraaie vinylpersing, afgespeeld op een perfect afgeregelde platenspeler van enig niveau.

Er zijn echter ook duidelijke voordelen aan zo`n iPod (of aanverwante draagbare apparaatjes). Als hij tenminste gebruikt wordt voor het doel waarvoor hij gemaakt is: muziek onderweg. Dan maakt het namelijk veel minder uit of er door de compressie van het geluid muzikale informatie verloren gaat. En je hebt dan tenslotte wel een groot deel van je collectie in één compact en zeer eenvoudig te bedienen apparaatje bij de hand. Iets dat met cd`s of vinyl volstrekt onmogelijk is.

Maar als de iPod (of een aanverwant apparaatje) op de muziekinstallatie wordt aangesloten als geluidsbron, dan komt de kwaliteit van de compressie wel degelijk om de hoek kijken. Het is niet voor niets zo dat recente "superdocks" zoals de Wadia 170iTransport uitgaan van een ongecomprimeerd signaal op cd-resolutie. Maar ook als het draagbare apparaatje rechtstreeks of via een eenvoudige dock op de geluidsinstallatie wordt aangesloten moet er rekening gehouden worden met de bitrate.

Alles minder dan Apple Lossless (en voor de niet-iPod gebruikers: FLAC) klinkt duidelijk platter en minder dynamisch dan de CD, maar om dat te kunnen horen moet je wel de moeite gaan nemen om die vergelijking ook daadwerkelijk te maken. En daar zit hem nu net de kneep. Dat doen alleen "echte" audiofielen, en die zullen (inherent aan hun prettig gestoorde afwijking) van nature niet zo snel een draagbare mp3-speler op hun set aansluiten. Tenzij het om achtergrondmuziek gaat voor een feestje. Waarbij het dan overigens niet ongebruikelijk is dat er wat later op de avond toch weer vinyl gedraaid wordt op de platenspeler van vierduizend euro. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan.

Het enige dat audiofielen (en let op: die "eretitel" is maar al te vaak zelfbenoemd) eens zouden moeten leren is om te stoppen met preken. Als ware missionarissen werpen zij zich soms met een aan waanzin grenzend fanatisme op onschuldige en volkomen argeloze muziekluisteraars die er in hun ogen ernstig met de pet naar gooien als het op de geluidskwaliteit aankomt. Waar ze echter geen rekening mee houden is dat deze mensen vaak veel tevredener zijn met hun muziek. Want daar draait het toch om: de muziek? Het verhaal van de audiofiel die niet meer naar zijn set van 40.000 euro kan luisteren omdat hij het geluid niet mooi vindt is geen incident. Het is echter wel een sneu voorbeeld van een doorgeslagen zoektocht naar de heilige graal van de high-end. Laat die werkelijkheidsweergave eens voor wat hij is. Want echt bereikbaar is hij toch niet. Benaderbaar misschien, maar daarvoor moet men zich zulke immense inspanningen en geldelijke uitgaves getroosten dat het niet moeilijk is om de mislukking op de loer te zien liggen.

Het zou daarom veel verstandiger zijn om het uitgavenpatroon eens te verschuiven van hardware naar software. Laat die nieuwe buizenversterker nog maar even zitten (tenzij de oude versterker echt van ellende uit elkaar valt), en koop eens een cd of lp. Bel eens een oude vriend, en praat over de muziek die je vroeger mooi vond. Ga eens grasduinen in die doos met muzikale jeugdzonden op zolder. Stop eens met luisteren, en ga weer eens gewoon genieten. Pink eens een traantje weg bij een (stokoude en naadje klinkende) opname van Maria Callas of Billie Holiday. Of ga uit je dak bij de gierende solo`s op een vette jaren `70 rockplaat die klinkt alsof hij met twee afgedankte telefoonhoorns is opgenomen.

Dat is mijn welgemeende advies aan alle (net als ik zelfverklaarde) audiofielen. Ik heb het geprobeerd, en heus, het went. Sterker nog, je wilt eigenlijk niks anders meer. Die set deugt toch wel...er komt tenslotte muziek uit.

Foto: Max Delissen

EDITORS' CHOICE